Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία για τα λεγόμενα «τρία επίπεδα επιβιωσιμότητας» (Survivability level) με βάση τα οποία το αμερικανικό Ναυτικό κατηγοριοποιεί την επιβιωσιμότητα των πολεμικών του πλοίων. O λόγος είναι ότι τα επίπεδα αυτά είδαν μόνο πρόσφατα το φως το δημοσιότητας αφού πολλοί ανακάλυψαν την ύπαρξη τους με αφορμή το πρόσφατο ενδιαφέρον του Πολεμικού Ναυτικού για ένα παράγωγο της κλάσης MMSC, που θα είναι μία τροποποίηση της σαουδαραβικής φρεγάτας του τύπου, που με την σειρά της είναι παράγωγο της κλάσης LCS Freedom.
Η προφανής ένσταση είναι βέβαια ότι οι LCS έχουν επίπεδο επιβιωσιμότητας «μόλις» 1+ (Ι+), που αυθόρμητα ήταν αναμενόμενο να εξάψει τα πάθη και να θεωρηθεί από απλώς απαράδεκτο μέχρι… μέγα σκάνδαλο (ή έγκλημα, ή σφάλμα, ή λάθος κοκ). Φυσικά τα πράγματα δεν είναι και τόσο… απλά, κι εφόσον είναι λίγο δύσκολο η θαλασσοκράτειρα χώρα του πλανήτη αυτή τη στιγμή να έχει «τάσεις αυτοκτονίας» και να αντιμετωπίζει το προσωπικό της ως αναλώσιμο, θα εξετάσουμε αναλυτικά τι σημαίνουν και τι συνεπάγονται τα επίπεδα επιβιωσιμότητας, παρόλο που δεν είναι η κλάση LCS που ενδιαφέρει το Πολεμικό Ναυτικό – συνεπώς όσα θα γράψουμε παρακάτω, περίπου δεν αφορούν το Πολεμικό Ναυτικό.
LCS και FFG(X): όποιος έχει καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι
Ας δούμε σε πρώτη φάση τι είναι αυτά τα τρία επίπεδα και τι σημαίνουν, στην θεωρία τουλάχιστον. Σύμφωνα με σχετική αναφορά του Κογκρέσου από το 2013 για το επίπεδο επιβιωσιμότητας των νέων τότε πλοίων LCS, αναφέρεται σε σχετική υποσημείωση ότι τα πλοία επιφανείας του αμερικανικού Ναυτικού παραδοσιακά έχουν σχεδιαστεί σύμφωνα με ένα από τα τρία πρότυπα επιβίωσης, που ονομάζονται Επίπεδο Ι (χαμηλό), Επίπεδο II (μέτριο) και Επίπεδο II (υψηλό). Τα αεροπλανοφόρα, τα καταδρομικά και τα αντιτορπιλικά έχουν σχεδιαστεί με βάση το Επίπεδο III. Φρεγάτες, πλοία αμφίβιων επιχειρήσεων και ορισμένα πλοία γενικής υποστήριξης (ανεφοδιασμού) έχουν σχεδιαστεί με βάση το Επίπεδο ΙΙ. Άλλα πλοία ανεφοδιασμού, καθώς και πλοία ναρκοπολέμου, περιπολικά σκάφη και πλοία υποστήριξης έχουν σχεδιαστεί με βάση το Επίπεδο Ι.
Παρόλο που τα μελλοντικά πλοία του Ναυτικού θα σχεδιαστούν ώστε να ανταποκρίνονται σε ένα νέο σύνολο προτύπων επιβιωσιμότητας που το Ναυτικό είχε καθιερώσει τότε ως αντικατάσταση των υπαρχόντων πρότυπων επιπέδου I / II / III, όλα τα πλοία του (άρα και οι LCS) θα συνεχίσουν να καλύπτονται και να ανταποκρίνονται στα πρότυπα των επιπέδων I / II / III. Ειδικά οι LCS ωστόσο ναυπηγούνται σύμφωνα με ενα «αυξημένο» πρότυπο που το αμερικανικό Ναυτικό ονομάζει 1+.
Στην πραγματικότητα, και θεωρητικά πάντα τουλάχιστον, η κύρια διαφορά μεταξύ των επιπέδων επιβιωσιμότητας 1+ και 2 είναι ότι τα πλοία του επιπέδου 1+ θεωρείται ότι «πρέπει» αφού δεχθούν ζημιές μάχης, να μπορούν να επιστρέψουν στη βάση τους με ιδίες δυνάμεις, όχι όμως και να συνεχίσουν τις πολεμικές επιχειρήσεις. Αυτό πρέπει να μπορούν να το κάνουν τα πλοία επιπέδου 2 – ας το σημειώσουμε αυτό για αργότερα. Παρομοίως υπάρχει και το Ενισχυμένο Επίπεδο 2+, βάση του οποίου είναι κατασκευασμένα τα αποβατικά πλοία κλάσης San Antonio (LPD-17), που σημαίνει ότι έχουν όλες τις προδιαγραφές του επιπέδου 2 καθώς και κάποιες επιπλεγμένες προδιαγραφές του επιπέδου 3.
