Ως διοικητής της I./JG 52, ο Επισμηναγός Hartmann επέλεξε να παραδοθεί με ολόκληρη τη μονάδα του στην 90η Μεραρχία Πεζικού των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί συγκέντρωσαν όλους τους κρατουμένους (ο αριθμός τους έφτανε τις 50.000) σε ένα μεγάλο υπαίθριο συγκρότημα έως τις 24 Μαΐου, όπου τους παρέδωσαν στους Σοβιετικούς. Οι λόγοι είχαν να κάνουν με τη Συμφωνία της Γιάλτας, αφού τη δεδομένη στιγμή η παράδοση των Γερμανών έλαβε χώρα στο Pisek της Τσεχοσλοβακίας. Να αναφέρουμε παρενθετικώς πως υπήρξαν και περιπτώσεις κατά τις οποίες Αμερικανοί φρουροί συνέδραμαν σε κάποιες αποδράσεις, παρέχοντας μάλιστα και τρόφιμα και χάρτες στους φυγάδες αιχμαλώτους. Ο ίδιος πάντως ο Hartmann δεν ήταν ανάμεσα στους τυχερούς.
Η δυσχερής διαβίωσή του ως αιχμάλωτος των Σοβιετικών
Οι Σοβιετικοί προέβησαν στην άμεση φυλάκισή τους, διαχωρίζοντας γυναίκες και κόρες από συζύγους και πατεράδες. Κατόπιν προχώρησαν σε αθλίους βιασμούς διαπομπεύοντας συνάμα γυναίκες και άνδρες αιχμαλώτους. Οι Αμερικανοί προσπάθησαν να τους σταματήσουν, αλλά οι ένστολοι βιαστές επιτέθηκαν προς το μέρος τους πυροβολώντας στον αέρα και απειλώντας με θάνατο όσους θα παρενέβαιναν. Τα όργια και οι βαναυσότητες δε σταμάτησαν κατά τη διάρκεια της νυκτός παρά μόνο την επομένη κατά διαταγή ενός Ρώσου Στρατηγού που κατέφθασε στο χώρο. Μολαταύτα, υπήρξαν κάποιοι που παραβίασαν τη διαταγή. Ζητήθηκε από τα θύματα να αναγνωρίσουν τους ενόχους μεταξύ των παρατεταγμένων Σοβιετικών, όπερ και εγένετο. Χωρίς μακρές διαδικασίες, διατυπώσεις και στρατοδικεία, οι ένοχοι απαγχονίστηκαν πάραυτα, ενώπιον όλων των συντρόφων τους, για ανυπακοή.
Αρχικά, οι Σοβιετικοί προσπάθησαν να πείσουν τον Hartmann να συνεργαστεί μαζί τους, ζητώντας του να κατασκοπεύει και να προδίδει συναδέλφους του αξιωματικούς. Ο ίδιος, τιμώντας τη στολή του, αρνήθηκε, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί με εγκλεισμό σε θάλαμο απομόνωσης διαστάσεων 1.2 m × 2.7 m × 1.8 μέτρα. Για δέκα ημέρες κοιμόταν σε τσιμεντένιο πάτωμα, λαμβάνοντας για φαΐ μόνο ψωμί και νερό. Για να μεταβάλλουν τη γνώμη του, τον απείλησαν πως θα απήγαγαν και θα δολοφονούσαν τη σύζυγό του. Όμως και πάλι δεν ενέδωσε.
Σε μία από τις ανακρίσεις σχετικά με τις γνώσεις του περί των αεριωθουμένων Messerschmitt Me 262, ο Hartmann, αρνούμενος να αναφέρει ό,τι γνώριζε, χτυπήθηκε με ραβδί από έναν Σοβιετικό αξιωματικό, αλλά αντέδρασε σηκώνοντας την καρέκλα του και ρίπτοντάς την στο κεφάλι του. Ο ίδιος πίστευε πως θα τον εκτελούσαν επί τότου, αλλά τον απομόνωσαν εκ νέου σε στενό θάλαμο. Ο ίδιος επέλεξε την απεργία πείνας και το θάνατο, αντί να ενδώσει στις ανακρίσεις. Οι Ρώσοι, βλέποντας την ανυποχωρησία του, τού έδωσαν βιαίως τροφή μετά από τέσσερις ημέρες.
Οι σοβιετικές αρχές προσπάθησαν επιμόνως και εντόνως να τον συμφιλιώσουν με τα κομμουνιστικά ιδεώδη τους, αλλά απέτυχαν παταγωδώς, ακόμη και όταν του προσέφεραν ως αντάλλαγμα κάποια εξέχουσα θέση στην Πολεμική Αεροπορία της Ανατολικής Γερμανίας, την οποία επίσης αρνήθηκε.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Military History
