Λογική “Lego” έχουν αναπτύξει πλέον στην τουρκική αμυντική βιομηχανία με την εξής τακτική: Συνδυάζουν συνεχώς διάφορα συστήματα τους, παράγοντας νέες προσεγγίσεις χρήσης ώστε να δουν κάθε πιθανή προοπτική εξέλιξης τους. Έτσι βάζουν κάθε είδους βλήματα πάνω σε διαφορετικούς φορείς, συνδυάζουν ραντάρ και συγκροτήματα ηλετροοπτικών αισθητήρων με διάφορα οχήματα κ.ο.κ.
Μια τέτοια πρόσφατη δοκιμή έφερε μαζί 2 συστήματα. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως φορέας το μη επανδρωμένο μίνι ερπυστριοφόρο Barkan που φτιάχνει η Havelsan. Αυτό είναι ηλεκτροκίνητο και έχει επιδειχθεί εδώ και χρόνια, κυρίως ως αναγνωριστικό στο πεδίο μάχης αλλά σταδιακά και ως φορέας όπλων, π.χ. ενός πολυβόλου. Είναι τηλεκατευθυνόμενο αλλά έχει και δυνατότητες ημιαυτόνομης κίνησης, εφόσον του έχει οριστεί μια διαδρομή για περιπολία. Στη συγκεκριμένη δοκιμή χρησιμοποιήθηκε ένα Barkan 2, το οποίο είναι αυξημένου βάρους και όγκου.
Σε αυτό εφαρμόστηκε ένας καινοτομικός εκτοξευτής μιας άλλης τουρκικής εταιρίας, της Gurbag Defense. O εκτοξευτής όπως φαίνεται στις φωτογραφίες είναι διπλός, στη μια πλευρά είναι τετραπλός για συμβατική εξαπόλυση ρουκετών ή μικρών πυραύλων και στην άλλη είναι το πιο ογκώδες σύστημα εξαπόλυσης των περιφερόμενων πυρομαχικών, εμβελείας εως 15 χιλιόμετρα. Το τελευταίο χρησιμοποιεί υδρογόνο για καύσιμο, που προσφέρει υψηλή αρχική ταχύτητα χωρίς όμως να χρειάζεται ρουκέτα επιτάχυνσης του περιφερόμενου πυρομαχικού. Την τεχνολογία αυτή η Gurbag την αποκαλεί Hydro-GIDS, και την έχει ξαναδείξει σε δικούς της πυργίσκους άμυνας σημείου.
Ανάλογη δοκιμή είχε γίνει και πριν μήνες, αλλά με διαφορετικό συνδυασμό. Εδώ μονταρίστηκε πάνω στο βασικό Barkan των περίπου 500 κιλών βάρους, ένας άλλος εκτοξευτής, της Roketsan, με ένα μίνι πύραυλο κατευθυνόμενο με laser, διαμέτρου 40 χιλιοστών και βάρους 1,4 κιλών, με εμβέλεια κάπου 1.000 μέτρων.
Μπορεί όλα τα παραπάνω να φαίνονται λίγο μπερδεμένα, αλλά το βασικό είναι όπως είπαμε ο διαρκής πειραματισμός που κάνουν οι Τούρκοι με ότι παράγουν. Έτσι Havelsan, Roketsan και Gurbag συνδύασαν τεχνολογίες τους, με ειδικά το πρώτο “πακέτο” να φαίνεται και το πιο σύγχρονο: ένα μη επανδρωμένο όχημα που μπορεί να περιφέρεται στο πεδίο της μάχης, φέροντας περιφερόμενα πυρομαχικά (άλλο δηλαδή μη επανδρωμένο σύστημα), ικανό να εντοπίζει και να βάλλει κατά στόχων, αλλά και να δέχεται μέσω τηλεπικοινωνιών δεδομένα στοχοποίησης. Μια πλήρη δηλαδή “ρομποτοποίηση” του πεδίου μάχης.