Περαιτέρω, γίνεται μνεία στην πολεμική εμπειρία από τον Περσικό Κόλπο, όπου στα τέλη της δεκαετίας του 80, δύο φρεγάτες κλάσης O.H. Perry του αμερικανικού Ναυτικού
υπέστησαν σοβαρες ζημιές από εχθρικές ενέργειες. Τον Μάιο του 1987, η φρεγάτα Stark (FFG-31) υπέστη σοβαρές ζημιές από δύο ιρακινούς αντιπλοϊκούς πυραύλους Exocet και τον Απρίλιο του 1988 η φρεγάτα Samuel B. Roberts (FFG-58) υπέστη σοβαρές ζημιές μετά από έκρηξη ιρανικής νάρκης. Και τα δύο πλοία σώθηκαν με ένα συνδυασμό των ενσωματωμένων χαρακτηριστικών επιβίωσης και τις ενέργειες ελέγχου ζημιών των πληρωμάτων τους. Και τα πλοία αργότερα επισκευάστηκαν και επέστρεψαν σε υπηρεσία. Ωστόσο διευκρινίζεται ότι δεν είναι βέβαιο το αν και το πώς οι δομές των δύο πλοίων θα μπορούσαν να είχαν ανταποκριθεί στις ζημιές από τις επιθέσεις εάν είχαν σχεδιαστεί με βάση κάτι λιγότερο από το Επίπεδο Επιβιωσιμότητας II.
Οι ιθύνοντες του προγράμματος LCS εκ μέρους του αμερικανικού Ναυτικού την ίδια περίοδο ενώ δεν απέρριψαν την έκθεση του Κογκρέσου, ωστόσο έκαναν ορισμένες ουσιώδεις διευκρινίσεις. Ενδεικτικά, ο τότε υποναύαρχος Τομ Έκλες, υποδιοικητής Μηχανικής Ναυτικών Συστημάτων στην Διοίκηση Θαλάσσιων Συστημάτων Ναυτικού (NAVSEA) είχε δηλώσει ότι «…είναι πολλοί οι παράγοντες που επηρεάζουν την επιβιωσιμότητα ενός πλοίου LCS κι όχι το πόσο καλά θα μπορούσε να απορροφήσει ένα απ’ ευθείας πλήγμα. Η επιβιωσιμότητα έχει πολλές μορφές και κλίμακες. Η ικανότητα επανάκαμψης περιλαμβάνει επιπλέον και την ικανότητα να μπορείς να μειώσεις το πόσο ευάλωτος είσαι εξ αρχής σε μία επικείμενη επίθεση. Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις διαφορετικές διαστάσεις του τι καθορίζει την επιβιωσιμότητα, αυτό το πλοίο πληροί τις προϋποθέσεις να είναι επιβιώσιμο κι αυτό το καταφέρνει με συνδυασμό της τεχνικής ικανότητας, της ταχύτητάς του, της ικανότητάς του να αποφεύγει αλλά και να εμπλέκει απειλές. Επίσης το καταφέρνει με την ικανότητά του να εκτελεί σε μια αποστολή που είναι κατάλληλη για το εκάστοτε περιβάλλον απειλής. Κάθε κλάση και κατηγορία πλοίου στη δύναμή μας έχει τις δικές της προδιαγραφές επιβίωσης και αυτά τα πλοία έχουν σχεδιαστεί για να είναι γρήγορα και για την ικανότητά τους να μεταφέρουν μια αρθρωτή ικανότητα (σ.σ. αναφέρεται στα ξεχωριστά πακέτα οπλισμού κι αποστολής που μπορούν να φέρουν) στην μάχη και [έχουν] σχεδιαστεί για να μπαίνουν στη μάχη και να αποχωρούν από αυτήν όταν απαιτείται.»
Αυτή είναι λοιπόν η θέση του αμερικανικού Ναυτικού όσον αφορά την επιβιωσιμότητα των LCS.
Οι δοκιμές που έκανε η κλάση LCS Freedom σε αντοχή σε εκρήξεις και υπερ-υψηλές ταχύτητες
Πηγαίνοντας παρακάτω, προκειμένου να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα που να έχει νόημα και αξία στην πραγματική ζωή, πρέπει να μελετήσουμε πραγματικά γεγονότα και εμπειρίες εκτίμησης αληθινών ζημιών σε πολεμικά πλοία, αποτέλεσμα τόσο εχθρικής δράσης όσο και ατυχημάτων. Και καθώς δεν έχει υπάρξει μείζονα πολεμική αναμέτρηση σε ναυτικό επίπεδο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα πρέπει να εξετάσουμε όλα τα υπόλοιπα συμβάντα που έχουν υπάρξει και που περιλαμβάνουν αξιολόγηση ζημιών άσχετα αποτελέσματος (επισκευή ή απώλεια/βύθιση του πλοίου).
