Διαστημική ιστορία γράφηκε νωρίτερα σήμερα, όταν το διαστημόπλοιο Blue Ghost της ιδιωτικής εταιρίας Firefly Aerospace επέτυχε ομαλή προσεδάφιση στην επιφάνεια της Σελήνης και έγινε έτσι η πρώτη εμπορική τέτοια επιτυχημένη προσπάθεια.
Το ρομποτικό σκάφος προσεδαφίστηκε με επιτυχία σε τοποθεσία της Mare Crisium, δηλαδή της «Θάλασσας των Κρίσεων», κοντά στο Mons Latreille, ένα ηφαιστειακό σχηματισμό. Προηγουμένως είχε αναλύσει αυτόνομα το εδαφικό ανάγλυφο, με το σύστημα ελέγχου του να εκτελεί τον τελικό ελιγμό χρησιμοποιώντας τους κινητήρες ανάδρασης στο όχημα που έχει μέγεθος αυτοκινήτου.
Το Blue Ghost μεταφέρει 10 πειράματα που χρηματοδοτούνται από τη NASA και θα λειτουργήσει για μια πλήρη σεληνιακή ημέρα (περίπου 14 γήινες ημέρες), χρησιμοποιώντας ηλεκτρική τροφοδοσία μέσω ηλιακών συλλεκτών.
Να θυμίσουμε ότι, αν και η πρώτη εμπορική προσσελήνωση έγινε από το σκάφος «Odysseus» της Intuitive Machines, στις 24 Φεβρουαρίου 2024, το οποίο άγγιξε τη σεληνιακή επιφάνεια, εντούτοις, λόγω της μεγαλύτερης από την προβλεπόμενη ταχύτητα, αναποδογύρισε στη συνέχεια.
Συγκλονίστηκα!
Μίλησες στην ψυχή μας.
Μπράβο.
Οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας σε μια σειρά.
Ευχαριστούμε.
Aιώνιες Δάφνες !
Αιώνια Δόξα και τιμή, όχι μόνο στα παλληκάρια μας που έφυγαν πρόσφατα, αλλά και σε όλους όσους έδωσαν και δίνουν και την τελευταία σκιά της ικμάδας τους, χωρίς να υπολογίζουν ζωή και θάνατο, έχοντας τα κάνει ένα, γιά εμάς.
Δεν μας οφείλετε τίποτα, Σας χρωστάμε τα π ά ν τ α !!!
( Επιτέλους καιρός ήταν να γραφεί ένα αξιόλογο αφιέρωμα στους δύο αητούς που έφυγαν !
Όλο για φρεγάτες, κορβέτες,πυραύλους, F-16, Rafale και F-35 γράφουμε και δεν ασχολούμαστε με τους ανθρώπους μας ! )
Ίσως ακουστώ «εκτός κλίματος»,αλλά…
Ἡ εκτίμηση,θαυμασμός,ακόμα και ἡ αγάπη της ἂν όχι συντριπτικής,σίγουρα της μεγάλης πλειοψηφίας ημών των Ἑλλήνων για τους αεροπόρους μας,είναι δεδομένη,και προσφάτως επανεπιβεβαιώθηκε,με την τραγική αφορμή της απώλειας του Ευστάθιου Τσιτλακίδη και του Μάριου-Μιχαήλ Τουρούτσικα.
Όμως,κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομα τους,καθώς «Αρχή σοφίας,ἡ των ονομάτων επίσκεψις».
Ὁ «ακήρυκτος πόλεμος» που διεξάγεται στους ουρανούς της Πατρίδος εδώ και μισόν αιώνα,δέν μπορεί να είναι καύχημα,οσο και ἂν παίρνουμε τις ουρές των απέναντι.
Και αυτό,επειδή δέν πατάμε την τιμημένη την σκανδάλη,και ἡ κάθε κλαμμένη ύαινα επιστρέφει θρασύτερη,προκαλώντας μας έξοδα και αφανή φθορά,υλική και ηθική.
Ἡ ανοχή μας στην αμφισβήτηση FIR,Εθνικού Εναερίου Χώρου,και εν τέλει της κρατικής μας κυριαρχίας,έχει περίπου καταστεί «εθιμικό δίκαιο» για τρίτους,προεξάρχοντος κάποιου Γ.Γ του ΝΑΤΟ.
Πέραν αυτού,τίθεται πλέον και θέμα αντανακλαστικών μας σε ενδεχόμενο τουρκικό αιφνιδιασμό,καθώς κάποια των ημερών,οἱ απέναντι ίσως δέν περιοριστούν σε παραβιάσεις,προκλήσεις και υπερπτήσεις,αλλά αποπειραθούν ένα «Πέρλ Χάρμπορ»,ενώ εμείς θα φερόμαστε με την γνωστή και κατεστημένη αυτοσυγκράτηση.
