Grumman F-14 Tomcat: O τελευταίος «Γάτος» των καταστρωμάτων, Γ’ Μέρος

Το Φεβρουάριο του 1970, σχεδόν ένα χρόνο πριν τo F-14 πετάξει, η Grumman είχε προτείνει την πρόωσή του από δύο υποψήφιους κινητήρες που εκείνη την εποχή τελούσαν υπό ανάπτυξη. Ήταν ο General Electric GE1/10 και ο Pratt&Whitney JTF22. Από την πλευρά του το USN απαιτούσε ένα F-14 με ισχυρότερο κινητήρα, με 40% μεγαλύτερο βαθμό στροφής και την ονομασία F-14B.

Grumman F-14 Tomcat: O τελευταίος «Γάτος» των καταστρωμάτων, Α’ Μέρος

Τελικά, από τους δύο κινητήρες προτιμήθηκε ο P&W JTF22, από τον οποίο αργότερα προέκυψε ο F-100. O JTF22 που τελικά ονομάσθηκε F-401-P-400, απέδιδε μέγιστη ώση 16.400 λιβρών και 28.000 λιβρών με μετάκαυση. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1973, το έβδομο πρωτότυπο (157986) πέταξε για πρώτη φορά εφοδιασμένο με έναν F-401-P-400 και έναν TF-30.

A prototype F-14B test aircraft with F401 engines installed.

Αργότερα τοποθετήθηκαν δύο F-401-P-400, με αποτέλεσμα οι επιδόσεις του αεροσκάφους να αυξηθούν κατακόρυφα, μιας και η μέγιστη ώση με μετάκαυση, αυξήθηκε συνολικά κατά 14.800 λίβρες! Αν και οι πρώτες δοκιμές ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικές και το USN είχε αποφασίσει την εγκατάσταση του κινητήρα και σε όσα F-14A είχαν ήδη εγκαταλείψει τη γραμμή παραγωγής τον Απρίλιο του 1974, και ενώ το πρωτότυπο είχε μόλις 33 ώρες πτήσης με τους νέους κινητήρες, το πρόγραμμα ματαιώθηκε λόγω σοβαρών προβλημάτων στην ανάπτυξη του F-401-P-400 και το πρωτότυπο τέθηκε σε αποθήκευση μέχρι το 1981. Τότε χρησιμοποιήθηκε ξανά για την αξιολόγηση του F101 DFE της GE.

Grumman F-14 Tomcat: O τελευταίος «Γάτος» των καταστρωμάτων, B’ Μέρος

F-14B Super Tomcat

Το Μάρτιο του 1979 η GE παρουσίασε το νέο της δημιούργημα, τον κινητήρα F101, ο οποίος προοριζόταν για το Rockwell B-1A που ματαιώθηκε το 1977 από τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ Jimmy Carter. Μετά από πολλές ώρες δοκιμών στο έδαφος, ο F101 τοποθετήθηκε τόσο σε F-14 όσο και σε F-15 και F-16 για αξιολόγηση.

Το πρόγραμμα εναέριων δοκιμών ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 1981. Το F-14 που χρησιμοποιήθηκε για το πρόγραμμα δοκιμών δεν ήταν άλλο από το έβδομο πρωτότυπο (157986), που είχε χρησιμοποιηθεί για το πρόγραμμα αξιολόγησης του F-401 και είχε μετονομασθεί σε F-14B. Στις 14 Ιουλίου του 1981, έχοντας πλέον ονομαστεί Super Tomcat, εκτελεί με επιτυχία την πρώτη του πτήση, εφοδιασμένο με τους δύο νέους στροβιλοκινητήρες με λόγο παράκαμψης F101 DFE (Derivative Fighter Engine) στο Calverton. O F101 απέδιδε «ξηρή» ώση 16.400 λιβρών και 27.400 λιβρών με μετάκαυση. Μετά το τέλος της πρώτης αυτής πτήσης με τους F101, ο δοκιμαστής της Grumman Chuck Sewell αποκάλεσε το αεροσκάφος «το όνειρο κάθε χειριστή μαχητικού». Παρότι ο νέος κινητήρας βελτίωσε ακόμη περισσότερο τις επιδόσεις του F-14, μέσω της αύξησης της ακτίνας του κατά 62% αλλά και μέσω του περιορισμού της διαδρομής απογείωσης σε βαθμό που να μην απαιτείται μετάκαυση κατά τις απονηώσεις από τα καταστρώματα των αεροπλανοφόρων (!) τελικά δεν υιοθετήθηκε από το USN. Αργότερα βέβαια, χρησιμοποιήθηκε στο F-14 μια εξελιγμένη έκδοση του, ο F110-GE-400.