Κι εφόσον το συγκεκριμένο σύστημα «Επιπέδων» καθιερώθηκε από το Αμερικανικό Ναυτικό για τις δικές του ανάγκες και με τα δικά του κριτήρια, είναι εύλογο ότι θα πρέπει να επικεντρωθούμε κυρίως στα δικά του συμβάντα σε δικά του πλοία, που ούτως ή άλλως ωστόσο είναι και τα περισσότερα τα τελευταία 40-50 χρόνια.
Δεν λέγονται LCS οι φρεγάτες, αλλά MMSC, δεν είναι από αλουμίνιο αλλά από χάλυβα
Παρακάτω λοιπόν παραθέτουμε τα συμβάντα αυτά, η μελέτη των οποίων θα χρειαστεί λίγο χρόνο, αλλά αξίζει τον κόπο προκειμένου να μπορέσουμε να φτάσουμε σε κάποιο συμπέρασμα με βάση δεδομένα και στοιχεία, κι όχι υποθέσεις και wishful thinking (ειτε αρνητικό είτε θετικό). Ας ξεκινήσουμε λοιπόν αναλυτικά και στο τέλος θα δούμε τι συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί:
1) Πυρκαγιά στο USS Enterprise, 1969
Το USS Enterprise (CVN-65) ήταν ένα πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο και το μοναδικό της ομώνυμης κλάσης. Στις 14 Ιανουαρίου, οι ρουκέτες Zuni επί αεροσκάφους F-4 Phantom II εξερράγησαν με αποτέλεσμα την διαρροή καυσίμου από το έμφορτο αεροσκάφος. Στην συνέχεια ακολούθησε αλυσιδωτή αντίδραση με πολλαπλές εκρήξεις σε άλλες βόμβες και ρουκέτες στο κατάστρωμα, που σύντομα έφτασαν και στα κατώτερα επίπεδα του αεροπλανοφόρου, το κατάστρωμα από/προσνήωσης του οποίου υπέστη πολλαπλά ρήγματα με αποτέλεσμα το άνω μέρος του αεροπλανοφόρου να γίνει παρανάλωμα του πυρός.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 14 Ιανουαρίου 1969: Η καταστροφική πυρκαγιά του USS Enterprise
Αποτέλεσμα: Το USS Enterprise δεν μπορούσε να εκτελέσει την αποστολή του στον πόλεμο του Βιετνάμ λόγω των ζημιών που υπέστη αν κι ήταν πλοίο επιπέδου επιβιωσιμότητας 3. Επέστρεψε όμως με με δικές τoυ δυνάμεις στο Ναύσταθμο του Περλ Χάρμπορ και μετά από επισκευές 51 ημερών επέστρεψε στην ενεργό υπηρεσία.
2) Πυρκαγιά USS Belknap, 1975
Το USS Belknap (CG-26) ήταν ένα καταδρομικό, το πρώτο της ομώνυμης κλάσης. Υπέστη σοβαρές ζημιές όταν συγκρούστηκε με το αεροπλανοφόρο USS John F. Kennedy (CV-67) στις 22 Νοεμβρίου 1975 στα ανοικτά των ακτών της Σικελίας. Αμέσως ξέσπασε πυρκαγιά στα δυο πλοία συνεπεία διαρροής σε αγωγούς αεροπορικού καυσίμου στο αεροπλανοφόρο, που «ψέκασαν» με μεγάλες ποσότητες εύφλεκτου καυσίμου το Belknap. Η συνέχεια ήταν δραματική αφού ακολούθησε και έκρηξη σε χώρο αποθήκευσης πυρομαχικών λόγω της υπερβολικής θερμότητας αλλά και και στο μηχανοστάσιο που είχε πλημμηρίσει με μεγάλες ποσότητες διαρρέοντος αεροπορικού κασίμου.
Αποτέλεσμα: Η υπερκατασκευή του USS Belknap καταστράφηκε ολοσχερώς. Υπό αυτές τις συνθήκες το πλοίο αν κι Επιπέδου επιβιωσιμότητας 3 εγκατέλειψε την αποστολή και ρυμουλκήθηκε μέχρι το ναύσταθμό όπου παραδόξως κρίθηκε οτι άξιζει τον κόπο να επισκευαστεί, ως πλοίο διοίκησης πλέον ωστόσο.
