Στις 17 Αυγούστου πριν 19 χρόνια σημειώθηκε ο καταστροφικός σεισμός στον Μαρμαρά της Τουρκίας όπου ισοπέδωσε μεγάλες αστικές εκτάσεις κι είχε πολλές χιλιάδες θύματα.
Οι νεκροί μέχρι σήμερα έχουν υπολογιστεί περί τις 17.000 ενώ πάνω από μισό εκατομμύριο έμειναν άστεγοι. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της καταστροφής αναφέρουμε ενδεικτικά ότι μία έκταση στο μέγεθος της Κύπρου έμεινε πρακτικά χωρίς υποδομές και το σύνολο των κτισμάτων σ’ αυτήν είτε κατέρρευσε είτε έπαθε σοβαρές ζημιές.
Ανάμεσα στις καταστροφές ήταν και το αρχηγείο του τουρκικού στόλου στο ναύσταθμο Γκολτσουκ που βρέθηκε στο επίκεντρο του σεισμού και πρακτικά έπαψε να υπάρχει μετά από αυτό, ενώ και από ανθρώπινο δυναμικό οι απώλειες ήταν μεγάλες με περί τους 600 νεκρούς, στην πλειοψηφία τους αξιωματικοί και στελέχη.
Παράλληλα και πολλές άλλες στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην ευρύτερη περιοχή μεταξύ των οποίων αεροδρόμια, εργοστάσια βάσης κτλ υπέστησαν σοβαρές ζημιές στις κτιριακές τους εγκαταστάσεις με αποτέλεσμα να ανασταλεί ή επηρεαστεί η επιχειρησιακή τους λειτουργικότητα.
Λόγω της έκτασης της ανθρωπιστικής κρίσης, η Τουρκία έγινε αποδέκτης σημαντικής βοήθειας από την διεθνή κοινότητα, κι η Ελλάδα συμμετείχε στην βοήθεια αυτή με ανθρώπινο δυναμικό (διασώστες) και μέσα που εστάλησαν στην Τουρκία για να συνδράμουν στην ανεύρεση διασωθέντων και την αποκατάσταση των ζημιών.
Ένα μικρό διάστημα αργότερα, στις 7 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους συνέβη κι ο καταστροφικός σεισμός στην Πάρνηθα Αττικής που επηρέασε τις βορειοδυτικές αστικές περιοχές.
Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη απώλεια ζωής από φυσική καταστροφή μέχρι τότε στην χώρα μας με τους νεκρούς να φτάνουν τους 143 και τους άστεγους χιλιάδες.
Αυθόρμητα, ή ίσως όχι και τόσο, η Ελλάδα έγινε αντίστοιχα αποδέκτης διεθνούς βοήθειας με πρώτο αποστολέα την Τουρκία που μόλις πριν λίγες μέρες θρηνούσε τους δικούς της νεκρούς.
Το κλίμα αυτό που επικράτησε εκείνο το διάστημα, για όσους το είχαν ζήσει ειδικά, ήταν πρωτοφανές. Ξαφνικά ως διά μαγείας, τα εθνικά θέματα κι οι διμερείς διαφορές σαν να είχαν πάψει να υπάρχουν.
Σαν να είχε πάψει η κατοχή της Κύπρου, σαν να είχε αρθεί το Casus Belli για τα χωρικά ύδατα, κυρίως σαν… η απώλεια των τριών πιλότων του ΠΝ 21 κι η κρίση των Ιμίων μόλις τρία χρόνια πριν να μην είχε υπάρξει ποτέ.
Το κλίμα αυτό ώθησε και τις δυο χώρες, αν και για διαφορετικούς λόγους, να εμφανίσουν μία χαλάρωση στις μεταξύ τους σχέσεις και σχετική προσέγγιση, σαν να ήταν εφικτό οι δυο χώρες να λύσουν τις διαφορές τους χωρίς να χρειάζεται να καταφύγουν στα όπλα.
Όσον αφορά την Ελλάδα, αυτή η αλλαγή στάσης είχε ως αποτέλεσμα τα επόμενα χρόνια να αφεθούν οι Ένοπλες Δυνάμεις στην τύχη τους.
Κι όμως, λίγο μετά την κρίση των Ιμίων, όπου ουσιαστικά είχαμε (ξανά) ντε φάκτο απώλεια εθνικού εδάφους, αναδείχθηκε η γύμνια των Ενόπλων Δυνάμεων σε πολλούς κρίσιμους τομείς, αλλά και το προβάδισμα που αντίστοιχα είχαν αποκτήσει οι αντίστοιχες τουρκικές.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα μαμούθ για την ενίσχυση και των τριών κλάδων με αγορά καινούριων συστημάτων που προωθήθηκε από την τότε κυβέρνηση Σημίτη προεξάρχοντος του τότε υπουργού Εθνικής Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλου.
Χωρίς υπερβολή, από τότε μέχρι και σήμερα, δεν έχει δρομολογηθεί ποτέ κανένα πρόγραμμα προμήθειας κύριου αμυντικού υλικού για κανένα κλάδο, με μοναδική εξαίρεση τα 30 F-16 Block 52 που αγοράστηκαν επί υπουργίας Σπηλιωτόπουλου το 2005.
Κάθε νέα παραλαβή νέων αεροσκαφών, αρμάτων, ελικοπτέρων, πλοίων, υποβρυχίων μέχρι σήμερα ήταν αποτέλεσμα εκείνων των συμβάσεων που είχαν δρομολογηθεί εκείνη την περίοδο μετά την κρίση των Ιμίων.
Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουμε φτάσει σήμερα εν έτει 2018 να κινούμαστε ακόμα με φρεγάτες S του 1980, Μ113 του 1960, UH-1 του 1970 και Τ-2 Buckeye του 1960 κι άλλα μουσειακά συστήματα που παραμένουν ένεκα έλλειψης εναλλακτικής σε υπηρεσία.
Για να μιλήσουμε για την υποστήριξη και συντήρηση και των πιο σύγχρονων συστημάτων που προλάβαμε να παραλάβουμε.
Φαίνεται λοιπόν ότι δεν έχουμε μάθει από τα λάθη του παρελθόντος και κινδυνεύουμε άμεσα, ένεκα της κακώς εννοούμενης δήθεν «φιλίας των λαών» να ξαναζήσουμε την πρόσφατη ιστορίας μας, με ενδεχόμενο οι απώλειες να μην περιοριστούν «απλά» σε ένα μόνο ελικόπτερο.
Προς το παρόν έχουμε την τύχη να επωφελούμαστε από τον καταβαράθρωμα των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας, αλλά και την αποψίλωση του τουρκικού στρατεύματος από στελέχη μετά το πρόσφατο πραξικόπημα.
Αυτό όμως είναι μία ξεκάθαρη συγκυρία και σύμπτωση, όχι αποτέλεσμα δικών μας ενεργειών και σχεδιασμού. Οι σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας δεν θα είναι πάντα στο ναδίρ, κι οι στρατιωτικές ακαδημίες στην Τουρκία σε μερικά χρόνια θα αποδώσουν νέα στελέχη.
Εμείς μέχρι τότε θα έχουμε μείνει με το «Εγώ Χριστό εσύ Αλλάχ, όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ» που ήταν πρώτο άκουσμα στα ραδιόφωνα το 1999 ως δικαιολογία στρουθοκαμηλισμού.
