Γενικό ενδιαφέρον για προσβολή από αέρος εναερίων ή εδαφικών στόχων υπήρξε έντονο πριν από την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Αμερική το ενδιαφέρον αυτό υλοποιήθηκε με το P.38 «Lightning», στη Βρετανία με το de Havilland DH.98 «Mosquito», στη Γερμανία με το Messerschmitt Bf 110 και στη Γαλλία με το Breguet 690.
Το τελευταίο προέκυψε το 1934 μετά από ανακοίνωση των προδιαγραφών του Γαλλικού Υπουργείου Αεροπορίας για ένα νέο τριθέσιο δικινητήριο μαχητικό, αναχαιτιστικό και συνοδευτικό αποστολών με ισχυρό οπλισμό. Προτάσεις υποβλήθηκαν από τις Hanriot, Breguet, Potez, Romano και Loire-Nieuport, με τελικό νικητή του διαγωνισμού το Potez 630. Όμως οι μηχανικοί της Breguet πίστευαν πως η πρότασή τους άξιζε καλύτερης τύχης γιαυτό θεώρησαν πως το κατατιθέμενο project έπρεπε να προχωρήσει. Ο σχεδιασμός του ξεκίνησε το 1935, αλλά οι διαδικασίες κινούνταν αργά, αφού και η εταιρεία δεν είχε λάβει επίσημη άδεια κατασκευής μέχρι τις 26 Μαρτίου του 1937. Ένα πρωτότυπο ολοκληρώθηκε εντός του έτους, ενώ οι κινητήρες παρελήφθησαν δέκα μήνες αργότερα. Τελικά πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 23 Μαρτίου του 1938.
Η Γαλλική Αεροπορία δεν έμεινε αδιάφορη με τις επιδόσεις του, αφού το αεροσκάφος μπορούσε να δεχτεί περαιτέρω βελτιώσεις. Έτσι η Breguet έλαβε τον Ιούνιο σύμβαση για την παραγωγή 100 διθέσιων αεροσκαφών, με τον κωδικό Bre.691 AB2, ως ελαφρών βομβαρδιστικών. Να σημειώσουμε πως η σύμβαση έτρεξε, όταν πια η Γαλλία πίστεψε πως η σύρραξη με την Γερμανία θα ήταν αναπόφευκτη και συνεπώς έπρεπε να αναβαθμίσει και να ενισχύσει το στόλο της.
Το Breguet 691 ήταν μάλλον ασυνήθιστο αεροπλάνο, εξ ολοκλήρου μεταλλικό, με κοντή άτρακτο και με υψηλό, ευμεγέθες ρύγχος, θυμίζοντας αρκετά εκείνο του Bristol Beaufighter. Οι κλασικές πτέρυγες και το διπλό ουραίο συμπλήρωναν το παρουσιαστικό του. Τα ατρακτίδια των κινητήρων ήταν τοποθετημένα αρκετά μπροστά, προσφέροντας τη δυνατότητα πλήρους οπτικού ελέγχου τους από το υπερυψωμένο cockpit.
Ως οπλισμό, έφερε ένα ρυγχαίο πυροβόλο Hispano-Suiza HS.404 των 20 χιλ. μαζί με δύο πολυβόλα Mac 1934 των 7,5 χιλ. Ο πυροβολητής χειριζόταν ένα μονό πολυβόλο των 7,5 χιλ. στη ράχη, ενώ ένα ίδιο βρισκόταν στο κάτω μέρος της ατράκτου που έβαλλε προς τα πίσω. H μετατροπή του αρχικού τριθέσιου Bre.690 στο διθέσιο Bre.691 δεν ήταν περίπλοκη, αφού ως κύρια αλλαγή υπήρξε η αντικατάσταση του χώρου της θέσεως του πλοηγού με μικρή καταπακτή βομβών – βάρους μεταξύ 800 και 1.000 λιβρών – που απελευθερώνονταν στις κάθετες εφορμήσεις. Επιπροσθέτως ενισχύθηκε η θωράκιση του θαλάμου διακυβερνήσεως και των δεξαμενών καυσίμου, αλλά στις αερομαχίες αυτά αποδείχθηκαν ανωφελή. To μήκος του ήταν 9,7 μέτρα με άνοιγμα πτερύγων τα 15,4. Σε μέγιστη ταχύτητα έφτανε τα 304 μίλια την ώρα και μπορούσε να ανέλθει σε υψόμετρο 31.150 ποδιών.