3) Πυραυλική επίθεση στο USS Stark, 1987
Το USS Stark (FFG-31) ήταν μία φρεγάτα κλάσης O.H. Perry. Στις 17 Μαΐου 1987 κι ενώ βρισκόταν σε περιπολία προστασίας ναυσιπλοΐας στον Περσικό Κόλπο κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ, δέχτηκε επίθεση με δυο αντιπλοϊκούς πύραυλους ΑΜ-39 Exocet που εκτοξεύτηκαν από ειδικά τροποποιημένο ιρακινό αεροσκάφος Falcon 50. Ο πρώτος πύραυλος πέτυχε το πλοίο στην αριστερή φωτιά, αλλά αν και δεν εξερράγη προκάλεσε πυρκαγιά με το υπόλοιπο των καυσίμων του. Ο δεύτερος πέτυχε το πλοίο σχεδόν στο ίδιο σημείο εξερράγη και η έκρηξή του εκτονώθηκε από μέσα προς τα έξω με αποτέλεσμα το θάνατο 37 μελών του πληρώματος. Παρά την πυρκαγιά και την εισροή υδάτων, το πλοίο χάρη στις ενέργειες του πληρώματος επανήλθε σε κανονική κλίση και δεν βυθίστηκε.
Αποτέλεσμα: Το USS Stark επέστρεψε με δικές τoυ δυνάμεις αλλά δεν συνέχισε την αποστολή του αν και ήταν πλοίο Επιπέδου Επιβιωσιμότητας 2. Έπλευσε μέχρι το Μπαχρέιν κι έπειτα μέχρι τις ΗΠΑ για επισκευές και επέστρεψε στην ενεργό υπηρεσία.
4) Πρόσκρουση σε νάρκη του USS Samuel B. Roberts, 1988
Το USS Samuel B. Roberts (FFG-58) ήταν μία φρεγάτα κλάσης O.H. Perry. Στις 14 Απριλίου 1988 κι ενώ βρισκόταν σε περιπολία προστασίας ναυσιπλοΐας στον Περσικό Κόλπο κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ, προσέκρουσε σε ναυτική νάρκη τύπου Μ-08. H νάρκη εξερράγη κάτω από το πλοίο ανοίγοντας μία τρύπα 5 μέτρων στο κύτος με αποτέλεσμα εισροή υδάτων στο μηχανοστάσιο ενώ από την ισχύ της έκρηξης οι δύο αεριοστρόβιλοι LM2500-30 ξεκόλλησαν από τις βάσεις τους και ράγισε η καρίνα του πλοίου. Δεν υπήρξαν νεκροί. Παρά τις βαριές δομικές ζημιές, χάρη στις έγκαιρες ενέργειες του πληρώματος, το πλοίο δεν βυθίστηκε.
Αποτέλεσμα: Το USS Roberts δεν συνέχισε την αποστολή του και δεν επέστρεψε με δικές τoυ δυνάμεις, αν και ήταν πλοίο Επιπέδου Επιβιωσιμότητας 2. Αντίθετα, αναρτήθηκε στην ειδική ήμι-βυθιζόμενη φορτηγίδα Mighty Servant 2 και επέστρεψε στις ΗΠΑ πάνω σε αυτήν, οπου και μετά από επισκευές επέστρεψε στην ενεργό υπηρεσία.
5) Έκρηξη στο USS Iowa, 1989
Το USS Iowa (BB-61) ήταν ένα εκσυγχρονισμένο θωρηκτό της ομώνυμης κλάσης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 19 Απριλίου 1989, ο υπ’ αρ. 2 εκ των τριών κύριων πύργων πυροβόλων 16 ιντσών ανατινάχτηκε μετά από ατύχημα στην διαχείριση της εκρηκτικής ύλης των γεμισμάτων των βλημάτων των πυροβόλων. Ο πύργος αχρηστεύτηκε αλλά έμεινε στην θέση του και το πλοίο δεν υπέστη σοβαρές δομικές ζημιές. Τα διαμερίσματα αποθήκευσης πυρομαχικών πλημμύρισαν με θαλασσινό νερό, μία προβλεπόμενη διαδικασία για την ταχεία αποφυγή εξάπλωσης τυχόν πυρκαγιάς που θα είχε ως αποτέλεσμα καταστροφικής ισχύος έκρηξη.
Αποτέλεσμα: Το USS Iowa δεν συνέχισε την αποστολή του, αν και ήταν το πλοίο με την μέγιστη δυνατή κατά τεκμήριο επιβιωσιμότητα του αμερικανικού Ναυτικού εκείνη την περίοδο. Ωστόσο επέστρεψε με δικές τoυ δυνάμεις για επισκευές που όμως το κράτησαν εκτός δράσης κατά τον Πόλεμο του Κόλπου, ενώ μετά από αυτόν η επισκευή του κρίθηκε ασύμφορη κι αποσύρθηκε από την υπηρεσία.
