Πριν μία περίπου εβδομάδα δημοσιεύσαμε ένα άρθρο που ξεσήκωσε πολλές αντιδράσεις και ερωτήματα. Το θέμα, ο “Μεγάλος Ασθενής” του Ελληνικού Στρατού, ο (γυμνός) βασιλιάς των όπλων: το Πεζικό. Σήμερα, θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στις απορίες αυτές, όσο γίνεται, ξεκαθαρίζοντας το τοπίο για μελλοντικές προτάσεις και προβληματισμούς.
Το άρθρο είχε τίτλο: “Ελληνικό Πεζικό: από δύναμη υποστήριξης σε δύναμη κρούσης” και πραγματευόταν την παρούσα κατάσταση του απλού Έλληνα πεζού και των μέσων που έχει για να επιτελέσει την αποστολή του, μια αποστολή δύσκολη και ουσιώδη σε μια μελλοντική σύγκρουση προωθώντας μια πρόταση σχετικά εύκολα να υλοποιηθεί με τα μέσα που είναι λίγο ή πολύ διαθέσιμα σήμερα. Ας κρατήσουμε σαν σκέψη αυτή τη φράση για τη συνέχεια: “με τα μέσα που ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ λίγο ή πολύ” στα χέρια της Διεύθυνσης Πεζικού.
Η υποδοχή του άρθρου με σχόλια σκωπτικά ή και προσλβητικά δεν με πειράζει, σαν αρθρογράφος έχω το θάρρος της γνώμης μου και μπορώ να την υπερασπιστώ με επιχειρήματα και η αντιπαραβολή επιχειρημάτων είναι ευλογία, αντίθετα με την ψυχρή και αδιάφορη “ησυχία” στα σχόλια. Ένας καλός διάλογος είναι προτιμότερος καθόλου διάλογο.
Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο: “Ελληνικό Πεζικό: από δύναμη υποστήριξης σε δύναμη κρούσης”.
Ένας τίτλος έχει σκοπό να συλλάβει το ενδιαφέρον του αναγνώστη για αυτό πρέπει να παίζει και λίγο το ρόλο “shock troops” σε μια επίθεση, προκειμένου να τραβήξει την προσοχή ενός αναγνωστικού κοινού που βομβαρδίζεται καθημερινά από άλλες ελκυστικές ειδήσεις. Η χρήση διαγραμμάτων, εικόνων, ακόμα και το ύφος της γλώσσας παίζει και αυτό τον ρόλο του. Ταυτόχρονα, πρέπει να αποδίδει σε λίγες λέξεις και την ακρίβεια του περιεχομένου. Στο άρθρο αναφερθήκαμε στο πεζικό του Ελληνικού Στρατού, το παρόν του (που δεν είναι ικανοποιητικό) και στο μέλλον του και πώς μπορεί να βελτιωθεί.
Το πεζικό ορίζεται ως Όπλο από τους κανονισμούς όλων των Στρατών του κόσμου και υπάρχουν κατηγορίες και κατηγορίες “πεζικού”. Ο πεζός στρατιώτης που ξεκινούσε από το χωριό του αποχαιρετώντας τη γυναίκα του και λαμβάνοντας την ασπίδα “η ταν ή επί τας” για να βαδίσει αποστάσεις εκατοντάδων χιλιομέτρων ως το πεδίο της μάχης, να πολεμήσει και να πάρει το δρόμο της επιστροφής απέχει πολύ από την σύγχρονη πραγματικότητα. Σήμερα, ελικόπτερα, τεθωρακισμένα οχήματα, ειδικά πλοία και προσεχώς κάτι άλλο (?) κάνουν τον πεζό έναν μαχητή που σκοπό έχει να υποστηρίξει την μάχη μικρών κλιμακίων, να μπει σε χώρους που τα μεγάλα μηχανοκίνητα μέσα δεν έχουν πρόσβαση, να δώσει μάχες με ομάδες αντίστοιχα μικρών αλλά επικίνδυνων πεζών μαχητών σε οχυρωμένες πόλεις, μικρά δωμάτια, απόκρυμνα βουνά, πυκνά δάση συμπληρώνοντας το έργο της αεροπορίας, των αρμάτων μάχης και του πυροβολικού.
