Τελικώς, μόνο τρία πρωτότυπα του DH.98 ετοιμάστηκαν για την αξιολόγησή του ως αμιγώς μαχητικό, μαχητικό-βομβαρδιστικό, νυκτερινό μαχητικό και αναγνωριστικό· αλλά ένα αεροσκάφος που από τις αρχικές δοκιμές του αποδείχτηκε εξαιρετικά επιτυχημένο, δεν ήταν δυνατόν να μην παραχθεί σε πολλούς τύπους.
Αναγνωριστικό: το PR.Mk I, κατασκευάστηκε σε μόλις δέκα μονάδες. Το επόμενο ήταν το PR.Mk IV, το οποίο προέκυψε από τροποποίηση του βομβαρδιστικού Β.Mk IV και εφοδιάστηκε με τέσσερις κάμερες. Πέντε ακόμη μετατράπηκαν σε PR.Mk VΙΙΙ με κινητήρες Merlin 61 και στροβιλοσυμπιεστές για πτήσεις σε μεγάλα υψόμετρα. Ακολούθησαν 90 αναγνωριστικά PR.Mk IΧ, που δημιουργήθηκαν επί τη βάσει του Β.Mk IΧ με Merlin 72 έως 77, στα οποία μεγάλωσε η χωρητικότητα καυσίμου για αύξηση της εμβελείας τους. Το PR.Mk ΧVΙ διέθετε κόκπτιτ υπό πίεση για άνοδο σε εξαιρετικά ύψη, καθώς και τρεις εξωτερικές δεξαμενές. Των ιδίων σκοπών και ιδιοτήτων ήταν και το PR.Mk 32, διαφέροντας ουσιαστικά μόνο ως προς τους κινητήρες Merlin 113/114, ισχύος 1.960 ίππων. Το συγκεκριμένο αποτέλεσε τροποποίηση του νυκτερινού μαχητικού NF.Mk XV. Στα PR.Mk 34 και 34Α αφαιρέθηκε μεν η θωράκιση του πιλοτηρίου και των δεξαμενών τους, αλλά αυξήθηκε η αυτονομία πτήσεως. Τα δύο τελευταία αναγνωριστικά, PR.Mk 40 και 41, ανοίκαν στην Αυστραλιανή Πολεμική Αεροπορία, με το πρώτο εξ αυτών να προκύπτει από το νυκτερινό βομβαρδιστικό FB.Mk 40, ενώ το δεύτερο να αποτελεί απλώς εξέλιξη του προηγουμένου.
Μαχητικό-βομβαρδιστικό: το FB.Mk VI, που τροφοδοτείτο με δύο Merlin 21/25 των 1.460 και 1.635 ίππων αντιστοίχως, αποδείχτηκε ο απόλυτος κυρίαρχος, τόσο σε ημερήσιες όσο και νυκτερινές αποστολές. Είχε δυνατότητα μεταφοράς βομβών εσωτερικά στην άτρακτο, αλλά και κάτω από τις πτέρυγες, ενώ μπορούσε εναλλακτικώς να δεχθεί ρουκέτες και εξωτερικές δεξαμενές. Ήταν εξοπλισμένο με τέσσερα ρυγχαία πολυβόλα των 7,7 χλστ. και τέσσερα ακόμη επιθετικά πυροβόλα των 20 χλστ. Ακολούθησε το FB.Mk ΧVIΙΙ με επιπρόσθετη θωράκιση, το οποίο παρήχθη σε 45 μονάδες. Διέθετε μονό πυροβόλο των 57 χλστ. και ρουκέτες στις πτέρυγες για ανάληψη αντιπλοϊκών καθηκόντων. Τα FB.Mk 26 και 40 κατασκευάζονταν σε καναδικά εργοστάσια και ήταν παρόμοια με το FB.Mk VI. Στο δεύτερο εξ αυτών, το FB.Mk 40, βασίστηκε το αυστραλιανό αναγνωριστικό PR.Mk 40, όπως προαναφέρθηκε.
Βομβαρδιστικό: την επομένη του βομβαρδισμού της Κολωνίας στις 30/31 Μαΐου του 1942, ένα «Mosquito» εστάλη για τη λήψη φωτογραφιών και τη ρήψη βομβών στους εναπομείναντες στόχους. Όμως το Β.Mk IV ήταν το πρώτο εξ ολοκλήρου βομβαρδιστικό, το οποίο αρχικώς μετατράπηκε από αναγνωριστικό, αλλά κατόπιν φτιάχτηκε σε 273 μονάδες. Στην καταπακτή του μπορούσε να φιλοξενήσει βόμβες βάρους 500 λιβρών και στις πτέρυγες δύο ακόμη, των 250 λιβρών εκάστη. Ακολούθησε το Β.Mk ΧΧ που κατασκευάζετο στον Καναδά με κινητήρες Merlin 31/33 (παρήχθη σε σύνολο 245 μονάδων), όπως και το Β.Mk VΙΙ. Από τα 25 που ετοιμάστηκαν, τα έξι διετέθησαν στην USAAF. To Β.Mk V διέθετε συμπιεζόμενο κόκπιτ και Merlin 21. To Β.Mk IΧ ήταν ένα ακόμη που φτιάχτηκε για μεγάλα υψόμετρα. Τροφοδοτείτο με τους ισχυρούς Merlin της σειράς 72 έως 77, ώστε να μπορεί να μεταφέρει blockbuster βόμβα των 4.000 λιβρών. Η εξέλιξή του ήταν το Β.Mk ΧVI. Το τελευταίο της σειράς βομβαρδιστικών ήταν το Β.Mk 35 με τους Merlin 113/114Α. Οι βομβαρδιστικοί τύποι που είχαν δημιουργηθεί ως τότε, μπορούσαν να αναπτύσσουν ταχύτητες άνω των 400 μιλίων την ώρα και να ανέρχονται σε ύψη των 40.000 ποδιών.
H συνέχεια στο Military History
