Από τα τέλη της δεκαετίας του 1930, οι Αμερικανοί άρχισαν να κατασκευάζουν αεροπλανοφόρα δυνατότητας μεταφοράς αεροσκαφών τα οποία μπορούσαν να απογειώνονται με βάρος έως έξι τόνους, ενώ προγραμμάτιζαν και την κατασκευή ακόμη πιο σύγχρονων μεταφορέων βαρύτερων αεροπλάνων. Το 1938, η Grumman κατέθεσε ένα επαναστατικό σχέδιο ενός ταχύτατου δικινητήριου, του XF5F «Skyrocket». Πρωτοδοκιμάστηκε πτητικώς την 1η Απριλίου του 1940, αλλά ποτέ δεν πέρασε σε μαζική παραγωγή. Παρ’ όλα αυτά, η κατασκευή του αποτέλεσε το έναυσμα του «project 51» το οποίο ξεκίνησε στις αρχές του 1941.
Η Grumman ήταν γνωστή ως μια αξιολογότατη αεροναυπηγική εταιρεία σε κατασκευές αεροσκαφών για αεροπλανοφόρα, έχοντας ήδη παράξει το F4F «Wildcat» το οποίο καθιερώθηκε στις αρχές και τα μέσα του 2ου Παγκοσμίου τόσο σε επιθετικούς όσο και αμυντικούς ρόλους. Λίγο πιο μετά έκανε την εμφάνισή του και το πιο βελτιωμένο F6F «Hellcat» με τους πανίσχυρους αστεροειδείς διπλής σειράς Pratt & Whitney «Double Wasp» όπου πέτυχε την απόλυτη κυριαρχία των συμμαχικών δυνάμεων επάνω από τον Ειρηνικό απέναντι στα ικανότατα ιαπωνικά μαχητικά.
Η Grumman ευελπιστούσε σε ένα αεροσκάφος με τελική ταχύτητα τα 700 χλμ. την ώρα, αυτοδυναμία πτήσεως 1.600 χλμ και ικανότητα ανόδου σε ύψος 10.600 μέτρων. Το νέο μαχητικό προοριζόταν να τροφοδοτείτο με δύο κινητήρες Wright Cyclone GR-2600, των 1.800 ίππων έκαστος, και να εξοπλιστεί με έξι πολυβόλα των 12,7 χιλ. ή με τέσσερα του ιδίου διαμετρήματος και δύο ακόμη πυροβόλα των 20 χιλ. Υπήρξε το πρώτο με το συγκεκριμένο τρίκυκλο σύστημα προσγείωσης που σχεδιάστηκε για μεταφορά του από αεροπλανοφόρο (κάτι που σήμαινε πως θα μπορούσε να αναπτύξει δράση σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη), αλλά και το πρώτο που πήρε έγκριση ως δικηνητήριο μαχητικό από την Αεροπορία Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών. Το μήκος του ήταν 13,8 μέτρα, το ύψος του 5,10, ενώ το άνοιγμα πτερύγων έφτανε τα 15,7 μέτρα.
Στις 30 Ιουνίου του 1941, η Ναυτική Διοίκηση έδωσε επίσημη έγκριση για δοκιμή δύο πειραματικών μαχητικών, τα οποία έλαβαν την κωδική ονομασία XF7F-1, και στόχευαν στον εξοπλισμό των αεροπλανοφόρων της κλάσεως Midway. Ωστόσο, η ολοκλήρωσή τους διήρκησε αρκετά χρόνια, με τις προκαθορισμένες προθεσμίες να μεταβάλλονται διαρκώς λόγω τροποποιήσεων των σχετικών προδιαγραφών, ανάλογα με την έκβαση του πολέμου.
Συγκεκριμένα, οι αρχικοί κινητήρες αντικαταστάθηκαν με τους ελαφρώς ισχυροτέρους αστεροειδείς Pratt & Whitney R-2800-22, ενώ άλλες αλλαγές αφορούσαν το αριθμό και το είδος του οπλισμού. Ως αποτέλεσμα, το πρώτο XF7F-1 πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 3 Νοεμβρίου του 1943. Ήταν οπλισμένο με τέσσερα πυροβόλα των 20 χιλ. στις πτέρυγες και τέσσερα πολυβόλα των 12,7 χιλ. στην άτρακτο. Έπιασε τη μέγιστη ταχύτητα των 690 χλμ την ώρα και έφτασε στο μέγιστο ύψος των 12.900 μέτρων. Το δεύτερο πρωτότυπο ξεκίνησε τις πτήσεις στις 2 Μαρτίου του 1944, αλλά οι δοκιμές δεν ήταν μακράς διαρκείας, διότι το πρώτο από τα δύο καταστράφηκε την 1η Μαΐου σε αεροπορικό ατύχημα.
