Σκόνη, λάσπη, χιόνι: Η ζωή στα αεροδρόμια στον Πόλεμο της Κορέας  

Aφόρητο ψύχος τον χειμώνα, υγρή, αποπνικτική ζέστη το καλοκαίρι και στο ενδιάμεσο εναλλαγές λάσπης και σκόνης. Ο πόλεμος στην Κορέα ήταν δύσκολος και οι συνθήκες διαβίωσης του προσωπικού στις προκεχωρημένες βάσεις τον έκαναν σίγουρα δυσκολότερο. Οι «ανέσεις» ήταν λίαν επιεικώς σπαρτιάτικες –αντίσκηνα με ξύλινες πόρτες φτιαγμένες από περισσεύματα κιβωτίων και επενδυμένες με πισσόχαρτο σε μια προσπάθεια να «κόβουν» τον αέρα και το κρύο τον χειμώνα, κρεβάτια εκστρατείας και τα λιγοστά υπάρχοντα του καθενός στριμωγμένα σε «έπιπλα» φτιαγμένα από ξύλο κιβωτίων κινητήρων ή πυρομαχικών.
Τα τολλ που στήθηκαν αργότερα ήταν κρύα τον χειμώνα και σαν φούρνος το καλοκαίρι, ωστόσο ήταν μια κάποια βελτίωση. Οι χωμάτινες εκτάσεις που δεν είχαν στρωθεί με διάτρητα πλαίσια PSP ή άσφαλτο σήκωναν σύννεφα σκόνης όταν φυσούσε και με τις ανοιξιάτικες βροχές γινόταν λασπότοπος. Οι τεχνικοί δούλευαν ατελείωτες ώρες για να έχουν τα αεροπλάνα έτοιμα για αποστολή, έξω, στην «πίστα». Αν είχαν κάτω από τα πόδια τους PSP θεωρούνταν προνομιούχοι. Έτσι ήταν η ζωή στις K-bases. Καλώς ήλθατε στην Κορέα!

Άποψη του K-9 (Pusan East) τον Ιούνιο του 1953, στα τέλη του πολέμου. Τα προσωρινά κτήρια από κυματιστή λαμαρίνα ήταν ανάκτορα σχετικά με τα στρατιωτικά αντίσκηνα τα οποία συνέχισαν να στεγάζουν την πλειονότητα του προσωπικού. Τα Β-26 «ζούσαν» έξω, στην πίστα, εκτεθειμένα στα στοιχεία της φύσης.

 

Το αεροδρόμιο Pyongtaek (Κ-6) πλημμυρισμένο μετά από ισχυρή βροχόπτωση το καλοκαίρι του 1951. Ο αεροπόρος που τράβηξε αυτή την φωτογραφία σημείωσε λακωνικά στο πίσω μέρος της «Dust to Mud». Περιττό να τονίσει κανείς πως οι συνθήκες επηρέαζαν τις επιχειρήσεις αλλά δεν τις σταματούσαν.
 

Το κλίμα της Κορέας ήταν γνωστό στους «παλιούς» και γρήγορα το μάθαιναν και οι καινούργιοι. Για τις αμαρτίες όλων, πολλές φορές είχαν και χιόνι και λάσπη…
 

O χορηγηθείς ιματισμός πολλές φορές δεν αρκούσε για να προστατεύσει το προσωπικό από τους διαβόητους για την δριμύτητά τους κορεατικούς χειμώνες και πολλοί έβρισκαν διάφορες «πατέντες» για να ζεσταθούν. Φυσικά κάτω από την στολή. Οι κανονισμοί ισχύουν χειμώνα-καλοκαίρι.

Στην Κορέα έγινε εκτεταμένη χρήση των πλαισίων PSP (Pierced Steel Planking) για το στρώσιμο διαδρόμων και χώρων στάθμευσης αεροσκαφών. Παρά τον «μόνιμο» χαρακτήρα τους, απαιτούσαν συνεχή συντήρηση. Στην φωτογραφία προσωπικό επεκτείνει τον διάδρομο του Κ-6 στρώνοντας PSP πάνω σε σακκιά από ρύζι.