Το πεζικό της Βιομηχανικής Eποχής μπορεί να μην είναι “πεζοκίνητο” αλλά έχει ακόμα σημαντικό ρόλο να παίξει και για αυτό το άρθρο προσπαθεί να το “επικαιροποιήσει” με βάση τις σύγχρονες εξελίξεις του 21ου αιώνα χωρίς να κάνει ακροβασίες που ξεφεύγουν από την πραγματικότητα του ελληνικού περιβάλλοντος, της ελληνικής οικονομίας και του ίδιου του Ελληνικού Στρατού, που είναι ένας Στρατός Ξηράς που ακόμα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό (60% τουλάχιστον) σε κληρωτούς 9-μηνης υπηρεσίας και σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό των οποίων συγκροτούν τον όγκο στις μονάδες του πεζικού.
Η προκλητική κατάταξη του Πεζικού ως όπλο υποστήριξης έχει να κάνει με την λειτουργία του Ελληνικού Πεζικού στις αποστολές μάχης και όχι στο πώς οι στρατιωτικοί κανονισμοί το θεωρούν και το κατατάσσουν. Ο μέσος Έλληνας πεζός στρατιώτης, με ελάχιστη εκπαίδευση σε αντικείμενα μάχης, ξεπερασμένο όπλο, ανύπαρκτα μέσα προστασίας (ούτε καν ένα αξιοπρεπές αλεξίθραυσμο γιλέκο, όταν ο “εξ Ανατολής” έχει επενδύσει σε όπλα με κεφαλή θραυσμάτων από βλήματα όλμων έως βαλλιστικούς πυραύλους!), κακής ποιότητας αρβύλες και ξεπερασμένο δόγμα μάχης που βασίζεται εν πολλοίς στο ασθενικής ισχύος και ελάχιστης προστασίας όχημα Μ-113, δεν μπορεί να υπολογίζεται καν ως “δύναμη”, πολύ περισσότερο Όπλο Κρούσης.
Η προμήθεια ενός αξιοπρεπούς οχήματος μάχης για τη μεταφορά του, η ενίσχυση των μονάδων πεζικού με όπλα υποστηρίξεως και η εκπαίδευση σε ένα δόγμα μάχης προσαρμοσμένο στο σήμερα και στις συνθήκες του ελληνικού χώρου είναι απαραίτητα για να μετατραπούν οι άνδρες από ” chair à canon” σε μαχητές που πολεμούν και νικούν.
Ξεκαθαρίζοντας, λοιπόν, τη θέση του προηγούμενου άρθρου θυμίζουμε ότι η πρόταση γίνεται για να αναβαθμίσουμε τη θέση του Ελληνικού Πεζικού (στις τάξεις του οποίου υπηρέτησα και εγώ) και γίνεται με γνώμονα τα υπάρχοντα μέσα. Ας δούμε τα ερωτήματά σας:
1. ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΚΑΙ ΔΙΜΟΙΡΙΑΣ ΠΕΖΙΚΟΥ
Η ομάδα μάχης του Ελληνικού Στρατού σήμερα ορίζεται στα 8 άτομα, από 10 που ήταν παλιότερα. Λέμε “ορίζεται” γιατί σπάνια -ως ποτέ- μια ομάδα μάχης δεν παρατάσσει όντως 8 άτομα αλλά πάντα λιγότερα. Ο λόγος είναι η λειψανδρία, η μικρή απόδοση των κλάσεων σε σχέση με το παρελθόν, η διασπορά μονάδων Στρατού σε περιοχές τις Ελλάδας με μηδενικό ενδιαφέρον από επιχειρησιακή άποψη, η χρησιμοποίηση οπλιτών θητείας σε άσχετα καθήκοντα με την επιχειρησιακή τους αποστολή (προσωπικό μουσείων, επάνδρωση αποθηκών ή φυλακίων που θα μπορούσαν να φυλάσσονται αποτελεσματικότερα με ηλεκτρονικά μέσα, υπερβολικά πολλοί ενταγμένοι σε γραφειακά καθήκοντα) και εμπλοκή του Στρατού σε ρόλους άσχετους με την αποστολή του, όπως η φύλαξη των συνόρων.
