Όλο το πλήρωμα με επικεφαλής τον καπετάνιο ήταν συγκεντρωμένο στο σημείο που με ανέβασαν στο καράβι. Με ταχύτατες ενέργειες με πήγαν στο ιατρείο τους και μου πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες. Μου έδωσαν εσώρουχα, πουκάμισο, παντελόνι και σαγιονάρες. Μου έφεραν μια κούπα με καφέ για τα νεύρα μου, όπως μου είπε ο μηχανικός του καραβιού που έκανε τον διερμηνέα στα Αγγλικά. Στη συνέχεια με οδήγησαν στην καμπίνα του καπετάνιου. Κατά την διαδρομή παρατήρησα ότι είχαν κρεμάσει στα ξάρτια την φόρμα μου, το αλεξίπτωτο, το σωσίβιο και την βάρκα και το πλήρωμα φωτογραφιζόταν κάτω από αυτά.
Στην καμπίνα του καπετάνιου με περίμενε φαγητό και μερικά μπουκάλια μαύρη μπύρα. Η συζήτηση που ακολούθησε περιεστράφη στο πώς βρέθηκα στο πέλαγος, τι τύπο αεροπλάνου πετούσα, τι βαθμό έφερα, αν είχα οικογένεια κ.λπ. Μου προξένησε εντύπωση η φράση του καπετάνιου όταν μίλησα για τα F-104 G, που όπως γνωρίζετε είχαν το ειρωνικό παρωνύμιο “ιπτάμενα φέρετρα”, που είπε: «GOD DΑMN YOU. AGAIN STARFIGHTERS» δηλαδή «Ανάθεμα, πάλι τα F-104 G». Όταν τους ερώτησα πως με είδαν μου είπαν ότι ψηλά στα ξάρτια έχουν πάντα μια σκοπιά που εκεί εκτελεί βάρδια (φυλακή) ένας ναύτης – οπτήρας. Έτσι με τα ισχυρά κυάλια ήταν εύκολο να με εντοπίσει καθώς παρατήρησε και τα έντονα χρώματα που επέπλεαν στη θάλασσα. Το ανέφερε στον καπετάνιο, έκαναν παράκαμψη του δρομολογίου και με περισυνέλλεξαν.
Στη συνέχεια έστειλαν σήμα στην Αθήνα ότι με είχαν μαζί τους και ότι θα με αποβίβαζαν στη Θεσσαλονίκη. Επίσης έστειλαν τηλεγράφημα στην οικογένειά μου, στον Πύργο Ηλείας ότι είμαι καλά και να μην ανησυχούν. Είχε νυχτώσει για καλά και πλησιάζαμε την Θεσσαλονίκη, ο καπετάνιος έδωσε εντολή να ετοιμάσουν δεξίωση για να με παραδώσει επίσημα στον εκπρόσωπό του Υπουργείου Βορείου Ελλάδος, στον εκπρόσωπο του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας και τον Διοικητή της 113 Πτέρυγας Μάχης. Διέθεσε αρκετά μπουκάλια ουίσκι, ξηρούς καρπούς, μπύρες, αναψυκτικά και άλλα επιδόρπια και τα μεσάνυχτα περίπου αποχαιρετούσα τους σωτήρες μου, τους ευχαρίστησα για την φιλοξενία, τα ρούχα και τις σαγιονάρες που μου χάρισαν.
Φόρτωσαν στο τζιπ τα σωστικά μέσα που είχαν περισυλλέξει από την θάλασσα και μου έδωσαν την φόρμα, που όπως παρατήρησα είχε στις τσέπες της τα βοηθήματα (χάρτες, κάρτες συχνοτήτων, (CHEEK LIST-κ.λπ). Στο Ιατρείο της 113 Π.Μ. διαπιστώθηκε ότι δεν είχα σοβαρά τραύματα, όμως ο Διοικητής διέταξε να διανυκτερεύσω στην Μονάδα. Τον παρεκάλεσα να μου επιτρέψει να φύγω το ίδιο βράδυ, με το DACOTA που είχε σταλεί για το σκοπό αυτό και να επιστρέφω στη Μονάδα μου. ‘Ετσι ανακάλεσε την προηγούμενη απόφασή του και την ίδια νύχτα περασμένες 2 προσγειώθηκα με DACOTA στον Άραξο από όπου το πρωί είχα απογειωθεί με F-104 G.
Ένιωσα βαθειά συγκίνηση και έκλαψα σαν παιδί όταν κατεβαίνοντας τη σκάλα του μεταφορικού αεροπλάνου είδα όλο το προσωπικό της Μονάδος, με επικεφαλής το Διοικητή, περίπου 1.000 άτομα, Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί, σμηνίτες και οι οικογένειες που διέμεναν στη διασπορά, να με περιμένουν.