F-14A (plus) ή F-14B Tomcat (έκδοση παραγωγής)

Τον Αύγουστο του 1984 το USN ζήτησε από την Grumman την ανάπτυξη αναβαθμισμένων εκδόσεων του F-14 και του A-6. Η νέα έκδοση, που αργότερα έγινε γνωστή ως F-14D, θα έφερε νέα ψηφιακά ηλεκτρονικά και ραντάρ, νέο ισχυρότερο υπολογιστή αποστολής, σύστημα διαχείρισης οπλισμού, νέες οθόνες, ψηφιακό σύστημα INS, ενώ θα εφοδιαζόταν με κινητήρες F110-GE-400 της G.E. των οποίων η μέγιστη ώση με μετάκαυση ανερχόταν στο αστρονομικό για τα δεδομένα της εποχής νούμερο των 27.000 λιβρών.

F-14B Tomcat (201 & 202) της VF-11 to USS George Washington.

Για την άμεση όμως κάλυψη των επιχειρησιακών του αναγκών, το USN απόφάσισε την ταχεία αναβάθμιση ενός αριθμού F-14 στο επίπεδο F-14A (plus), λόγω του ότι τα –D θα αργούσαν να παραδοθούν. To F-14A (plus) αποτελούσε ενδιάμεση λύση, καθώς θα έφερε μεν τους F110-GE-400, αλλά μερικώς αναβαθμισμένα ηλεκτρονικά, τα οποία όμως υπήρχε πρόβλεψη να αναβαθμιστούν στο επίπεδο της έκδοσης -D. To πρώτο F-14A (plus) δεν ήταν άλλο από το έβδομο πρωτότυπο, που είχε χαρακτηρισθεί παλαιότερα ως Super Tomcat.

Η παρθενική του πτήση με τους νέους κινητήρες πραγματοποιήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1986 με χειριστή τον Joe Burke. O F110-GE-400 ήταν κατά 80% όμοιος με τον F110-GE-100, που χρησιμοποιούσε η USAF στα F-16. Μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος δοκιμών, αποδείχθηκε ότι το F-14A (plus) είχε κατά 62% μεγαλύτερη ακτίνα δράσης χάρη στους νέους κινητήρες. Από τα 70 συνολικά F-14A (plus) που χρησιμοποιήθηκαν επιχειρησιακά από το US Navy, τα 38 ήταν νέας κατασκευής και βγήκαν από τις πατρίδες παραγωγής 150 και 155, ενώ τα υπόλοιπα 32 προήλθαν από την τροποποίηση αεροσκαφών της έκδοσης F-14A που άνηκαν στις παρτίδες 115, 120, 125 και 130. Εκτός των κινητήρων, τα F-14A (plus) έφεραν και νέο σύστημα προειδοποίησης εγκλωβισμού από ραντάρ τύπου AN/ALR-67, αναβαθμισμένο σύστημα ελέγχου πυρός AN/AWG-15F και νέους ασυρμάτους AN/ARC-182 UHF/VHF. Η πρώτη Μοίρα του Ναυτικού που παρέλαβε F-14A(plus) ήταν η VF-124 στην Oceana, τον Απρίλιο του 1988. Για λόγους τυποποίησης, το Μάιο του 1991 όλα τα F-14A (plus) ονομάσθηκαν F-14B.