Επειδή η ύπαρξη των μικρότερων πυρήνων του οργανισμού (ομάδα/διμοιρία) είναι αποδοτική μόνον όταν είναι 100% και για την αποστολή των μονάδων και για την εκπαίδευση των ανδρών και αξιωματικών, μικραίνω τις μονάδες σε επίπεδο μικρών ηγητόρων, οργανώνοντας την Ομάδα Μάχης σε 6-7 άνδρες. Αυτό το μέτρο αντιμετωπίζει (κάπως) το θέμα της λειψανδρίας, που όμως σαν κομβικό πρόβλημα οφείλει να αντιμετωπιστεί από το ΓΕΕΘΑ, παρέχει μια ομάδα μάχης που μπορεί να χωρέσει άνετα στο ΤΟΜΑ (σαφώς, υπάρχουν και ΤΟΜΑ με χωρητικότητα 8-10 ανδρών αλλά τότε το μέγεθος/βάρος του οχήματος είναι τεράστια και το κόστος του εκτοξεύεται) και κυρίως, μια μικρή ομάδα που ο μικρός ηγήτορας μπορεί εύκολα να διαχειριστεί.
Θυμίζουμε ότι βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα: οι στρατιώτες δεν είναι αναλώσιμοι. Καθένας μετράει για αυτό και καθένας έχει εξοπλισμό και εκπαίδευση αξίας εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων/Ευρώ (λαμβάνεται υπόψη το κόστος στρατολόγησης, εκπαίδευσης, αξιολόγησης) και καθένας έχει συγκεκριμένη αποστολή και εξειδίκευση μέσα στην ομάδα. Ο 21ος αιώνας είναι ο αιώνας της εξειδίκευσης. Αυτό απαντά και στο ζήτημα, “Πώς αναλαμβάνει μια ομάδα μάχης μετά από την απώλεια (θάνατος ή τραυματισμός) ενός μέλους της”. Η απάντηση είναι ΔΕΝ αναλαμβάνει. Η απώλεια του ενός τη στερεί από έναν εξεικευμένο “τεχνίτη”, το όπλο και τις ικανότητές του αλλά αφού ο πόλεμος είναι η τέχνη της καταστροφής, της απώλειας και του αυτοσχεδιαμού, ο ηγήτορας και οι σύντροφοί του θα πρέπει να την ξεπεράσουν και να πολεμήσουν.
Η εξαμελής ομάδα σε πρώτη ανάγνωση φαντάζει μικρή αλλά παραβλέπεται πως η ομάδα δεν δρα μόνη της αλλά συνοδεύεται σε κάθε βήμα από το ΤΟΜΑ που παρέχει πυρά υποστήριξης, μεταφέρει το μεγάλο βάρος των ατομικών εφοδίων και αποτελεί καταφύγιο για τους άνδρες.