Παράλληλα,όμως,ἡ μορφή (καί) του αεροπορικού πολέμου αλλάζει,γίνεται συνθετότερη,και οπωσδήποτε δέν περιορίζεται στους σκυλοκαυγάδες.
Ἡ μέγιστη επιτυχία μίας πολεμικής αεροπορίας,είναι να καταστρέψει τον αντίπαλο στο έδαφος του,αλλά και ἡ αρχή κάθε αεροπορικής νίκης,ξεκινάει από το δικό της έδαφος,διότι εκεί γίνεται όλη ἡ προεργασία για την απογείωση.
Απρόσκοπτη υποστήριξη,από τακάκια μέχρι κινητήρες και ραντάρ,ώστε να εξασφαλίζονται οἱ διαθεσιμότητες.
Και όπλα,όπλα,όπλα,που θα κάνουν την διαφορά,βοηθήματα αποστολής,ηλεκτρονικό πόλεμο,μέχρι ακτίνα δράσεως που ὁ εχθρός να μήν νοιώθει έστω και σχετική ασυλία.
Το καλύτερο μνημόσυνο για τους από καταβολής Ἑλλάδος Πεσόντες,,είναι ὁ σεβασμός στην θυσία εκείνων,συνδυαζόμενος με σεβασμό στο αίμα των επιζώντων και επερχομένων,καθώς και στην αξιοπρέπεια αυτών,δίνοντας σε αυτούς ότι δυνατόν για να επιστρέψουν σώοι,και νικητές από το πεδίο της μάχης,όχι απλώς από άσφαιρες εμπλοκές,ενίοτε όμως θανατηφόρες για τους ίδιους.
Έμπρακτη βελτίωση,και όχι,όπως λέει ὁ Βελισάριος21 «επικίνδυνη αυταρέσκεια».
ΥΓ.
Για να το κάνω,κλείνοντας,ακόμα πιό «λύσσα»,κάτι εκτός κυρίου θέματος,και μία παράφραση : στον Ε.Σ,όλως ιδιαιτέρως,έχουμε από ετών το «Ποτέ τόσοι πολλοί,δέν διοίκησαν τόσους λίγους».
Να συμπληρώσω εδώ ότι δείκτης ατυχημάτων και απωλειών είναι αξιοσημείωτα χαμηλός καλύτερος απο πολλές άλλες αεροπορίες που ασκούν το σύνηθες έργο τους χωρίς “ενοχλητικούς γείτονες” και αυτό δείχνει τα υψηλά επαγγελματικά επίπεδα των στελεχών της HAF.Εγω πάντα γράφω ότι δεν είμαστε σε πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία ,μπορεί να συμβεί μπορεί όχι.(να διακρίνουμε με νηφαλιότητα τις καταστάσεις) Πόλεμο είχαμε στην Κύπρο ,με θύματα ήρωες (οι περισσότεροι στρατεύσιμοι) εν καιρώ πραγματικού πολέμου αλλά όπως γνωρίζεται όλοι τους δώσαμε αντί για την μέγιστη τιμή ,λήθη και αδιαφορία. και παραθέτω τι γράφει η Σχολή Ικάρων για αυτό που κάνει ..”Η Σχολή Ικάρων (ΣΙ), στα πλαίσια των σπουδών της, παράγει και μεταδίδει τη γνώση στους σπουδαστές της με την έρευνα και διδασκαλία της αεροπορικής επιστήμης και τεχνολογίας, καθώς και των συναφών θεωρητικών, θετικών και εφαρμοσμένων επιστημών. Αναπτύσσει τις στρατιωτικές αρετές και τη στρατιωτική αγωγή, ώστε να διαμορφώνει αξιωματικούς της Πολεμικής Αεροπορίας με στρατιωτική και αεροπορική συνείδηση, μόρφωση ανώτατου επιπέδου, καθώς και κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική παιδεία και αγωγή, παρέχοντάς τους τα εφόδια για να καταστούν ικανοί ηγήτορες με άρτια επαγγελματική και επιστημονική κατάρτιση.”
Υψηλού επιπέδου επαγγελματισμός απο την πρώτη στιγμή.
Άριστο και άξιο κείμενο.
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω καταρχάς (αρχικά) και καταρχήν (θεωρητικά) με τις διαπιστώσεις του φίλου Acheron.
Ωστόσο, όπως ορθά σημείωσε: “αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις”, το κείμενό μου δεν είχε σκοπό να αναλύσει τα καλώς ή κακώς κείμενα στην ΠΑ και στις ΕΔ. Δεν είναι δηλαδή ένα άρθρο – ανάλυση. Με αφορμή το τραγικό συμβάν, πρόκειται για κείμενο – φόρο τιμής στο λειτούργημα της ΠΑ συνολικά και των χειριστών (πεσόντων και μη) ειδικότερα. Αποτελεί ουσιαστικά έναν “επιτάφιο λόγο”, που στόχο έχει πρωτίστως την επίκληση στο συναίσθημα και μόνο δευτερευόντως στη λογική του αναγνώστη.
