Ο Ταγίπ Ερντογάν βρέθηκε προ ημερών στο Ουζμπεκιστάν, μία από τις «θυγατέρες» των Τούρκων στις ευρωασιατικές στέπες. Στην ομιλία του προς τους συγκεντρωθέντες, ο πρόεδρος της Τουρκίας αναφέρθηκε με λεπτομέρειες στο 1922. Θύμισε μάλιστα ποιητές και διανοούμενους της περιόδου εκείνης οι οποίοι από τη Σαμαρκάνδη εξύμνησαν τον αγώνα των Τούρκων και του στρατού του Κεμάλ Ατατούρκ εναντίον των Ελλήνων. Προκάλεσε εντύπωση αυτή η αναφορά. Όχι μόνον διότι προ ημερών από τη Σμύρνη ο Ερντογάν προχώρησε σε μία πολιτικά διαστροφική παραχάραξη των ιστορικών ντοκουμέντων λέγοντας πως ο ελληνικός στρατός έβαλε φωτιά στην πόλη κατά την υποχώρησή του (οι πάντες γνωρίζουν πως η πυρκαγιά ξέσπασε 4 ημέρες μετά την αποχώρηση της ελληνικής δύναμης).
Πολλοί κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ακόμη και οι αναφορές ακραίου χαρακτήρα, όπως αυτή, εντάσσονται στην προεκλογική ρητορική του προέδρου της Τουρκίας. Η αναφορά του ωστόσο στο ίδιο θέμα κατά την επίσκεψή του στο Ουζμπεκιστάν ενδεχομένως να προδίδει άλλες σκέψεις. Ο ευρύτερος χώρος της Κεντρικής Ασίας με τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες αποτελεί το φυτώριο του Παντουρκισμού. Δεν είναι μόνον ο Ερντογάν που χρησιμοποιεί αυτή τη διάσταση. Την ιστορία της Παντουρκικής – Παντουρανικής δυναμικής πυροδότησε όχι ένας ισλαμιστής, αλλά ο άνθρωπος που έβαλε τις βάσεις του οικονομικού φιλελευθερισμού, δυτικόστροφος μεν αλλά ο πρώτος που έθεσε το ζήτημα του «Turk Islam Sentezi», που σημαίνει «Σύνθεση Ισλάμ και Τουρκίας», ο Τουργκούτ Οζάλ. Είναι ο άνθρωπος που πρώτος μίλησε για τον Τουρκισμό από τη Δυτική Κίνα και τους Ουιγούρους έως τη Βαλκανική. Αυτόν τον χώρο είχε στη σκέψη του ο Αχμέτ Νταβούτογλου, όταν συνέτασσε το γνωστό «Δόγμα» με το οποίο συναινούσε απόλυτα ο Ταγίπ Ερντογάν. Ενδεχομένως πίσω από τις λέξεις να «κρύβεται» κάτι το σημαντικότερο από μία εθνικιστική υπερβολή και μία προεκλογική λαϊκιστικού τύπου πληθωρικότητα.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου το Νίκου Γεωργιάδη στην Athens Voice