6) Πρόσκρουση σε νάρκη του USS Tripoli, 1991
Το USS Tripoli (LPH-10) ήταν ένα ελικοπτεροφόρο κλάσης Iwo Jima. Στις 18 Φεβρουαρίου 1991 βρισκόταν στον Περσικό Κόλπο συμμετέχοντας στην επιχείρηση Καταιγίδα της Ερήμου, όταν προσέκρουσε σε νάρκη τύπου LUGM-145 στη δεξιά μπροστινή πλευρά του. Η έκρηξη έριξε μια τρύπα περίπου έξι μέτρων στο κύτος του πλοίου με αποτέλεσμα εισροή υδάτων και μαζική διαρροή αεροπορικού καυσίμου από μία από τις δεξαμενές του. Παρέμεινε στο σημείο για κάποιες μέρες χωρίς όμως να μπορεί να επιχειρίσει με τα ελικόπτερά του, λόγω της έλλειψης καυσίμου, και έπειτε κατέπλευσε στο Μπαχρέιν για επισκευές.
Αποτέλεσμα: Το USS Tripoli επέστρεψε με δικές τoυ δυνάμεις αλλά δεν συνέχισε την αποστολή του αν και ήταν πλοίο Επιπέδου Επιβιωσιμότητας 2. Οι επί τόπου επισκευές ήταν αρκετές όμως ώστε να προλάβει να επιστρέψει στις επιχειρήσεις.
7) Πρόσκρουση σε νάρκες του USS Princeton, 1991
Το USS Princeton (CG-59) είναι ένα καταδρομικό κλάσης Ticonderoga. Στις 18 February 1991 βρισκόταν στον Περσικό Κόλπο όπου συμμετείχε στην επιχείρηση Καταιγίδα της Ερήμου, όταν προσέκρουσε σε δυο νάρκες MN103 Manta. Η πρώτη εξερράγη μπροστά και αριστερά του πλοίου, η δεύτερη πίσω και δεξιά. Οι εκρήξεις ράγισαν την υπερκατασκευή, δημιούργησαν ρήγματα στη γάστρα και μπλόκαραν τον αριστερό άξονα μετάδοσης κίνησης, ενώ προκάλεσαν και βίαιη εισροή υδάτων. Παρά τις σοβαρές ζημιές, το πλοίο με τη βοήθεια άλλων συμμαχικών σκαφών απομακρύνθηκε από το σημείο και μεταφέρθηκε στο Ντουμπάι για προσωρινές επισκευές.
Αποτέλεσμα: Το USS Princeton δεν συνέχισε την αποστολή του και δεν επέστρεψε με δικές τoυ δυνάμεις για τις άμεσες επισκευές, αν και ήταν πλοίο επιπέδου επιβιωσιμότητας 3. Έπλευσε τελικά στις ΗΠΑ για πλήρεις επισκευές κι επέστρεψε στην ενεργό υπηρεσία
8) Βομβιστική επίθεση στο USS Cole, 2000
Το USS Cole (DDG-67) είναι ένα αντιτορπιλικό αεράμυνας κλάσης Arleigh Burke. Στις 12 Οκτωβρίου 2000, κι ενώ ήταν ελλιμενισμένο σε προβλήτα στο Άντεν της Υεμένης για ανεφοδιασμό, ένα μικρό ταχύπλοο σκάφος «πυρπολικό» φορτωμένο με εκρηκτικά C4 και δύο βομβιστές αυτοκτονίας της Αλ Κάιντα, προσέγγισαν το πλοίο και πυροδότησαν το φορτίο τους. Εκτιμάται ότι η έκρηξη προκλήθηκε από ποσότητα μεταξύ 180 και 300 κιλών C4 κι είχε ως αποτέλεσμα μία μεγάλη τρύπα στην ίσαλο γραμμή του Cole και κάτω από αυτήν, σημαντικές ζημιές στο εσωτερικό του και τον θάνατο 17 μελών του πληρώματος και τον τραυματισμό άλλων 37. Ωστόσο, χάρη στις ψύχραιμες και άμεσες ενέργειες των υπόλοιπων ανδρών του πληρώματος, κατέστη εφικτό να περιοριστεί αποφασιστικά η εισροή υδάτων και να μην βυθιστεί το πλοίο, αν και αυτό πήρε συνολικά 3 μέρες.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 12 Οκτωβρίου 2000: Η βομβιστική επίθεση κατά του USS Cole (DDG-67)
Αποτέλεσμα: Το USS Cole δεν συνέχισε την αποστολή του και δεν επέστρεψε με δικές τoυ δυνάμεις, αν και ήταν πλοίο Επιπέδου Επιβιωσιμότητας 3 αλλά αναρτήθηκε στην ειδική ήμι-βυθιζόμενη φορτηγίδα MV Blue Marlin και επέστρεψε στις ΗΠΑ πάνω σε αυτήν οπου και μετά από μήνες επισκευών, επέστρεψε στην ενεργό υπηρεσία.