Υπ’ αυτήν την έννοια, νομίζω πως τα ζητήματα που θίγει ο φίλος Acheron έχουν μεν αξία, αλλά είναι όντως λίγο ως πολύ “εκτός κλίματος”, ενώ δεν είναι της στιγμής μια τέτοια συζήτηση και κριτική, ούτε είχε άλλωστε νόημα να υπεισέλθω σε τέτοια θέματα στο πλαίσιο αυτού του είδους κειμένου.
Δεν αντιλέγω ότι υφίστανται σοβαρές ελλείψεις, ελλείμματα και κενά στον στρατιωτικό και πολιτικό σχεδιασμό της χώρας μας, που είναι άλλωστε συχνά και πυκνά επισημαίνονται σε πληθώρα σχετικών άρθρων. Ελλείμματα στη στρατηγική και τακτική αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων (λ.χ. δεν έχω ακόμα καταλάβει ποια είναι πρακτικά η κόκκινη γραμμή στις κάθε είδους παραβιάσεις), ελλείψεις σε κάθε είδους εξοπλισμό (από ανταλλακτικά έως έξυπνες βόμβες και κύρια οπλικά συστήματα), διαρθρωτικά κενά όπως η απουσία Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, απουσία σαφώς θεσμοθετημένης ιεραρχίας στη λήψη αποφάσεων (το “παράδειγμα προς αποφυγή” της βραδιάς των Ιμίων νομίζω αρκεί), πληθώρα αξιωματικών αλλά έλλειψη οπλιτών, πενιχρος μισθός ειδικά των ιπταμένων ως προς τα πτητικά τους καθήκοντα, ελλείμματα ή καθυστέρηση στην υιοθέτηση νέων όπλων και τακτικών (όπως drones, C4I, A2/AD warfare), αναιμική έως ανύπαρκτη αμυντική βιομηχανία, χαμηλή ποιότητα παρεχόμενης εκπαίδευσης των κληρωτών κτλ. κτλ.
Παρ’ όλα αυτά, η άμυνα της Ελλάδας ακόμη έχει μεγάλες δυνατότητες και ικανότητες.
Τελευταίο και κυριότερο, θεωρώ ότι δεν λαμβάνουμε καθόλου υπόψη το γεγονός ότι η Τουρκία αυθαιρετει εις βάρος μας εκ του ασφαλούς, γιατί γνωρίζει τα πεπερασμένα όρια της δυνητικής ελληνικής αντίδρασης, επειδή ανήκουμε στην ίδια στρατιωτική συμμαχία. Για να παραφράσω μία λαϊκή παροιμία: “σύμμαχος συμμάχου μάτι δεν βγάζει”! Πιστεύω πως θα ήταν τελείως διαφορετική σε βαρύτητα η αντίδραση μας εάν δεν ανηκαμε στην ίδια συμμαχία. Μάλιστα, εκτιμώ πως ούτε η Τουρκία θα τολμούσε να ξεδιπλώνει τόσες προκλήσεις εναντίον μας επί του πεδίου, διότι θα είχαμε κάθε δικαίωμα να αντιδράσουμε δυναμικότερα απαιτώντας και την ενεργό υποστήριξη των συμμάχων μας. Επειδή όμως Ελλάδα και Τουρκία ανήκουμε στο ΝΑΤΟ, η θέση μας παραμένει εξαρχής άβολη, τα αδιέξοδα και τα διλήμματα ως προς το εύρος της αντίδρασης μας στις προκλήσεις των Τούρκων προφανή, στοιχείο και δεδομένο που οι Τούρκοι εκμεταλλεύονται διαχρονικά και τεχνηέντως εναντίον μας. Με άλλα λόγια, η Τουρκία πράττει θεωρητικά αδιανόητα πράγματα εναντίον μίας συμμάχου χώρας σε βαθμό πρωτοφαντο στα παγκόσμια χρονικά που ξεφεύγουν κατά πολύ από τις συνήθεις σχέσεις μεταξύ συμμάχων. Παρουσιάζει δηλαδή τελείως έκκεντρη συμπεριφορά. Εκεί πάνω πατάει, πρωτοτυπεί και “τού δίνει και καταλαβαίνει”, διευρύνοντας κατά το δοκούν το εύρος των διεκδικήσεων και το μέγεθος των προσκλήσεων εις βάρος μας.
Σε κάθε περίπτωση, σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα σχόλια και τα καλά σας λόγια.
Συγνώμη, των προκλήσεων, ήθελα να γράψω.