Η προσθήκη αυτή είναι σημαντική. Οι άνδρες δεν είναι μόνοι, είναι σύστημα με το όχημα. Το όχημα είναι ευάλωτο χωρίς αυτούς και αυτοί είναι ασθενικοί χωρίς την υποστήριξη του οχήματος μάχης. Σε μεγαλύτερο επίπεδο, η ομάδα συνοδεύεται από δεύτερη ομάδα κρούσης και υποστηρίζεται από τρίτη ομάδα υποστήριξης. Η διμοιρία δεν είναι δυαδικού τύπου. Παραμένει διμοιρία τριαδικού τύπου με δύο ομάδες αρκετά ευκίνητες, απελευθερωμένες από το βάρος του βαρέως οπλισμού και των πυρομαχικών τους και μία ακόμα που τις ακολουθεί και τις υποστηρίζει.
Στο ερώτημα, “τί δουλειά κάνει ο ομαδάρχης”, λυπάμαι αλλά έχετε μείνει πολύ καιρό με το Μ-113. Ο ομαδάρχης είναι ο αρχηγός της ομάδας. Διοικεί την ομάδα των άλλων 5 ανδρών, την οδηγεί, την ελέγχει και πολεμά μαζί τους. Δεν έχει σχέση με το πλήρωμα του οχήματος μάχης που είναι τρεις άνδρες με συγκεκριμένα καθήκοντα, όπως είναι το πλήρωμα ενός άρματος μάχης. Δεν το εγκαταλείπουν και δεν ασχολούνται με καθήκοντα ηγεσίας των πεζών. Ο φόρτος καθηκόντων του ομαδάρχη και του διοικητή πληρώματος του οχήματος είναι μεγάλος για να μην μπλέκουμε τις ενέργειές τους. 3+6 απόλυτα εξειδικευμένοι άνδρες/γυναίκες και ένας πύργος με πυροβόλα και πολυβόλα ή και αντιαρματικά βλήματα είναι μια ισχυρή δύναμη σε επίπεδο ομάδας.
Σε επίπεδο διμοιρίας, η παραπάνω δύναμη διπλασιάζεται επιτρέποντας στις δύο ομάδες/ΤΟΜΑ να επιτεθούν συνδυαστικά ή κατά κύματα καλύπτοντας το ένα το άλλο. Ένα τρίτο όχημα, ΤΟΜΠ, βρίσκεται σε λογική απόσταση από αυτή τη δράση, έχει αποβιβάσει την ομάδα των 8 ανδρών του και τάσσει τα όπλα υποστήριξης ανάλογα με την τακτική κατάσταση.
Επαναλαμβάνω: ο λόγος που αναπτύσσονται όπλα υποστήριξης στη διμοιρία είναι για να χρησιμοποιηθούν. Ο διοικητής λόχου μπορεί να έχει επιπλέον όπλα στη “φαρέτρα” του (ζεύγη ελεθέρων σκοπευτών, αντιαρματικά, αντιαεροπορικά) αλλά όλμοι, πολυβόλα, ΠΑΟ πρέπει να υπάρχουν σε πρώτο επίπεδο αν θέλουμε οι ελληνικές διμοιρίες πεζικού να καταβάλλουν τον αντίπαλό τους σε μάχες εκ του συστάδην.
Θυμηθείτε τον στρατηγό Μακρυγιάννη: “η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους”, για αυτό πέρα από τον Θεό, την τύχη και το θράσσος, που επικαλείται ο στρατηγός, εγώ βάζω κι ένα Carl Gustav, ένα MG-3 κι έναν όλμο για βοηθό.
2. ΟΠΛΙΣΜΟΣ ΟΜΑΔΑΣ ΚΑΙ ΔΙΜΟΙΡΙΑΣ
Πολλά ειπώθηκαν. Εκτίμησα ιδιαίτερα τη θέληση πολλών να αλλάξουμε τα G-3 με κάτι πιο ελαφρύ και ακριβές, το πιστόλι, το πολυβόλο. Συμμερίζομαι απόλυτα τις απόψεις και τις υποστηρίζω. New is always better!
