Κυκλοφορεί έντονα ως σενάριο οπότε αξίζει και το σχολιασμό. Ότι δηλαδή μιας και κύριος στόχος του Ισραήλ είναι να εξουδετερώσει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, το οποίο είναι μεν διάσπαρτο σε διάφορες εγκαταστάσεις, αλλά κυρίως σε δύο υπόγεια συγκροτήματα, στη Natanz και στο Fordow, αυτά να πληγούν από τις ΗΠΑ, με συντριπτικές ρίψεις “μεγάλων βομβών”.
Έτσι, υποτίθεται πως εξαφανίζοντας αυτά τα δύο κέντρα, όπου γίνεται εμπλουτισμός ουρανίου με εγκατεστημένες χιλιάδες φυγόκεντρους, το Ισραήλ μπορεί να σταματήσει την επίθεση. Και αντίστοιχα, το Ιράν, που έχει δηλώσει πως αναζητά διπλωματική συμφωνία, να πάψει τα βαλλιστικά κύματα προς τον αντίπαλο του.
Στο σενάριο αυτό, συνδυασμό τεχνολογικής ονείρωξης και διπλωματικής τραμπάλας, ως “πρωταγωνιστής” εμφανίζεται η GBU-57A/B MOP (Massive Ordnance Penetrator), δηλαδή η μεγαλύτερη, συμβατική, βόμβα διάτρησης βαρέων οχυρώσεων που διαθέτουν οι ΗΠΑ στο οπλοστάσιο τους.
Πρόκειται για ένα πολύ βαρύ όπλο, συνολικά 13.600 κιλών, ελεύθερης πτώσης, μήκους 6,2 μέτρων, διαμέτρου 80 εκατοστών, με πτερύγια ανάσχεσης/κατεύθυνσης στο πίσω μέρος, η οποία εξαπολύεται από το στρατηγικό βομβαρδιστικό Β-2, το οποίο (συνεχίζει το σενάριο), θα χρησιμοποιηθεί για αυτή την αποστολή, ώστε μιας και είναι stealth, να μην κινδυνεύσει από την όποια εναπομείνουσα ιρανική αεράμυνα.
Το όπλο, ένα τυπικό bunker buster, δηλαδή καταστροφέας καταφυγίων, αποτελεί τον μεγάλο αδερφό ανάλογων πυρομαχικών, όπως της GBU-37 των περίπου 2,1 τόνων. Η διαφορά της έγκειται στο μέγεθος, καθώς η ΜOP περιέχει 2,5 τόνους εκρηκτικών υψηλής απόδοσης, οπότε με κέλυφος από σκληρυμένο χάλυβα, είναι ικανή λόγω μεγάλης μάζας και ταχύτητας πρόσκρουσης να εισχωρήσει βαθιά στο έδαφος, έως 60 μέτρα, και μετά να εκραγεί, δημιουργώντας ένα μεγάλο κρατήρα. Αλλά και παράγοντας μια ισχυρότατη δόνηση που από μόνη της μπορεί να καταστρέψει το εσωτερικό μιας υπόγειας εγκατάστασης.
Περαιτέρω, μιας και η βόμβα είναι κατευθυνόμενη με GPS/αδρανειακή πλοήγηση, μπορεί να εξαπολυθεί σε λογική “σειράς χτυπημάτων”: δηλαδή στον κρατήρα της πρώτης, να εισχωρήσει η δεύτερη, φθάνοντας σε ακόμη μεγαλύτερο βάθος και παράγοντας νέα καταστροφική δόνηση, η οποία θα προκαλέσει έως και κατάρρευση της οροφής στην υπόγεια εγκατάσταση.
Τα παραπάνω ως σενάριο τεχνολογικό, ενισχύεται από τις εξής γεωπολιτικές αναλύσεις: Πως μια αμερικανική πολεμικού τύπου, αλλά “χειρουργική επέμβαση”, θα δείξει στο Ιράν, πως πλέον αντιμετωπίζει και την δυτική υπερδύναμη (τις ΗΠΑ), άρα θα υποχρεωθεί το θεοκρατικό καθεστώς σε άμεσο συμβιβασμό και υποχώρηση. Καθώς η επίθεση θα συνοδεύεται από την γνωστή και ήδη διατυπωμένη προτροπή/απειλή Τραμπ: “Δεχθείτε τη συμφωνία που σας δίνεται, αλλιώς έρχονται πολύ χειρότερα”.
Περαιτέρω, μια τέτοια αμερικανική επέμβαση, θα δικαιώσει το Ισραήλ, που θα επικαλεστεί και για εσωτερική κατανάλωση αλλά και διεθνώς, ότι έτσι το Ιράν και έχει πληγεί βαρύτατα αλλά και “σύρεται σε διαπραγματεύσεις για οριστική διακοπή του πυρηνικού προγράμματος”, οπότε δεν χρειάζεται συνέχιση της ιδιαίτερα δαπανηρής, πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και κοινωνικά, σύγκρουσης.
Ενώ βέβαια, από πλευράς ΗΠΑ, μια τέτοια δράση, ως “από μηχανής θεός”, θα εξυψώσει τον Τραμπ και την κυβέρνηση του, σε “ειρηνοποιούς με σφύρα”, θα επιτρέψει την θριαμβολογία και την ανάδειξη πως… υπάρχουν και άλλες λύσεις από την μαζική πολεμική ανάμιξη της Ουάσιγκτον. Και έστω και έτσι, επέρχεται μια περίοδος ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή, με το Ιράν ταπεινωμένο, το Ισραήλ διασωσμένο και τις ισλαμικές οργανώσεις αποδιοργανωμένες και βαριά τραυματισμένες.
Τα προβλήματα; Οι MOP είναι ελάχιστες σε απόθεμα, μόλις 20, ενώ μια τέτοια επίθεση δεν σημαίνει πως θα πληγεί και θα καταστραφεί το κρίσιμο απόθεμα εμπλουτισμένου ουρανίου που διαθέτει το Ιράν, των 408 διαπιστωμένων κιλών και ίσως και περισσότερο. Ακόμη χειρότερα, ίσως παράγει τέτοια απελπισία και πανικό, που να ωθήσει το Ιράν σε ακόμη μεγαλύτερη επιθετικότητα, ως βιβλική αποκάλυψη και αυτοκαταστροφική συμπερίληψη των “αλλοφύλων”. Και με μαζικές επιθέσεις φανατικών τζιχαντιστών σε διάφορα σημεία του πλανήτη.
Ακόμη περισσότερο, τέτοιες επιλύσεις, ίσως έχουν το εντυπωσιακό της πρώτης φοράς και της επιπόλαιας απλότητας τους, αλλά δεν εντάσσονται ούτε σε μεθοδική εξωτερική πολιτική, ούτε σε μακρόχρονη εφαρμογή κάποιου σχεδίου ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή, ενώ η επικρεμάμενη απειλή δεν μπορεί να ισχύει για πάντα. Είναι λοιπόν απίθανη; Φυσικά και όχι, είμαστε σε εποχή ανατροπών, ριζοσπαστικών αντιλήψεων και κυρίως αυτοτροφοδοτούμενης προφητείας “μαγικών λύσεων”.