Δοξάσθηκε ο άνθρωπος την βραδυά εκείνη. Δεν θυμήθηκα αν στο παρελθόν μας χώριζε κάτι με τους συναδέλφους ή τους υφισταμένους, όμως απόψε ήταν όλοι παρόντες στην υποδοχή του ενός κρίκου της ισχυρής αλυσίδας που λεγόταν 116η πτέρυγα Μάχης. Στις Πολεμικές Μονάδες δεν υπάρχουν αποστάσεις, είμαστε όλοι αδέλφια, η πειθαρχία σαν ανώτατη αρετή και απαραίτητη στο στρατό ήταν ενσυνείδητη και ο σκοπός κοινός: Η αύξηση της μαχητικής ικανότητος για την διαφύλαξη των ιερών και οσίων της πατρίδας και την αποτροπή του πολέμου.
Παρών στην υποδοχή και ο ιατρός της Μονάδος. Πήγαμε μαζί στο Ιατρείο με εξέτασε, και στη συνέχεια πήγα στο δωμάτιό μου, όχι για να κοιμηθώ αλλά για να περάσει η νύχτα και το πρωί θα λεπτομερούσαμε τα πράγματα με την σειρά τους.
Ήταν αδύνατο να κοιμηθώ. Με το φως σβηστό και τα βλέφαρα κλειστά έβλεπα απέναντι μου παραστάσεις, κύκλους να συμπλέκονται και διάφορες εικόνες να περνούν σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά μου. Άνοιγα τα μάτια και έβλεπα τις ίδιες παραστάσεις και ανάμικτα περίεργα σχήματα. Κουράστηκα από τα οράματα, άναψα το φώς και όταν ξημέρωσε πήγα στη λέσχη Αξιωματικών για πρωινό και καφέ.
Αργότερα συζήτησα τις λεπτομέρειες της περιπέτειάς μου με τον Διοικητή της Μονάδος και τον Διοικητή της Μοίρας στα γραφεία τους. Την ίδια ημέρα επισκέφθηκα την οικογένειά μου στον Πύργο Ηλείας, που είχαν λάβει το τηλεγράφημα από το καράβι και νόμισαν ότι είχα φύγει εκτάκτως με το αεροπλάνο για το εξωτερικό.
Δεν ήταν καιρός να τους γνωστοποιήσω την περιπέτειά μου και την επομένη έφυγα για το κέντρο Αεροπορικής Ιατρικής (ΚΑΙ) για υγειονομικές εξετάσεις μετά το ατύχημα, γιατί έτσι προβλέπουν οι διαταγές. Γενικά ήμουνα καλά, μόνο οι ακτινογραφίες και οι ενοχλήσεις αποκάλυψαν συμπίεση των οσφυϊκών σπονδύλων. Μου χορήγησαν λίγες ημέρες αναρρωτική άδεια και επέστρεψα στη Μονάδα για να συνεχίσω να πετώ με τα F-104 G για άλλους 18 μήνες.
Όταν επέστρεψα στη Μονάδα είχε καθοριστεί ειδική βραδυά, όπου όλοι οι Αξιωματικοί θα γιορτάζαμε για την σωτηρία μου γιατί ήταν η πρώτη επιτυχημένη εγκατάλειψη και ο πρώτος που διασώθηκα από αυτά τα αεροπλάνα.
Την περίοδο εκείνη επισκέφθηκε την Μονάδα μας ο αρχιδοκιμαστής πιλότος της κατασκευάστριας εταιρείας LOCKHEED, ο Glen L.”Snake” Reaves και του ανέλυσα το περιστατικό με κάθε λεπτομέρεια. Είπε ότι παρόμοιο έχει αναφερθεί στην Φορμόζα και έμεινε και εκείνο ανεξιχνίαστο.
Πέρασαν δύο χρόνια από τότε και υπηρετούσα στην 112η Πτέρυγα Μάχης και συγκεκριμένα στα αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας όταν επισκέφθηκαν την Μονάδα δυο ανώτεροι αξιωματικοί της ΚΥΠ (Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών) και ζήτησαν να συναντηθούν μαζί μου. Επειδή την περίοδο εκείνη είχαμε στρατιωτική κυβέρνηση τηλεφώνησα στο Σμήναρχο Διοικητή της Μονάδος και του ζήτησα ώστε η συνάντηση αυτή να γίνει στο γραφείο του, γιατί δεν γνώριζα το σκοπό της επισκέψεώς τους και το πως θα ερμηνευόταν από την υπηρεσία μου εκείνη η συνάντηση.
Στο γραφείο του Διοικητού ο συνταγματάρχης της ΚΥΠ μας γνωστοποίησε ότι είχαν λάβει ένα άκρως απόρρητο έγγραφο από την Αμερικανική ΚΥΠ που τους πληροφορούσε ότι στο καράβι που με περισυνέλλεξαν το 1968 υπηρετούσε ένας μηχανικός (τον κατονόμαζε) που εργαζόταν για λογαριασμό της Κ.G.Β. ( Ρωσικής ΚΥΠ). Αυτός είχε φωτογραφήσει όλα τα απόρρητα στοιχεία που είχα στις τσέπες της φόρμας πτήσεων (συχνότητες ασυρμάτου-κώδικες συνεργασίας, διαδικασίες για τα πυρηνικά όπλα κ.λ.π.), τα είχε αφήσει πάλι στην φόρμα και μέσα στις ζελατινένιες θήκες τους και είχε παραδώσει το φιλμ στους Ρώσους.