Οι λογικές επιλογές του Ελληνικού Στρατού ως προς το νέο τυφέκιο εφόδου
Ωστόσο, όπως δήλωσα, η πραγματικότητα απαιτεί περί το 1 δισεκατομμύριο Ευρώ για να αλλαχθούν όλα τα βασικά του Πεζικού: τυφέκια εφόδου, σκοπευτικά νυχτός, εξαρτύσεις, κράνη, αρβύλες, σακίδια, γιλέκα και αντιαρματικά. Και ο Στρατός δεν έχει ένα δις κι αν το είχε μάλλον δεν θα το διέθετε (και πάλι) σε αυτούς τους τομείς.
Επέλεξα, λοιπόν, να παρουσιάσω αναβαθμισμένα G-3 (με σύνολο της FAB που καταχρηστικά αποκαλώ G-3UP), ένα σύγχρονο πιστόλι γιατί δεν μου πήγαινε καρδιά να βάλω το Μ-1911 και έναν σύγχρονο Α/Τ εκτοξευτή. Η συνοδεία από ΗΚ-11 σε επίπεδο ομάδας ήρθε αβίαστα για να υπάρχει ομοιοτυπία στα πυρομαχικά και ισχύς βλήματος σε επίπεδο ομάδας. Άλλωστε, αν δεν αποσύρεις τα G-3, γιατί να αποσύρεις τα ΗΚ-11; Η ομάδα έχει 5 τυφέκια εφόδου, ένα οπλοπολυβόλο που δεν υστερεί σε επίπεδο ομάδος σε ισχύ πυρός αν το συνδυάσεις με έναν γεμιστήρα 50 φυσιγγίων και δύο (2) εκτοξευτές βομβίδων, που με μια Α/Τ ρουκέτα και τον οπλισμό του ΤΟΜΑ φαίνονται αρκετά για να καταβάλλουν μια εχθρική δύναμη χωρίς να καταβάλλουν με το βάρος τους τους ίδιους τους φορείς τους. Για περισσότερη ισχύ, ο ομαδάρχης μπορεί πάντα να καλεί σε υποστήριξη τη διμοιρία ή πυρά από την ομάδα υποστήριξης.
Τα νέα όπλα πεζικού των ΗΠΑ θα είναι εξοπλισμένα με βαλλιστικούς υπολογιστές!
Ως προς την ομάδα υποστήριξης, εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Είναι πολύ δύσκολο να χωρέσουν 8 άνδρες με τον εξοπλισμό τους, τα ΄3 όπλα υποστήριξης και τα πυρομαχικά τους σε ένα μόνο όχημα. Ακόμα και το Μ-113 με τον τεράστιο εσωτερικό χώρο του δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει. Ίσως ένα τρέιλερ συρόμενο από το ΤΟΜΠ να έλυνε την κατάσταση αλλά ειδικά ο όλμος με προβλημάτισε αρκετά. Οι τρεις υπηρέτες του πρέπει να βγουν στη μάχη, κουβαλώντας 20-30 κιλά ατομικού εξοπλισμού και 15 κιλά ο καθένας που ζυγίζουν τα τρία κομμάτια του Ε-44, να ταξουν το όπλο για βολή και να την εκτελέσουν πριν τον αποσυναρμολογήσουν για να ξαναμπούν στο όχημα και να επαναλάβουν τη διαδικασία. Δεν γίνεται…
Από την άλλη δεν θα ήθελα να αποστερήσω την διμοιρία από τον όλμο. Λύσεις θα ήταν να τοποθετηθεί ο Ε-44 σε άλλο όχημα, μόνιμα ταγμένος για βολή, ίσως ένα Μ-113 σε διαμόρφωση ΤΟΜΟ που θα ενταχθεί στην διμοιρία (πλέον με 4 τεθωρακισμένα) ή σε ένα όχημα 4×4. Η τεχνολογία σήμερα επιτρέπει σε οχήματα κατηγορίας ελαφρού φορτηγού 4×4 να δέχονται και να αντέχουν στις πιέσεις ενός όλμου των 81 ή 120 mm χωρίς να ανατρέπονται ή να ανοίγουν τρύπες στην καρότσα. Και πάλι, όμως, δει χρημάτων.
