Το De Havilland D.H.95 στην πολιτική έκδοση Flamingo και τη στρατιωτική Hertfordshire

Το Flamingo ήταν το πρώτο εξ ολοκλήρου μεταλλικό αεροσκάφος της De Havilland, καθώς και το πρώτο σχέδιο του Ronald Eric Bishop, όταν ξεκίνησε να εργάζεται σε αυτή. Στόχος της εταιρείας ήταν να ανταγωνιστεί τα αμερικανικά Douglas DC-3 και Lockheed Electra, που εκείνη την εποχή κυριαρχούσαν στον χώρο των εμπορικών αεροσκαφών. Ωστόσο, η πολλά υποσχόμενη καριέρα του διεκόπη από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ήταν ένα κομψό δικινητήριο μεσαίου βεληνεκούς, ικανό να μεταφέρει δώδεκα έως δεκαεπτά επιβάτες και το τριμελές πλήρωμα, το οποίο αποτελείτο από τον πιλότο, τον συγκυβερνήτη δίπλα του, ενώ πίσω ακριβώς καθόταν ο ασυρματιστής. Τροφοδοτείτο από δύο Bristol Perseus XIIC, ισχύος 890 ίππων, που περιέστρεφαν τρίφυλλες έλικες, ενώ διέθετε και υδραυλικά ανασυρόμενο συμβατικό σύστημα προσγείωσης.

Το πρώτο πρωτότυπο (δωδεκαθέσιο) πέταξε στις 28 Δεκεμβρίου του 1938 από το αεροδρόμιο του Hatfield με επικεφαλής τον πιλότο Geoffrey de Havilland Jr. στα χειριστήρια. Το συγκεκριμένο ήταν πειραματικά εξοπλισμένο και με ένα τρίτο πηδάλιο που βρισκόταν στη μέση των άλλων δύο.

Το Μάϊο του 1939, το Flamingo παραδόθηκε στην Guernsey & Jersey Airways Ltd. για δίμηνη αξιολόγηση με διαδρομές από το Heston προς τα Channel Islands μέσω Southampton. Tο ξέσπασμα όμως του πολέμου άλλαξε τα δεδομένα. Ως αποτέλεσμα, η εμπορική ιδιότητά του διεκόπη και ξεκίνησε η στρατιωτική. Το πρωτότυπο προορίζετο να χρησιμεύσει στην απομάκρυνση από τη χώρα της βασιλικής οκογενείας, αν παρίστατο η ανάγκη. Τελικώς όμως εστάλη στην 24^η Μοίρα της RAF μαζί με πέντε ακόμη στα οποία η εταιρεία είχε ενσωματώσει τους ισχυροτέρους Bristol Perseus XVI, των 930 ίππων.

Αργότερα, οι Perseus XVI εγκαταστάθηκαν σε όλα τα αεροσκάφη που κατασκευάστηκαν, συμπεριλαμβανομένου και ενός που χρησιμοποιούσε η 782^η Μοίρα της Αεροπορίας του Βασιλικού Ναυτικού για επικοινωνιακούς σκοπούς μεταξύ των νήσων Orkney και Shetland (Βόρεια Σκωτία) και Βορείου Ιρλανδίας. Το συγκεκριμένο ήταν το μόνο αυτού του τύπου που επέστρεψε σε πολιτική υπηρεσία μετά τον πόλεμο. Πετούσε για λογιαριασμό της British Air Transport Ltd. από το Redhill μεταξύ του 1945 και 1946 και αποσύρθηκε οριστικώς το 1954.

Το μοναδικό πρωτότυπο μιας αμιγώς στρατιωτικής εκδόσεως που κατασκευάστηκε, πήρε την ονομασία De Havilland D.H.95 Hertfordshire. Η μόνη διαφορά του από την πολιτική έκδοση ήταν τα μικρότερα στρογγυλά παράθυρα στην άτρακτο, η οποία, βάσει των προδιαγραφών 19/39 μπορούσε να φιλοξενήσει 22 αλεξιπτωτιστές. Η στρατιωτική διοίκηση έκανε αρχικώς παραγγελία 30 αεροσκαφών, αλλά αργότερα την ανακάλεσε. Το συγκεκριμένο αεροπλάνο παραδόθηκε τον Ιούνιο του 1940 στη RAF. Υπηρέτησε μόνο για μικρό χρονικό διάστημα, δυστυχώς με τραγική κατάληξη. Στις 23 Οκτωβρίου του 1940 συνετρίβη κοντά στο Mill Hill μαζί με τους έντεκα επιβαίνοντες.

Αυτό δεν ήταν και το μόνο αεροπορικό δυστύχημα με Flamingo. Στις 30 Απριλίου του 1942, ένα άλλο συνετρίβη κοντά στο Great Ouseburn του Yorkshire. To συμβάν ίσως δεν είχε ελκύσει καμία προσοχή στον μεσοπόλεμο, αν δεν σχετιζόταν με κάποιους εξαιρετικά σημαντικούς επιβαίνοντες. Μαζί με το πλήρωμα και δύο ανωτέρους αξιωματικούς της RAF, υπήρχαν ακόμη και τέσσερις ανώτεροι Σοβιετικοί αξιωματικοί ως μέλη της αντιπροσωπείας που προετοίμαζε την επερχόμενη μυστική επίσκεψη στη Μεγάλη Βρετανία, και κατόπιν στις ΗΠΑ, του Vyacheslav Molotov, Λαϊκού Επιτρόπου Εξωτερικών της ΕΣΣΔ. Αν και στην αρχή υπήρξαν υποψίες για δολιοφθορά, η έρευνα των αιτιών του ατυχήματος έδειξε ραγισμένο κύλινδρο σε έναν από τους κινητήρες όπου προκάλεσε φωτιά η οποία επέφερε την καταστροφή της πτέρυγας και την επακόλουθη πτώση του αεροσκάφους.

Δομικά και τεχνικά χαρακτηριστικά