F-14D Tomcat

To F-14D, όπως προαναφέραμε, ήταν μια νέα εξελιγμένη έκδοση με νέα ηλεκτρονικά και παρακαμπτικούς (turbofan) στροβιλοκινητήρες F110-GE-400. Στο αναβαθμισμένο πακέτο των ηλεκτρονικών του περιλαμβανόταν νέο ψηφιακό INS τύπου ASN-139, διπλό κεντρικό υπολογιστή ΑΥΚ-14 και νέο ραντάρ AN/APG-71. Το AN/APG-71 είναι μια εξέλιξη του AN/APG-70, που χρησιμοποιείται στο F-15E, και διαθέτει ψηφιακό επεξεργαστή, ενώ έχει τη δυνατότητα παρακολούθησης 24 στόχων ταυτόχρονα. Η μέγιστη ακτίνα ερεύνης του ανέρχεται στα 400 ναυτικά μίλια! Τα εκτινασσόμενα καθίσματα, με τα οποία είναι εφοδιασμένη αυτή η έκδοση, είναι τύπου Martin Baker 14 Navy Airgrew Common Ejection Seats (NACES), με δυνατότητα εκτίναξης σε ταχύτητες 700 κόμβων σε ευθεία και οριζόντια πτήση και 600 κόμβων σε οποιαδήποτε στάση. Επίσης διαθέτει τηλεοπτικό σύστημα εγκλωβισμού στόχων (TCS) τύπου ΑΝ/ΑΧΧ-1 της Northrop, καθώς και υπέρυθρο σύστημα εγκλωβισμού στόχων (IRST) της General Electric. Στον πέμπτο σταθμό ανάρτησης πυραύλου Phoenix, έγινε τροποποίηση προκειμένου να εξασφαλιστεί δυνατότητα ανάρτησης του ατρακτιδίου φωτοαναγνώρισης TARPS, βάρους 1.650 λιβρών και μήκους 5,09 μέτρων που περιλαμβάνει μια φωτομηχανή KS-87, η οποία μπορεί να τοποθετηθεί είτε κάθετα είτε παράλληλα προς την άτρακτο, μια πανοραμική κάμερα ΚΑ-99 και έναν υπέρυθρο σαρωτή (line scanner) AN/AAD-5.

Oι ενδείξεις από το TARPS προβάλλονται σε μια οθόνη που βρίσκεται στον πίσω θάλαμο, ενώ εκεί υπάρχει και όλη η διακοπτολογία για το έλεγχό του. Εκτός των F-14 D, το εν λόγω ατρακτίδο είχαν τροποποιηθεί να φέρουν και 45 F-14A. Σήμερα, όλα τα F-14 που εκτελούν αποστολές φωτοαναγνώρισης θα παροπλιστούν, μιας και έχει αποφασισθεί η αντικατάστασή τους από τα F/A-18E/F, που φέρουν το νεότερο ATRARS. Αργότερα στα F-14D προστέθηκε και GPS, ενώ εξασφαλίστηκε και η δυνατότητα μεταφοράς και χρήσης των ατρακτιδίων του συστήματος LANTIRN. Το πρώτο πρωτότυπο πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 23 Νοεμβρίου του 1987, ενώ συνολικά χρησιμοποιήθηκαν τέσσερα για τη διεξαγωγή του προγράμματος δοκιμών. Η πρώτη μονάδα παραγωγής πέταξε για πρώτη φορά στις 9 Φεβρουαρίου του 1990. Αν και αρχικά προβλεπόταν η κατασκευή 127 F-14 της έκδοσης -D, τελικά μόνο 37 εγκατέλειψαν τις γραμμές παραγωγής πριν ματαιωθεί το πρόγραμμα για οικονομικούς λόγους. Άλλα 18 προέκυψαν από την αναβάθμιση ισάριθμων F-14A που ονομάστηκαν F-14D(R) και προήλθαν από τις παρτίδες 85, 110, 125, 130 και 135. Το τελευταίο F-14 D παραδόθηκε στο US Navy στις 20 Ιουλίου του 1992, ενώ το τελευταίο F-14D(R), τον Νοέμβριο του 1994.

F/A-14D

Πρόκειται για ένα πρόγραμμα αναβάθμισης των F-14D αλλά και παλαιότερων εκδόσεων, το οποίο όμως παρέμεινε στα χαρτιά λόγω ελλείψεως κονδυλίων. Το πρόγραμμα αφορούσε την αναβάθμιση των δυνατοτήτων κρούσης των αεροσκαφών με την προσαρμογή συστήματος υπερύθρων για αναγνώριση στόχων εδάφους (FLIR), καθώς και με την εγκατάσταση ψηφιακής αρτηρίας μεταφοράς δεδομένων τύπου MIL STD 1760, η οποία θα συνέδεε τα οπλικά συστήματα με τον υπολογιστή αποστολής και τον κεντρικό υπολογιστή του αεροσκάφους. Τελικά το πρόγραμμα αυτό δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Bombcat