Manipula: κατά τον ρωμαϊκό τρόπο
Ο τρόπος οργάνωσης των ομάδων και διμοιριών εμπνεύστηκε από τον τρόπο οργάνωσης των ομάδων μάχης του ρωμαϊκού στρατού κατά τους Σαμνιτικούς Πολέμους. Μετά την ομάδα των 10 ανδρών (δεκαρχία), οι Ρωμαίοι θωρακισμένοι πεζοί οργανώνονταν σε γραμμές μάχης 120 ανδρών που “έσπαγαν” σε ομάδες των 40, καθεμιά αποκαλείτο Manipulum. Η σκέψη ήταν πως στο εξαιρετικά απρόβλεπτο και διασπαστικό πεδίο μάχης, ο γραμμικός τρόπος μάχης διαταρασσόταν από λόφους, δένδρα, χαντάκια, ποτάμια που θα ανάγκαζαν την γραμμή να σπάσει και κάθε τμήμα να πολεμήσει μικρές ανεξάρτητες μάχες από μόνο του.
Η ίδια σκέψη εμπνέει και τον τρόπο διάσπασης των “μικρών, ελαφρών, αδύναμων” μονάδων σε επίπεδο ομάδας και διμοιρίας, που όμως δεν είναι τόσο αδύναμες, αλλά ταυτόχρονα προικοδοτούμε τον λόχο με μια διμοιρία επιπλέον και το τάγμα με έναν λόχο κρούσης ακόμα. Με τον τρόπο αυτό, η τριαδική οργάνωση του Στρατού που μας ακολουθεί εδώ κι έναν αιώνα, διατάσσεται από σύστημα 3-3-3 σε 2-4-4 αποδίδοντας περισσότερες μονάδες ελιγμού στον τακτικό διοικητή και επιτρέποντας μεγαλύτερη αυτονομία δράσης.
Ταυτόχρονα, η μείωση του αριθμού των ανδρών σε χαμηλό επίπεδο επιτρέπει στον μάλλον άπειρο διοικητή ομάδος και διμοιρίας (που θα προέρχεται και αυτός από την εφεδρεία) να ελέγξει καλύτερα την εκπαιδευση και ανάπτυξη των ανδρών του ανταποκρινόμενος στο δύσκολο έργο που θα είναι να συντονίσει τη δράση 6 ανδρών και ενός τεθωρακισμένου οχήματος ή αντίστοιχα 3 ομάδων και 3 τεθωρακισμένων οχημάτων σε επίπεδο διμοιρίας.
3. ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟΜΑ;
Η απάντηση είναι μάλλον φιλοσοφική. ΤΟΜΑ στην ελεύθερη αγορά δεν υπάρχουν. Η εποχή που το τέλος του Ψυχρού Πολέμου διέθεσε χιλιάδες αξιόλογα οχήματα μάχης που αποσύρονταν μαζικά ως άχρηστα από τους μεγάλους βιομηχανικούς στρατούς της Δύσης παρήλθε και ό,τι υπήρχε, διατέθηκε ή καταστράφηκε. Καλό θα ήταν να είχαμε πάρει κάτι περισσότερο από τα 501 ΒΜΡ-1 (Marder-1A3, AMX-10P, YPR-765 ακόμα…) αλλά δεν έγινε και δεν βοηθά σε τίποτα να χτυπιόμαστε και να καταριόμαστε τη μοίρα μας τώρα. Η καλύτερη λύση θα ήταν να αγοραστεί ένα νέο ΤΟΜΑ αλλά αυτό είναι υλικό για άλλο άρθρο. Όπως είπαμε, ας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτά που έχουμε.