Μου ζήτησαν να τους ενημερώσω τι ακριβώς βοηθήματα είχα μαζί μου γιατί έπρεπε να αλλάζουν οι κώδικες του ΝΑΤΟ, τους απάντησα ότι όλα αυτά υπάρχουν ακόμη μέσα στις ίδιες θήκες μαζί με την χιλιοτρυπημένη φόρμα πτήσεων, που την κρατώ για ανάμνηση, και τα έχω στην διάθεσή τους.
Μέσα στο ίδιο το καράβι η C.I.A είχε τον δικό της άνθρωπο, έδωσε τις πληροφορίες του, παρακολούθησαν τον μηχανικό του καραβιού και τον φωτογράφησαν την στιγμή που παρέδιδε το φιλμ στους Ρώσους. Την επομένη ημέρα επισκέφθηκα την ΚΥΠ και κατέθεσα σαν μάρτυρας. Είχε διαταχθεί από το Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων προανάκριση για να αποδοθούν ευθύνες, γιατί το γεγονός έπρεπε να είχε αναφερθεί τότε αφού βρέθηκα σε χέρια Ανατολικών. Το πόρισμα εκείνο ποτέ δεν επέρριψε ευθύνη σε εμένα.
Φρονώ ότι περισσότερες λεπτομέρειες δεν απαιτούνται, ιδιαίτερα στο σκέλος της ασφάλειας και αφού τελείωσα σας ευχαριστώ που είχατε την υπομονή να διαβάσετε την δική μου “Οδύσσεια”. Που όση γλαφυρότητα και να επιστρατεύσω δεν θα μπορέσω ποτέ να σας την μεταβιβάσω ακέραια όπως την έζησα. Πέρασαν ακριβώς 20 χρόνια και όμως δεν μπόρεσα να μην συγκινηθώ γράφοντας και αναπολώντας το περιστατικό μου σε αργή κίνηση, στη σιγουριά της αναπαυτικής καρέκλας που κάθομαι και του αναψυκτικού που πίνω».
Αντί επιλόγου
Η αγαπημένη του ρήση του Βασίλη Μιχαλακόπουλου, ήταν ότι δεν υπάρχει παρόμοια αίσθηση με το πετάς βράδυ καλοκαιριού στο Αιγαίο, με πλήρη ώση προς τα επάνω όπου βρισκόταν μόνος, αυτός και ο Θεός.
Το Ιούλιο του 1974, την περιόδο του Κυπριακού, υπηρετούσε στο ΑΤΑ (Λάρισα) και συμμετείχε σε διάφορες αποστολές. Πρόκειται για την εποχή που οι πιλότοι βρίσκονταν νυχθημερόν μέσα στο πιλοτήριο και ανέμεναν τις διαταγές… που δεν έφθασαν ποτέ. Στην συνέχεια ο Βασίλης Μιχαλακόπουλος ανέλαβε διάφορες θέσεις διοικητικής και επιτελικής ευθύνης και η μοίρα τον έφερε να υπηρετήσει επί υπουργίας Ευάγγελου Αβέρωφ στην Διεύθυνση Κυπριακού του υπουργείου Εθνικής Άμυνας.
Αν και αποστρατεύθηκε το 1983 με τον βαθμό του Ταξιάρχου, ευρισκόμενος στην ακμή των δυνάμεών του για προσφορά στην Πατρίδα, παρ’ όλα αυτά δεν έμεινε ανενεργός. Στο πλαίσιο της ιδεολογικής πολυφωνίας και έκφρασης απόψεων που προσέφερε και προσφέρει η Ελληνική Δημοκρατία δραστηριοποιήθηκε στον πολιτικό στίβο, σε τοπικό επίπεδο, από τον οποίο αποχώρησε γρήγορα αφού συνειδητοποίησε ότι η «Νέα Εποχή» είχε ανάγκη από άλλο είδος «πιστεύω».
Ο έρωτας για τους αιθέρες οδήγησε τον Βασίλη Μιχαλακόπουλο στην δημιουργία, μαζί με μια ομάδα ονειροπόλων, της ΑΕΡΟΛΕΣΧΗΣ ΠΥΡΓΟΥ η οποία για το διάστημα που λειτούργησε συσπείρωσε γύρω της πολλούς νέους όχι μόνο σε ό,τι αφορούσε ζητήματα πτήσεων αλλά και αερομοντελισμού. Από την θέση του προέδρου της Αερολέσχης προσπάθησε να προωθήσει πρώτον, την ίδρυση πολιτικού αεροδρομίου στο Επιτάλιο το οποίο, όμως, θα εξυπηρετούσε την διακίνηση τουριστών προς την Αρχαία Ολυμπία, δεύτερο, την επιβοηθητική λειτουργία της Αερολέσχης στην πρόληψη πυρκαγιών στα δάση και τρίτο, την αγάπη για τα αεροπλάνα.
Αν και το όραμά του για την Αερολέσχη Πύργου δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί, εν τούτοις παρέμεινε κοινωνικά ενεργός προσφέροντας βοήθεια στους συμπολίτες του οποτεδήποτε αυτή ήταν αναγκαία.