Πρόκειται για εξειδικευμένη έκδοση προσβολής στόχων εδάφους που προήλθε από την τροποποίηση αεροσκαφών των εκδόσεων F-14B και -D, καθώς και ελάχιστων F-14A. Το όλο πρόγραμμα ξεκίνησε μετά τη ματαίωση του προγράμματος ανάπτυξης του Α-12 Avenger II της General Dynamics. Τα αεροσκάφη που τροποποιήθηκαν για προσβολή στόχων εδάφους έφεραν μεγάλη ποικιλία οπλικού φορτίου, όπως πυραύλους αέρος-εδάφους AGM-84 Harpoon, SLAM, AGM-65 Maverick, Walleye ή AGM-88 Harpoon και ποικιλία «έξυπνων» βομβών (καθοδήγηση λέιζερ) GBU-10, GBU-12, GBU-16 και GBU-24.

A US Navy (USN) F-14D Tomcat, Fighter Squadron 213 (VF-213), Blacklions, Naval Air Station (NAS) Oceana, Virginia (VA), banks with its tailhook lowered in preparation for landing after conducting a mission over the Mediterranean Sea. The Tomcat is equipped with an AAQ-14 LANTIRN (Low-Altitude Navigation and Targeting InfraRed for Night) pod on the pylon. The VF-213 is assigned to Carrier Air Wing 8 (CVW-8), are currently embarked aboard the Nimitz Class Aircraft Carrier USS THEODORE ROOSEVELT (CVN 71).

Η πρώτη ρίψη βόμβας GBU-16 από F-14 πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο δοκιμών στις 2 Μαΐου του 1994, από αεροσκάφος που ανήκε στη δύναμη της VF-103, ενώ η πρώτη επιχειρησιακή ρίψη έγινε εναντίον στόχου στη Σερβία στις 5 Σεπτεμβρίου του 1995. Για τη διεξαγωγή νυχτερινών αποστολών υιοθετήθηκε το ατρακτίδιο σκόπευσης του LANTIRN της Martin-Marrietta, αντί μόνιμα εγκατεστημένου συστήματος FLIR.

Το ατρακτίδιο συνδυάστηκε με σύστημα GPS/IMU (Inertial Measurement Unit) της Litton και τοποθετήθηκε για αξιολόγηση σε ένα αεροσκάφος F-14B, που ανήκε στη δύναμη της VF-103, το Φεβρουάριο του 1995. Η πρώτη πτήση αξιολόγησης πραγματοποιήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1995. Τα πρώτα ατρακτίδια στοχοποίησης του LANTIRN για επιχειρησιακή χρήση άρχισαν να παραδίδονται στις μονάδες από τον Ιούνιο του 1996. Ο χειρισμός του συστήματος πραγματοποιούταν επίσης από τον πίσω θάλαμο διακυβέρνησης.

Quickstrike

Πρόκειται για μια εξελιγμένη έκδοση του F-14D για αποστολές κρούσης μακράς ακτίνας, που προοριζόταν για την αναπλήρωση του κενού μετά την απόσυρση των Α-6 Intruder και τη ματαίωση του προγράμματος A-12 και το US Navy. Η συγκεκριμένη έκδοση θα έφερε εξελιγμένο ραντάρ APG-71, νέες προηγμένες οθόνες απεικόνισης στοιχείων, FLIR και οπλικό φορτίο για αποστολές εναντίον πλοίων και επίγειων στόχων. Τελικά δεν μπήκε ποτέ σε παραγωγή, διότι το USN επέλεξε το F/A-18E/F της McDonnell Douglas.

Super Tomcat 21

Η τελευταία αναβαθμισμένη έκδοση του F-14 προτάθηκε και αυτή όταν ακυρώθηκε το πρόγραμμα ανάπτυξης του A-12. To Super Tomcat θα έφερε νέους ισχυρότερους κινητήρες τύπου F-110-GE-129, εξελιγμένο ραντάρ συνθετικού διαφράγματος και όξυνσης της δέσμης Doppler για χαρτογράφηση τύπου ARG-71, καθώς και νέα επανασχεδιασμένη πτέρυγα μεταβλητής γεωμετρίας.