9) Προσάραξη του USS Port Royal, 2009
Το USS Port Royal (CG-73) είναι ένα καταδρομικό κλάσης Ticonderoga. Στις 5 Φεβρουαρίου απέπλεε από τη Χαβάη όπου είχε μόλις περάσει προγραμματισμένη βαριά συντήρηση στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περλ Χάρμπορ. Καθώς αποχωρούσε από το σημείο εξ αιτίας λάθους ναυτιλίας προσάραξε σε κοραλιογενή ύφαλο όπου και έμεινε για πέντε μέρες. Το αποτέλεσμα ήταν ζημιές στον θόλο του σόναρ, στρέβλωση των αξόνων μετάδοσης κίνησης και απώλεια στο βυθό αρκετών πτερυγίων από τις προπέλες του.
Αποτέλεσμα: Το USS Port Royal δεν συνέχισε την αποστολή του και δεν επέστρεψε με δικές τoυ δυνάμεις, αν και ήταν πλοίο Επιπέδου Επιβιωσιμότητας 3. Ρυμουλκήθηκε πίσω στο Περλ Χάρμπορ, δεξαμενίστηκε κι επισκευάστηκε αλλά έμεινε δυο χρόνια εκτός υπηρεσίας.
10) Σύγκρουση των USS Hartford και USS New Orleans, 2009
Στις 20 Μαρτίου 2009 το αποβατικό πλοίο δεξαμενής USS New Orleans (LPD-18) συγκρούστηκε με το επιθετικό υποβρύχιο USS Hartford στα Στενά του Ορμούζ. Το New Orleans δεν έπαθε σοβαρές ζημιές, ωστόσο έπαθε διάρρηξη σε μία από τις δεξαμενές καυσίμου του, που μέχρι να ελεγχθεί είχε ως αποτελεσμα διαρροή περίπου 90.000 λίτρα ναυτικού καυσίμου. Μετά το συμβάν και τα δύο πλοία κατάφεραν να συνεχίσουν με τις δικές τους δυνάμεις, ωστόσο αμφότερα εγκατέλειψαν την αποστολή τους για πιο μόνιμες επισκευές.
BAHRAIN (March 21, 2009) The Los Angeles-class attack submarine USS Hartford (SSN 768) arrives pier side at Mina Salman pier in Bahrain where U.S. Navy engineers and inspection teams will assess and evaluate the damage that resulted from a collision with the amphibious transport dock ship USS New Orleans (LPD 18) in the Strait of Hormuz March 20. Overall damage to both ships is being evaluated. The incident remains under investigation. Hartford is deployed to the U.S. 5th fleet area of responsibility to support maritime security operations. (U.S. Navy photo by Cmdr. Jane Campbell/Released)
Αποτέλεσμα: Το USS New Orleans δεν συνέχισε την αποστολή του και δεν επέστρεψε με δικές τoυ δυνάμεις, αν και ήταν πλοίο (αποβατικό) Επιπέδου Επιβιωσιμότητας 2. Το ίδιο και το USS Hartford. Αμφότερα επέστρεψαν στις ΗΠΑ για μόνιμες επισκευές κι επέστρεψαν στην ενεργό υπηρεσία.
11) Σύγκρουση του USS Porter με εμπορικό πλοίο, 2012
To USS Porter (DDG-78) είναι ένα αντιτορπιλικό κλάσης Arleigh Burke. Στις 12 Αυγούστου 2012, το Porter συγκρούστηκε με το δεξαμενόπλοιο MV Otowasan, κοντά στα στενά του Ορμούζ. Η σύγκρουση είχε ως αποτέλεσμα μια τρύπα 3 επί 3 μέτρα στην δεξιά πλευρά του αντιτορπιλικού, που το ανάγκασε να καταπλεύσει στο Ντουμπάι για επείγουσες επισκευές. Δύο μήνες μετά απέπλευσε για τις ΗΠΑ για πιο μόνιμες επισκευές.
Αποτέλεσμα: Το USS Porter επέστρεψε με δικές του δυνάμεις, αλλά δεν συνέχισε την αποστολή του αν και ήταν πλοίο Επιπέδου Επιβιωσιμότητας 2. Μετά από μόνιμες επισκευές επέστρεψε στην ενεργό υπηρεσία.
12) Σύγκρουση του USS Fitzgerald με εμπορικό πλοίο, 2017
Το USS Fitzgerald (DDG-62) είναι ένα αντιτορπιλικό κλάσης Arleigh Burke. Στις 17 Ιουνίου 2017, το Fitzgerald συγκρούστηκε με το πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων ACX Crystal νοτιοδυτικά της Γιοκοσούκα, ναύσταθμου του αντιτορπιλικού. Αποτέλεσμα της σύγκρουσης ήταν η δεξιά πλευρά του Fitzgerald να υποστεί σοβαρές ζημιές με την πλώρη του εμπορικού πλοίου να λειτουργεί ως «έμβολο» και να ανοίγει μία μεγάλη τρύπα στο του αντιτορπιλικού κάτω από την ίσαλο γραμμή, με αποτέλεσμα βίαιη εισροή υδάτων σε πολλαπλούς χώρους, σοβαρές ζημιές και 7 νεκρούς. Το πλοίο ρυμουλκήθηκε μέχρι τη Γιοκοσούκα για προσωρινές επισκευές και στη συνέχεια αναρτήθηκε επί της φορτηγίδας Dockwise MV Transshelf και μεταφέρθηκε στο ναυπηγείο Huntington Ingalls Industries στις ΗΠΑ.