Οι διάφορες εκδόσεις
Το αεροσκάφος, όταν ξεκίνησε να παράγεται μαζικώς, ονομάστηκε Tigercat με το πρώτο να απογειώνεται στις 29 Απριλίου του 1944. Τα προβλήματα με το άγκιστρο του φρένου που προέκυψαν κατά τη διάρκεια των δοκιμών, δεν επέτρεψαν στο μαχητικό να ξεκινήσει να επιχειρεί από αεροπλανοφόρο, αφού ήταν πολύ γρήγορο και αρκετά ογκώδες, καταλαμβάνοντας περισσότερο χώρο στο κατάστρωμα. Ένα επιπρόσθετο εμπόδιο ήταν η αδυναμία πτήσης του με έναν κινητήρα, όταν ο πρώτος βρισκόταν εκτός λειτουργίας. Μολαταύτα, οι Μοίρες πεζοναυτών εντυπωσιάστηκαν με την ισχύ πυρός του και έδωσαν την παραγγελία 500 κομματιών. Αυτή τελικώς ακυρώθηκε λόγω διισταμένων απόψεων του επιτελείου ως προς τη δράση του. Έτσι, τα πρώτα 200 αεροπλάνα με τον κωδικό F7F-1N σχεδιάζονταν να εξοπλιστούν με ραντάρ για χρήση ως νυχτερινά μαχητικά. Επειδή όμως το μονοθέσιο αεροσκάφος δεν ήταν το πλέον κατάλληλο για μια τέτοια εφαρμογή, κατασκευάστηκε στον περιορισμένο αριθμό των 34 μονάδων.
Ακολούθησε το F7F-2 σε δύο εκδόσεις: τη νυχτερινή και την ημερήσια. Στην πρώτη τοποθετήθηκε καμπίνα του ασυρματιστού πίσω από το πιλοτήριο, ενώ στη δεύτερη έκδοση, αυτή αφαιρέθηκε αντικαταθιστώμενη από μια πρόσθετη δεξαμενή καυσίμου. Και οι δύο τύποι ήταν εξοπλισμένοι με εκτοξευτές ρουκετών στις πτέρυγες.
Μεταξύ Μαρτίου του 1945 και Ιουλίου του 1946 παρήχθησαν 250 F7F-3, τα οποία είχαν επιπρόσθετη ενίσχυση στις δοκούς πτερύγων και τροφοδοτούνταν από τους ισχυροτέρους Pratt & Whitney R-2800-34W, όπου αύξαναν το βάρος κατά την απογείωση στους σχεδόν εννέα τόνους. Η σειρά έφερε διάφορες παραλλαγές: ένα μονοθέσιο μαχητικό ημέρας, νυχτερινό βομβαρδιστικό F7F-3E εξοπλισμένο με ραντάρ, διθέσιο αναγνωριστικό F7F-3P με κάμερες στο πίσω τμήμα της ατράκτου αλλά χωρίς οπλισμό, ενώ τουλάχιστον ένα από αυτά, το F7F-3K, μετατράπηκε σε αεροσκάφος τηλεχειριζόμενων στόχων. Το διθέσιο νυχτερινό F7F-3N έγινε μεγαλύτερο σε μέγεθος, διέθετε ρυγχαίο ραντάρ, ενώ ο οπλισμός των πυροβόλων τοποθετήθηκε αποκλειστικά στις πτέρυγες. Το τελευταίο Tigercat ήταν το επίσης νυχτερινό μαχητικό F7F-4N, όπου εξοπλίστηκε με νέο ραντάρ.
Στα μέσα του 1944, τα F7F-1 με τους κινητήρες P&W R-2800-22, ισχύος 2.100 ίππων, τέθηκαν σε υπηρεσία από το Σώμα Πεζοναυτών VMF-911. Μετά τη διάθεση των πρώτων 35 κομματιών, έλαβαν χώρα οι αλλαγές προς το νυχτερινό μαχητικό F7F-2N με τους P&W R-2800-34 της ιδίας ιπποδυνάμεως. Προσετέθη δεύτερο άτομο στο πλήρωμα (αντικαθιστώντας μια από τις δεξαμενές καυσίμων), το οποίο χειριζόταν το ρυγχαίο ραντάρ ANN / APS-6. Ο συγκεκριμένος τύπος διέθετε εξαιρετικά ισχυρό οπλισμό αέρος-εδάφους. Στις πτέρυγες μπορούσαν να εγκατασταθούν οκτώ ρουκέτες HVAR (High Velocity Aircraft Rockets) διαμετρήματος 12,7 χιλ. ή τρεις μεγάλες Tiny Tim των 29,8 χιλ. Ταυτοχρόνως μπορούσε να μεταφέρει δύο βόμβες των 453 κιλών κάτω από τις πτέρυγες και μία ακόμη, των 907 κιλών, κάτω από την άτρακτο. Υπήρχε επιπλέον δυνατότητα μεταφοράς τορπίλης Mk13-3, καθώς και θαλασσίων ναρκών.
Το άρθρο θα ολοκληρωθεί αύριο με το Δεύτερο μέρος και την επιχειρησιακή δράση του αεροσκάφους.
