Rare Bear: Ιταλικά Eurofighter αναχαιτίζουν θαλάσσιες «Αρκούδες»

Μια σπάνια συνάντηση με δύο εξίσου σπάνιες ρωσικές «Αρκούδες» είχε ένα ζευγάρι ιταλικών Eurofighter επιφυλακής το οποίο απογειώθηκε από την βάση Keflavik της Ισλανδίας για να αναχαιτίσει δύο «ίχνη» που πλησίαζαν από ανατολικά. Οι πρώτες φωτογραφίες από την αναχαίτιση της 18^ης Μαρτίου που έγινε σε διεθνή εναέριο χώρο δείχνουν ότι επρόκειτο για περιπολικά μεγάλης ακτίνας/ανθυποβρυχιακoύ πολέμου Tu-142ΜΚ Bear-F Mod. 3 της ρωσικής Ναυτικής Αεροπορίας, έναν ψυχροπολεμικό δεινόσαυρο που παραμένει ακόμη σε υπηρεσία.
Ήταν η πρώτη αναχαίτιση για τα ιταλικά F-2000A, όπως είναι γνωστά τα Eurofighter στην ιταλική Αεροπορία, από την ανάπτυξή τους στο Keflavik στις 11 Μαρτίου στο πλαίσιο της επιχείρησης εναέριας αστυνόμευσης (Air Policing) του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Υπενθυμίζεται ότι η Ισλανδία αν και μέλος της Συμμαχίας δεν διαθέτει μαχητικά γι’ αυτό και καθήκοντα επιφυλακής QRA εκτελούν περιοδικά αεροσκάφη άλλων συμμαχικών χωρών.

Η Μόσχα δεν κρύβει το ιδιαίτερα έντονο ενδιαφέρον της για την Αρκτική την οποία θεωρεί ως την «πίσω αυλή» της Ρωσίας. Το πρόγραμμα ενίσχυσης μονάδων του Βόρειου Στόλου, η εντατική κατασκευή σύγχρονων μόνιμων βάσεων στο Αρχιπέλαγος του Φραγκίσκου Ιωσήφ και στα νησιά Νόβοσιμπίρσκ και ο εξοπλισμός των Αρκτικών Δυνάμεων με σύγχρονα όπλα και υλικό καταδεικνύουν αυτό ακριβώς. Τα Tu-142ΜΚ που αναχαίτισαν οι Ιταλοί πιλότοι ήταν απλώς μια υπενθύμιση του ρωσικού ενδιαφέροντος.
Παρά την ηλικία τους, οι θαλάσσιες «Αρκούδες» παραμένουν το «μακρύ χέρι» του ρωσικού Ναυτικού από το 1972 μέχρι σήμερα. Αποτελώντας εξέλιξη της αναγνωριστικής έκδοσης Tu-95RTs του εμβληματικού σοβιετικού στρατηγικού βομβαρδιστικού του Ψυχρού Πολέμου Tu-95 Bear, τα αεροσκάφη του τύπου έχουν μεγίστη ταχύτητα 855 χλμ/ώρα, ταχύτητα πλεύσης 720 χλμ/ώρα και ακτίνα δράσης 12.550 χλμ και είναι εφοδιασμένα με συσκευή MAD και ηχοσημαντήρες (sonοbuoys) για τον εντοπισμό των εχθρικών υποβρυχίων.

Ο οπλισμός βάρους 9 τόννων περιλαμβάνει τορπίλλες –τις προωθούμενες με ρουκέτα APR-1/APR-3, ηλεκτροκίνητες ΑΤ-2Μ ή τις UMGT-1, όλες μεταφερόμενες εσωτερικώς– νάρκες RΜ-1/2 (РМ-1, РМ-2, УДМ) και βόμβες βυθού Zagon και Zagon-2 με πυρηνική γόμωση ενώ το αεροσκάφος δύναται να φέρει και βλήματα αέρος-επιφανείας Kh-35 (AS-20 ‘Kayak’). Ένα τυπικό φορτίο Tu-142MK σε περιπολία περιλαμβάνει τρεις τορπίλλες, 66 ηχοσημαντήρες RGB-75, 44 τύπου RGB-15, δέκα RGB-25 και δεκαπέντε RGB-55.
Το πλήρωμα αποτελούν δέκα άτομα: Δύο πιλότοι, ιπτάμενος μηχανικός, επικεφαλής ναυτίλος, ραδιοναυτίλος/υπεύθυνος επικοινωνιών, χειριστής ανθυποβρυχιακού εξοπλισμού, συντονιστής τακτικής, δύο χειριστές οπλικών μέσων και ο… παραδοσιακός οπίσθιος πυροβολητής για τα δίδυμα AM-23 ή GSh-23L των 23 χιλ. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα αεροπλάνα εκτελούν και αποστολές SAR εάν χρειασθεί, φέροντας ριπτόμενo από αέρος εξοπλισμό διάσωσης (KAC) συσκευασμένο σε ειδικούς περιλήπτες.

Το ρωσικό Ναυτικό διαθέτει δύο Μοίρες που επιχειρούν με τα συγκεκριμένα αεροσκάφη. Η μία πετά με Tu-142MK (κωδ. NATO Bear-F Mod. 3) από την βάση Κιπελόβα στο Βόλαγκντα Όμπλαστ και η άλλη με Tu-142MZ (Bear-F Mod. 4) εφοδιασμένα με νέους κινητήρες NK-12MP και ηλεκτρονικά από το Κάμιννυ Ρουτσίι, στην ρωσική Άπω Ανατολή. H δύναμη των Bear της Ναυτικής Αεροπορίας περιλαμβάνει και έναν αριθμό Tu-142MR «Aρέλ» (Орел, Αετός) τα οποία έχουν ως αποστολή τους τις επικοινωνίες μακράς εμβέλειας με τα ρωσικά υποβρύχια βαλλιστικών πυραύλων –ρόλος αντίστοιχος με αυτόν των αμερικανικών Ε-6 Mercury.
Τα Bear-J, όπως έχουν χαρακτηρισθεί από το ΝΑΤΟ, είναι εφοδιασμένα με μακριά συρόμενη κεραία μέσω της οποίας θα αναμεταδίδουν σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου μηνύματα στα εν καταδύσει στρατηγικά υποβρύχια. Επίσης επικοινωνούν με δορυφόρους, εναέρια και επίγεια Κέντρα Ελέγχου και Διοίκησης, κάνοντας relay στα πυραυλοφόρα υποβρύχια. Ρωσικές πηγές αναφέρουν ότι υπάρχουν σχέδια για τον εκσυγχρονισμό των Tu-142 με νέα ηλεκτρονικά και εξοπλισμό ναυτιλίας, αναβάθμιση του συστήματος ελέγχου οπλισμού και βελτίωση των ανθυποβρυχιακών τους δυνατοτήτων.
Αλέξανδρος Θεολόγου