Αποτέλεσμα: Το USS Fitzgerald δεν συνέχισε την αποστολή του και δεν επέστρεψε με δικές του δυνάμεις, αν και ήταν πλοίο Επιπέδου Επιβιωσιμότητας 3. Επισκευάστηκε, αλλά έμεινε εκτός υπηρεσίας για τρία χρόνια.
13) Σύγκρουση του USS John S. McCain με εμπορικό πλοίο, 2017
Το USS John S. McCain (DDG-56) είναι ένα αντιτορπιλικό κλάσης Arleigh Burke. Στις 21 Αυγούστου 2017 έπλεε ανοικτά των ακτών της Σιγκαπούρης όταν συγκρούστηκε με το δεξαμενόπλοιο Alnic MC. Η σύγκρουση είχε ως αποτέλεσμα εισροή υδάτων σε πολλαπλά διαμερίσματα στο εσωτερικό του αντιτορπιλικού ενώ δέκα μέλη του πληρώματος έχασαν τη ζωή τους. Το πλοίο μεταφέρθηκε σε δεξαμενή για επείγουσες επισκευές κι έπειτα απέπλευσε για τις ΗΠΑ για πιο μόνιμες επισκευές.
Οι συγκρούσεις εν πλω αλλάζουν την πολιτική ύπνου στα αμερικανικά αεροπλανοφόρα
Αποτέλεσμα: Το USS John S. McCain επέστρεψε με δικές του δυνάμεις, αλλά δεν συνέχισε την αποστολή του αν και ήταν πλοίο Επιπέδου Επιβιωσιμότητας 3. Έμεινε εκτός υπηρεσίας για δυο χρόνια.
14) Πυρκαγιά στο USS Bonhomme Richard, 2020
To USS Bonhomme Richard (LHD-6) ήταν ένα αμφίβιο ελικοπτεροφόρο δεξαμενής κλάσης Μια έκρηξη που σημειώθηκε στις 12 Ιουλίου 2020 στο Bonhomme Richard ενώ βρισκόταν ελιμενισμένο στο ναύσταθμό του στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια προξένησε πυρκαγιά, που επεκτάθηκε ανεξέλεγκτα καίγοντας εύφλεκτα υλικά που βρίσκονταν πάνω στο πλοίο, αν και σε αυτά δεν περιλαμβάνονταν καύσιμα, λιπαντικά, πυρομαχικά, καθώς το πλοίο είχε ξεφορτωθεί εντελώς από αυτά, εν αναμονή εργασιών γενικής συντήρησης. Από την άλλη πλευρά, τα αυτόματα συστήματα πυρόσβεσης δεν λειτουργούσαν ακριβώς για αυτό τον λόγο, ούτε υπήρχε άμεσα διαθέσιμο πλήρωμα για να κάνει ενέργειες κατάσβεσης.
Το Αμερικανικό Ναυτικό αποκαλύπτει λεπτομέρειες για τη ζημιά στο USS Bonhomme Richard
Αποτέλεσμα: Μετά από 5 μέρες η πυρκαγιά κατασβέστηκε αφού όμως πρώτα είχε τυλίξει ολόκληρο σχεδόν το πλοίο. Το πλοίο δεν χάθηκε μεν, αλλά η επισκευή του κρίθηκε ασύμφορη.
Μη αμερικανικές περιπτώσεις διαχείρισης ζημιών μάχης
1) HMS Sheffield, 1982
Ίσως η πιο “high profile” απώλεια πολεμικού πλοίου στη σύγχρονη ιστορία. Το HMS Sheffield (D80) ήταν ένα αντιτορπιλικό του βασιλικού Ναυτικού, που πήρε μέρος στην εκστρατεία ανακατάληψης των νήσων Φώκλαντς το 1982. Χτυπήθηκε κατά λάθος από πύραυλο ΑΜ-39 Exocet που εκτοξεύτηκε από αργεντίνικο αεροσκάφος Super Etendard, αφού ο στόχος του ήταν το αεροπλανοφόρο HMS Hermes. Για καλή του τύχη, η πολεμική κεφαλή του πύραυλου δεν λειτούργησε και δεν εκτονώθηκε, ωστόσο τα εναπομείναντα καύσιμα του προκάλεσαν πυρκαγιά στο πλοίο, που επεκτάθηκε ανεξέλεγκτα καθώς ούτε τα αυτόματα συστήματα πυρόσβεσης του πλοίου λειτούργησαν.