Το νέο αεροσκάφος θα είχε σχεδόν τη διπλάσια ακτίνα δράσης από το F-14D, κατά 35% αυξημένη ώση που θα του επέτρεπε υπερηχητική πλεύση με ταχύτητα 1.3 Mach χωρίς τη χρήση μετάκαυσης (supercruise). Τέλος το Super Tomcat θα είχε κάθετα σταθερά μεγαλύτερης επιφάνειας, διπλάσιες ποσότητες αναλωσίμων (φωτοβολίδες και αερόφυλλα) και νέο σύστημα εκτόξευσης φωτοβολίδων τύπου ΒΟΖ και αερόφυλλων τύπου LAU-7.

Οι χρήστες του F-14

Ο κύριος χρήστης όλων των εκδόσεων του F-14 ήταν το USN, καθώς με αεροσκάφη του τύπου, εξοπλίστηκαν περισσότερες από 30 Μοίρες του.

Η πρώτη Μοίρα του USN που παρέλαβε το F-14 A ήταν η VF-1 «Wolfpack», την 1η Ιουλίου του 1973. Αργότερα η τελευταία επρόκειτο να παραλάβει F-14D, αλλά τελικά αυτό δεν έγινε ποτέ. Η συγκεκριμένη Μοίρα έλαβε μέρος στην επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου».
Η VF-2 «Bounty Hunters», που ιδρύθηκε στις 14 Οκτωβρίου του 1972, άρχισε να παραλαμβάνει τα πρώτα F-14A τον Ιούλιο του 1973. Μεταξύ 1992-93 τα αντικατέστησε με F-14D.
Η VF-11 «Red Rippers» αντικατέστησε τα F-4J με F-14A το 1980. Μεταξύ 1991-92 αντικατέστησε τα F-14A με F-14D, ενώ το 1997 παρέλαβε και ορισμένα F-14B.
Η VF-14 «Tophatters» την περίοδο 1974-75 αντικατέστησε όλα τα F-4J με F-14A.
H VF-21 «Freelancers» αντικατέστησε τα F-4N με F-14A, μεταξύ 1983-84.
H VF-24 «Fighting Renegades» το Νοέμβριο του 1975 αντικατέστησε τα F-8J με F-14Α και αυτά με F-14A (plus) το καλοκαίρι του 1989. Τον Ιούνιο όμως του 1992, τα αντικατέστησε παραλαμβάνοντας και πάλι τα F-14A.
Η VF-31 «Tomcatters» αντικατέστησε τα F-4J με τα F-14A μεταξύ 1980-81 και το 1992, με F-14D.
H VF-32 «Swordsmen» αντικατέστησε τα F-4J με τα F-14A το 1974.
Η VF-33 «Starfighters» αντικατέστησε τα F-4S με τα F-14A μεταξύ 1980-82.
Η VF-41 «Black Aces» αντικατέστησε τα F-4J με τα F-14A το 1976.
Η VF-51 «Screaming Eagles» αντικατέστησε τα F-4N με F-14A το 1978.
H VF-74 «Bedevilers» αντικατέστησε τα F-4S με τα F-14A το 1983. Το 1990 παρέλαβε τη βελτιωμένη έκδοση F-14A (plus).
Η VF-84 «Jolly Rogers» αντικατέστησε τα F-4J με τα F-14A μεταξύ 1975-77.
Η VF-101 «Grim Reapers» παρέλαβε τα πρώτα της F-14A το 1975. Το 1988 παρέλαβε και ορισμένα F-14A (plus) για δοκιμές. Η συγκεκριμένη Μοίρα είναι η μοναδική του USΝ που έχει το ΣΜΕΤ του τύπου.
Η VF-102 «Diamondbacks» αντικατέστησε τα F-4S με F-14A μεταξύ 1981-81. Το 1994 τα αντικατέστησε με F-14B.
H VF-103 «Sluggers», που σήμερα φέρει το παρατσούκλι «Jolly Rogers», αντικατέστησε τα F-4S με τα F-14A το 1983 και το 1990 τα αντικατέστησε με F-14A (plus). Τον Οκτώβριο του 1995 μετονομάσθηκε σε VF-84.
Η VF-111 «Sundowners» αντικατέστησε τα F-4N με τα F-14A το 1978. Αν και υπήρξε η πρόβλεψη στις αρχές τις δεκαετίας του ’90 να τα αντικαταστήσει με F-14D, το Δεκέμβριο του 1991 η απόφαση αυτή ανακλήθηκε. Η Μοίρα επανιδρύθηκε στις 31 Μαρτίου του 1995 στη Βάση NAS Miramar.
Η VF-114 «Aardvarks» αντικατέστησε τα F-4J με F-14A μεταξύ 1975-77.
Η VF-124 «Gunfighters» ήταν η πρώτη Μοίρα της Δυτικής Ακτής που παρέλαβε F-14A στη Bάση NAS Miramar, το 1973. Το 1990 τα αντικατέστησε F-14D. Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1994 επανιδρύθηκε ως VF-101.
H VF-142 «Ghostriders» αντικατέστησε τα F-4J με F-14A το 1974 που το 1989 αντικαταστάθηκαν από F-14Α (plus).
Η VF-143 «Pukin Dogs» αντικατέστησε τα F-4J με F-14A το 1983 και το 1989 παρέλαβε F-14A (plus).
Η VF-154 «Black Knights» αντικατέστησε τα F-4J με F-14A το 1983.
Η VF-191 «Satan’s Kittens», που είχε σχηματισθεί επίσημα το Μάρτιο του 1978 και επιχειρούσε με F-4J, επανασυγκροτήθηκε την 1η Δεκεμβρίου του 1986 και εξοπλίστηκε με F-14A.
H VF-194 «Red Lightnings», που είχε σχηματισθεί επίσημα την 1η Μαρτίου του 1978 και επιχειρούσε με F-4J, επανιδρύθηκε την 1η Δεκεμβρίου του 1986 και εξοπλίστηκε με F-14A.
Η Μοίρα εφεδρείας VF-201 «Hunters» με βάση το Ντάλας χρησιμοποιούσε κυρίως αεροσκάφη της έκδοσης F-14A.