Τί έχουμε; Έχουμε χιλιάδες Μ-113 και εκατοντάδες “Λεωνίδας” της ΕΛΒΟ. Το να μετατρέψεις ένα ΤΟΜΠ σε ΤΟΜΑ είναι τόσο εύκολο όσο να κάνεις αγωνιστικό αυτοκίνητο από ένα τρόλεϋ για αυτό και δεν το υποστηρίζω. Ένα ΤΟΜΠ είναι ΤΟΜΠ. Μπορείς να το βελτιώσεις, να το κάνεις καλύτερο ΤΟΜΠ αλλά όχι να το μετατρέψεις σε ΤΟΜΑ ή σε άρμα μάχης. Στη μηχανική υπάρχουν και όρια. Το να μετατρέψεις ένα παλιό άρμα μάχης σε Βαρύ ΤΟΜΠ είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση αλλά:
– Το κόστος μετατροπής για να είναι λειτουργικό είναι μεγάλο
– Αν η μετατροπή είναι απλή, η λειτουργικότητα πάει περίπατο και εκτίθεται περισσότερο το πεζικό
– Στο τέλος έχεις ένα καλά προστατευμένο ΤΟΜΠ με κόστος λειτουργίας άρματος μάχης που σε βάθος χρόνου θα γονατίσει τον προϋπολογισμό και δεν θα μπορείς να το αντικαταστήσεις με τίποτα.
Δύο λύσεις υπάρχουν:
Η πρώτη έχει να κάνει με τα παλιότερα M-2 Bradley του Αμερικανικού Στρατού. Οι επιλογές έχουν παρουσιαστεί πρόσφατα από τη σελίδα της Πτήσης. Είτε πολλά και φθηνά M-2 Mod.0 που όμως θα χρειαστεί να αναβαθμιστούν για να αντιμετωπίσουν με αξιώσεις το μελλοντικό πεδίο μάχης (αναβάθμιση θωράκισης και εξοπλισμού) είτε λιγότερα (100-200) M-2A2 όπως αυτά που παρέλαβε ο Λίβανος ή η Κροατία αλλά είναι λίγα για να φέρουν την Άνοιξη στο Πεζικό. Με τάγματα που απαιτούν 32 οχήματα, 100-200 φτάνουν για 3-6 μηχανοκίνητα τάγματα μόνον.
Στο σημείο αυτό τίθεται το ερώτημα: Πόσα τάγματα χρειαζόμαστε;
Αν τα τάγματα είναι ετοιμοπόλεμα με οργάνωση σύγχρονη, κατάλληλη υποστήριξη και επάνδρωση 100%, χρειαζόμαστε όντως όσα μηχανοκίνητα τάγματα έχουμε σήμερα; Μήπως λιγότερα τάγματα και συνεπώς λιγότερες ταξιαρχίες μηχανοκίνητων -πραγματικά μηχανοκίνητων- ταξιαρχιών να ήταν προτιμότερες;
Αν η απάντηση είναι “ναι”, πρέπει να συζητήσουμε την οργάνωση και χρήση των νέων ταξιαρχιών που θα συνθέσουν τον νέο Στρατό. Αν “οχι”, η λύση είναι μία: χρειαζόμαστε καινούριο ΤΟΜΑ, σύγχρονο, ισχυρό και σε μεγάλους αριθμούς. Και αυτό είναι άλλο άρθρο…
Η δεύτερη λύση, έχει να κάνει με την αποτυχία της πρώτης, που ατυχώς είναι πολύ πιθανή. Χωρίς διαθέσιμα ΤΟΜΑ και χωρίς προοπτική, η λύση του Ελληνικού Στρατού είναι να κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και να μείνει στα ΤΟΜΠ. Τότε, η οργάνωση μπορεί να μείνει η ίδια με σήμερα και το άρθρο να μην εφαρμοστεί ποτέ στην πράξη ή…
…ή να αναβαθμίσουμε όσα ΤΟΜΠ χρειαζόμαστε για τις διμοιρίες μηχανοκίνητου Πεζικού με ένα πακέτο θωράκισης μιας σοβαρής εταιρίας, τηλεχειριζόμενο σταθμό οπλισμού και να βρούμε τρόπους να ενισχύσουμε με περισσότερο “σίδερο” τις ομάδες και διμοιρίες κρούσης.