Τα PSP αποδείχθηκαν χρήσιμα όσο και στον προηγούμενο πόλεμο καθώς δημιουργούσαν αεροδρόμια από το μηδέν. Άλλωστε χωρίς αυτά θα ήταν αδύνατον να επιχειρούν τζετ με φουλ καύσιμο και οπλισμό από την Κορέα για την υποστήριξη πιεζομένων δυνάμεων των Ηνωμένων Εθνών.


Τα ατσάλινα PSP έγιναν οι βάσεις για την μόνιμη παρουσία ικανών αεροπορικών δυνάμεων στην Κορέα. Στην αρχή του πολέμου πολλά αμερικανικά αεροσκάφη έπρεπε να επιχειρούν από βάσεις στην Ιαπωνία μέχρι να δημιουργηθούν προγεφυρώματα απέναντι.

Τα υπόστεγα που χρησιμοποιούσαν οι Αμερικανοί στις ιαπωνικές βάσεις ήταν… γλυκιά ανάμνηση στην Κορέα. Όμως η εφευρετικότητα των τεχνικών του 61^st Troop Carrier Squadron δεν γνωρίζει εμπόδια. Πιστοί στο ρητό «Can-Do» της Μοίρας, δημιούργησαν εκ των ενόντων πιο ανθρώπινες συνθήκες για να δουλεύουν στα C-119 που συμπλήρωναν ώρες για συντήρηση.

Τα αεροδρόμια που είχαν φτιάξει οι Ιάπωνες στην Κορέα έφεραν ακόμη τα σημάδια του πολέμου όταν άρχισαν να τα χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους. Εδώ μαχητικά F-51D επανεξοπλίζονται για μια ακόμη αποστολή εγγύς υποστήριξης.

Όσο συνεχιζόταν ο πόλεμος, οι μονάδες άρχιζαν να επιχειρούν από εγκαταστάσεις που θύμιζαν κάπως περισσότερο αεροδρόμιο, με πίστες και χώρους διασποράς. Το Κ-1 (Pusan) ήταν από τις βάσεις με ιδιαίτερα έντονη την παρουσία των Πεζοναυτών.

Clusters βομβών M26A1 στον χώρο πυρομαχικών του Κ-9 (Pusan East). Κάθε δέσμη σκόρπιζε με την άφεσή της από το αεροσκάφος 20 θραυσματογενείς βόμβες των 20 λιβρών. Η αύξηση του ρυθμού των επιχειρήσεων κρατούσε τους οπλουργούς ιδιαίτερα απασχολημένους.

 
Ο εντατικός ρυθμός των επιχειρήσεων και το κορεατικό κλίμα ήταν σκληρή δοκιμασία για ανθρώπους και αεροπλάνα. Ένα C-47 (92630) του Ελληνικού Σμήνους Κορέας περνά από συντήρηση στο Anyang το 1953. Προσέξτε το «υπόστεγο» που παρείχε μια στοιχειώδη προστασία στους τεχνικούς.

Διάλειμμα για σνακ στην αεροπορική βάση Taegu (K-2). Το φαγητό στην Κορέα ήταν όπως το φαντάζεται κανείς: στρατιωτικό. Στα προκεχωρημένα αεροδρόμια μια από τις «πατέντες» ήταν η χρήση της θερμάστρας του αρκτικού κιτ επιβίωσης για να ζεσταίνουν κονσέρβες Υπηρεσίας και λίγο νερό για ξύρισμα και πλύσιμο.

Οι τοίχοι από κόντρα πλακέ δεν το κάνουν ακριβώς σπίτι αλλά αυτό ήταν το «σπίτι» του Αρχισμηνία Χέντρικ στην Κορέα. Την ίδια ώρα κάποιοι άλλαζαν κινητήρα τζετ έξω, στην πίστα, οπότε μπορείτε να τον πείτε και τυχερό.