H VF-202 «Superheats», Μοίρα εφεδρείας του USΝ με έδρα το Ντάλας, αντικατέστησε τα F-4S με τα F-14A το Μάιο του 1988.
Η VF-211 «Fighting Checkmates» αντικατέστησε τα F-8J με τα F-14A το 1975. Το 1989 αντικατέστησε τα F-14A με F-14A (plus). Το 1992 παρέλαβε και πάλι F-14A.
H VF-213 «Black Lions» αντικατέστησε τα F-4J με τα F-14A το 1976.
Η VF-301 «Devil’s Disciples», Μοίρα Εφεδρείας με βάση το NAS Miramar, αντικατέστησε τα F-4S με τα F-14A το 1985.
Η VF-302 «Devil’s Disciples» Μοίρα Εφεδρείας με βάση το NAS Miramar αντικατέστησε τα F-4S με τα F-14A το 1985.
Η VX-4 «Evaluators» ήταν η πρώτη Μοίρα του USN που εφοδιάσθηκε με F-14 Tomcat. To 1994 μαζί με την VX-5 «Vampires» ίδρυσαν την VX-9, η οποία εδρεύει στη Bάση NAWS China Lake στην Καλιφόρνια. Σήμερα στο USN έχουν παραμείνει ελάχιστα αεροσκάφη που εξοπλίζουν μόλις έξι μάχιμες Μοίρες.
Δύο F-14A με αριθμούς σειράς 157991 και 158613 δόθηκαν από το US Navy στη NASA και χρησιμοποιήθηκαν για ερευνητικά προγράμματα λαμβάνοντας τους αριθμούς κλίσης 991 και 834. Το 1985 και το 1987 αντίστοιχα, και τα δύο αεροσκάφη επιστράφηκαν στο USN.
Ορισμένοι από τους χειριστές του Σώματος των Αμερικανών Πεζοναυτών (Marine Corps) πέταξαν με τα F-14 Tomcats που ανήκαν στις Μοίρες του Ναυτικού. Αν και υπήρχε η πρόβλεψη να εφοδιαστούν και Μοίρες των USMC με F-14, τελικά τον Ιούλιο του 1975 αποφασίσθηκε ότι θα παραλάβουν F/A-18 Hornets.
Τις «αρετές» του F-14 εκτίμησε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και η…

Η συνέχεια στο Military History…