Στην τελική ευθεία για την αποδοχή 1200 M1117 ASV Guardians για τον Ελληνικό Στρατό!
Και σε αυτήν την περίπτωση το “σίδερο” μπορεί να έχει ήδη βρεθεί στη μορφή των M-1117 ‘Guardian’. Αυτή τη στιγμή, τόσο ο Ισραηλινός όσο και ο Αμερικανικός Στρατός προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα της έλλειψης ΤΟΜΑ στις ομάδες μάχης τους. Οι Ισραηλινοί πριν ένα έτος αποκάλυψαν ένα ενδιαφέρον θέμα: ένα όχημα μάχης με ταχύτητα και κινητικότητα τζιπ, οπλισμό ΤΟΜΑ και θωράκιση άρματος μάχης. Πρόκειται για το πρόγραμμα “Carmel”, ένα όχημα συνοδείας πεζικού και παροχής πυρών υποστήριξης που επιτρέπει την εκτόξευση κατασταλτικών πυρών και καταστροφή του εχθρού χωρίς να χρειάζεται η εμπλοκή αρμάτων μάχης σε κάθε βήμα. Το όχημα αποτελεί πειραματικό σχέδιο, με τους Ισραηλινούς, που επίσης δεν έχουν εμπειρία στη χρήση ΤΟΜΑ όπως ο Ελληνικός Στρατός, να μην έχουν αποφασίσει ακόμα αν θα διατηρήσουν τα υπερ-ΤΟΜΠ Namer ως απλά ΤΟΜΠ ή θα τα μετατρέψουν σε ΤΟΜΑ με την εφαρμογή προηγμένων πύργων οπλισμού.
Σε ελληνική περίπτωση θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε έναν συνδυασμό ελληνικών ομάδων μάχης με βαριά θωρακισμένα Μ-113 ή κάποιο βαρύ ΤΟΜΠ βασισμένο σε σασί άρματος μάχης να δρα συνδυαστικά με ένα Μ-1117 σε σενάρια μηχανοκίνητου πολέμου.
Συνεχίζοντας, θα μπορούσαμε εξετάσουμε την είσοδο σε ένα πρόγραμμα συμπαραγωγής ενός φθηνότερου, τροχοφόρου ΤΟΜΑ όπως αυτό που εξετάζουν πολλοί Στρατοί της ανατολικής Ευρώπης, όπως ο Βουλγαρικός ή ο Τσεχικός, λαμβάνοντας μάλιστα σημαντικό μερίδιο της κατασκευαστικής και αναπτυξιακής πρωτοβουλίας ως χώρα που έχει σημαντικές ανάγκες σε αριθμούς.
Σε κάθε περίπτωση, επαναλαμβάνουμε πως η πρόταση είναι πρόταση. Δεν είναι συνωμοσία, αποκάλυψη μυστικών και απορρήτων σχεδίων και δεν στηρίζεται σε “εμπιστευτικές” πληροφορίες από το “Πεντάγωνο” (που προσωπικά καταγγέλω ότι δεν είναι πεντάγωνο). Είναι προτάσεις ανθρώπων με βάση το κοινό ενδιαφέρον, τη γνώση της κατάστασης και την αγωνία για την Εθνική Άμυνα και έτσι παραμένουν και η συμβολή όλων σας, με όποια μορφή, είναι ευπρόσδεκτη.
M1117 σε ρόλο ΤΟΜΑ δίπλα στα Leopard 2HEL/A4, θα μπορούσε να είναι μια αποδεκτή επιλογή;