Η εγγύτητα ορισμένων βάσεων στο μέτωπο –ή η προσέγγιση του μετώπου σε αυτές– σήμαινε ότι κανείς δεν μπορούσε να εφησυχάζει. Ώρα για γέμισμα σάκκων για (κάποια) προστασία από τα θραύσματα βομβών και οβίδων πυροβολικού των Βορείων. Άλλωστε υπήρχε και ο «Bedcheck Charlie» που ερχόταν απροειδοποίητα τα βράδια για να δει αν όλοι κοιμόταν στις σκηνές τους και να τους ξυπνήσει –με μικρές αλλά θανατηφόρες βόμβες. (Διαβάστε περισσότερα στο https://www.ptisidiastima.com/sleepless-nights-in-korea-bedcheck-charlie/)

Στην Κορέα τα αεροδρόμια συχνά έκρυβαν κινδύνους ακόμη και για αυτούς που τα χρησιμοποιούσαν. Το ατύχημα του εικονιζόμενου Τ-6G στο K-52 (Yanggu) θυμίζει πως τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.

Καταλύματα σαν κι αυτό στην ιαπωνική βάση Itazuke υπήρχαν και στην Κορέα. Ακόμη και στις συνθήκες εκστρατείας, το προσωπικό έπρεπε να είναι «γυαλισμένο». Η λάσπη δεν είναι πρόβλημα του Επισμηνία αλλά του σμηνίτη.

Προκεχωρημένοι Ελεγκτές Αέρος (Tactical Air Control Party) απολαμβάνουν ‘C’ rations σε μια ανάπαυλα των επιχειρήσεων. Η παρουσία τους στο έδαφος ήταν εξαιρετικά σημαντική καθώς έκανε πιο ακριβείς τις προσβολές των αεροσκαφών της USAF και των συμμαχικών Αεροποριών.

Κλέβοντας λίγο πολύτιμο ύπνο μεταξύ αποστολών. Τα υπάρχοντά του είναι όσα μπορούν να χωρέσουν σε έναν στρατιωτικό σάκκο.

Οι σκηνές του προσωπικού είχαν βασικές «ανέσεις», κατά κανόνα… ανεπαρκείς. Ο οπλοβαστός με τις καραμπίνες στο εικονιζόμενο κατάλυμα στο Κ-47 (Chunchon) θυμίζει ότι το αναπάντεχο στην Κορέα ήταν αναμενόμενο.

Παλιόκαιρος, λάσπη και νοσταλγία για το σπίτι. Η ζωή εν στρατοπεδεία ήταν μια ρουτίνα που τα πρώτα χρόνια του πολέμου μπορούσε να διακοπεί από ένα ξαφνικό μπαράζ πυροβολικού του εχθρού.


Υπήρχαν βέβαια και τα… τυχερά. Η άφιξη της ξανθιάς σεξοβόμβας Μέριλυν Μονρό και του σταρ του μπέιζμπωλ Τζο ΝτιΜάτζιο στο πλαίσιο περιοδείας διασημοτήτων και καλλιτεχνών της USO στην Κορέα το 1954 έμεινε στην ιστορία. Το μπλε B-15C με το έμβλημα του 6147^th Tactical Control Group «Mosquito» δείχνει αλλιώς όταν το φορά η Μέριλυν!

Πιλότοι του 36^th FBS ‘Flying Fiends’ (‘Mike Flight’) ποζάρουν με έναν Κορεάτη εργαζόμενο στο Κ-13 (Suwon) τον Νοέμβριο του ’53 φορώντας τζόκεϋ στο χρώμα της Μοίρας. Τα πληρώματα ήταν ιδιαίτερα περήφανα για τα καπέλα τους καθώς αντιπροσώπευαν πνεύμα μονάδος. Πολλοί χειριστές συνήθιζαν να κρατούν αρχείο των αποστολών τους προσθέτοντας αντίστοιχα σύμβολα στο τζόκεϋ που φορούσαν. Το καπέλο μπέϊζμπωλ του Επισμηναγού Τζόζεφ Τέρνερ, χειριστή F-84G του 8^th FBS, είχε πάνω του κολλημένες 101 μικρές βόμβες!

Ξανά στην αναθεματισμένη Κορέα! Το ύφος των αδειούχων που επιστρέφουν στο K-1 (Pusan West) μετά από μερικές ημέρες ανάπαυσης και αναψυχής (R&R) στην Ιαπωνία τα λέει όλα. Όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν. Υπομονή, μέχρι την επόμενη άδεια.
Αλέξανδρος Θεολόγου
 
Πρώτη δημοσίευση 4/12/2018