Η εμπειρία με τους δωδεκακύλινδρους υδρόψυκτους Hispano-Suiza κατέστησε σαφή την αναξιοπιστία τους. Έτσι, μετά την κατασκευή 78 συνολικά Bre.693, αυτοί αντικαταστάθηκαν με τους αστεροειδείς Gnome-Rhone 14M, των 700 ίππων έκαστος. Ο συγκεκριμένος τύπος του αεροσκάφους παρήχθη σε 234 κομμάτια, κάποια εκ των οποίων εξοπλίσθηκαν με δύο επιπλέον αμυντικά πολυβόλα των 7,5 χιλ. στο οπίσθιο τμήμα καθενός ατρακτιδίου κινητήρος. H όλη σειρά 690 της Breguet είχε μάλιστα προσελκήσει και το ενδιαφέρον ξένων αεροποριών, με τους Βέλγους πρώτους να επιθυμούν να τα εντάξουν σε μονάδες τους. Δυστυχώς όμως, κανένα από τα 32 που παραγγέλθηκαν δεν έφτασε νωρίτερα από την επίθεση των Γερμανών στις Κάτω Χώρες.
Το επόμενο, το Bre.694, ήταν σε γενικές γραμμές ένα ακόμη Bre.690, αλλά με κινητήρες Gnome-Rhone. Κατασκευάστηκε ως τριθέσιο αναγνωριστικό – με την αφαίρεση της θυρίδος βομβών και της θέσεως πλοηγού – το οποίο παρεδόθη μετά την ολοκλήρωσή του απευθείας στην Aeronavale, την Αεροπορία του Γαλλικού Ναυτικού.
Ακολούθησε το Bre.695, σχεδόν πανομοιότυπο με το Bre.693, αλλά με αστεροειδείς Pratt & Whitney SB4G Twin Wasp Jr. Ο σχεδιασμός μιας τέτοιας εκδόσεως με ξένους κινητήρες κρίθηκε αναγκαίος ως εναλλακτική λύση, σε περίπτωση που η κατασκευή των γαλλικών διακόπτετο από εχθρικές επιθέσεις. Οι Pratt & Whitney, λόγω μεγαλύτερης διαμέτρου, αφαιρούσαν μεν κάτι από την ορατότητα των μελών του προσωπικού, αλλά προσέφεραν ελαφρώς καλύτερη απόδοση σε χαμηλό υψόμετρο. Συνολικά παρήχθησαν πενήντα κομμάτια της σειράς 695, όπου εστάλησαν στην 18η Μοίρα τον Ιούνιο του 1940.
Να αναφέρουμε συμπληρωματικά πως τα τελευταία της σειράς, Bre.696 και Bre.697, εμφανίστηκαν μόνο ως πρωτότυπα. Το πρώτο προγραμματιζόταν για ρόλο βαρέως μαχητικού τροφοδοτουμένου από ισχυρότερους Gnome-Rhone, αλλά οι τύχες του πολέμου διέκοψαν κάθε δοκιμή. Το δεύτερο θα ήταν ένα διθέσιο βαρύ καταδρομικό.
Τα Bre.691 και 693 απέκτησαν κάποια επιχειρισιακή εμπειρία μέχρι την πτώση της Γαλλίας, ενισχύοντας την αεράμυνα με όχι ιδιατέρως αποτελεσματικούς βομβαρδισμούς χαμηλών πτήσεων. Αποδείχθηκαν εξαιρετικά ευάλωτα, διότι οι υποτιθέμενες ανθεκτικές δεξαμενές καυσίμων δεν προστατεύονταν από τα γερμανικά αντιαεροπορικά πυρά. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης και σε αποστολές καθέτων εφορμήσεων, αλλά το ίδιο ανεπιτυχώς. Το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν τα μισά να καταρριφθούν από εχθρικά πυρά. Όταν οι ελπίδες της Γαλλίας είχαν πλέον εξανεμισθεί, τα εναπομείναντα αεροσκάφη δεν μπόρεσαν να μεταφερθούν στη Βόρεια Αφρική λόγω περιορισμένης εμβελείας τους. Παρέμειναν έτσι σε γαλλικό έδαφος και παραδόθηκαν στις δυνάμεις του Βισύ, του στρατάρχου Φιλίπ Πεταίν. Παραδόξως, δεν χρησιμοποιήθηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές, παρά μόνο από τους Ιταλούς ως εκπαιδευτικά.