Αποκάλυψη: Τα θανάσιμα λάθη που οδήγησαν στην βύθιση του HMS Sheffield στα Φώκλαντς
Αποτέλεσμα: Μετά από ώρες ανεπιτυχών προσπαθειών πυρόσβεσης, το πλοίο εγκαταλείφθηκε και τελικά βυθίστηκε εξι μέρες αργότερα.
2) INS Hanit, 2006
Η INS Hanit είναι μία κορβέτα κλάσης Sa’ar 5 του ισραηλινού Ναυτικού. Στις 14 Ιουλίου 2006 κατά την διάρκεια περιπολίας ανοιχτά της Βηρυτού κατά τη διάρκεια του πολέμου του Λιβάνου δέχτηκε επίθεση από αντιπλοϊκό πύραυλο C-802, που την έπληξε στο πίσω μέρος της υπερκατασκευής της, λίγο πάνω από την ίσαλο γραμμή με την έκρηξη να εκτονώνεται στο εσωτερικό της. Το αποτέλεσμα ήταν να προκληθεί πυρκαγιά και απώλεια ισχύος με τέσσερεις νεκρούς.
Βίντεο: Η επίθεση από την Χεζμπολάχ με πύραυλο C-802 εναντίον της κορβέτας INS Hanit
Αποτέλεσμα: Η INS Hanit εγκατέλειψε την αποστολή της, ωστόσο κατάφερε να ανακτήσει ισχύ στο προωστήριο σκεύος της και να επιστρέψει στο ναύσταθμο για επισκευές χωρίς βοήθεια. Έμεινε εκτός υπηρεσίας για αρκετούς μήνες. .
2) ROKS Cheonan, 2010
Η ROKS Cheonan ήταν μία νοτιοκορεατική κορβέτα κλάσης Pohang. Βυθίστηκε το 2010 αφού δέχθηκε επίθεση με τορπίλη από βορειοκορεατικό υποβρύχιο, αν και η Βόρεια Κορέα το αρνείται κατηγορηματικά. Πρόκειται για μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις απώλειας πολεμικού πλοίου επιφάνειας από πλήγμα τορπίλης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μαζί με την βύθιση του αργεντίνικου General Belgrano το 1982 και του ινδικού INS Kukri το 1971. Η έκρηξη της τορπίλης εκτονώθηκε κάτω από την κορβέτα κι όχι με απευθείας πλήγμα που δημιούργησε το λεγόμενο φαινόμενο φυσαλίδας, που εξώθησε το πλοίο βίαια προς τα πάνω, με τη δύναμη της εξώθησης να είναι τόσο μεγάλη που έκοψε την κορβέτα στα δυο
Αποτέλεσμα: Το πλοίο βυθίστηκε με απώλεια 46 μελών του πληρώματος. Διαβάστε περισσότερα εδώ:
10 χρόνια από την βύθισης της νοτιοκορεατικής κορβέτας Cheonan
3) HNoMS Helge Ingstad, 2018
H HNoMS Helge Ingstad (F313) ήταν μία φρεγάτα κλάσης Fridtjof Nansen του βασιλικού νορβηγικού Ναυτικού, ναυπηγημένη στην Ισπανία με βάση την ισπανική κλάση Alvaro de Bazan, που με την σειρά της ήταν εξέλιξη της αμερικανικής O.H. Perry. (κλάση Santa Maria σε ισπανική υπηρεσία), συνεπώς μπορεί να θεωρηθεί ότι ναυπηγήθηκε τουλάχιστον με εφάμιλλες προδιαγραφές του αμερικανικού επιπέδου επιβιωσιμότητας 2. Στις 8 Νοεμβρίου 2018, συγκρούστηκε με το δεξαμενόπλοιο Sola TS. Η σύγκρουση προκάλεσε σοβαρές ζημιές στην φρεγάτα, άμεση απώλεια πηδαλίου και ισχύος και ένα μεγάλο ρήγμα στο κύτος με μαζική εισροή υδάτων. Παρά τις προσπάθειες ελέγχου των ζημιών, η φρεγάτα βυθίστηκε πέντε μέρες μετά. Ανελκύστηκε από το βυθό 4 μήνες αργότερα αλλά η επισκευή της κρίθηκε ασύμφορη.
Βίντεο: Ένα χρόνο, μετά: Πώς βυθίστηκε η νορβηγική φρεγάτα Helge Ingstad
Αποτέλεσμα: Οριστική απώλεια του πλοίου.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:
1) Σε όλες τις περιπτώσεις που ένα σύγχρονο πολεμικό πλοίο υπέστη ζημιές είτε από πολεμική δράση είτε από ατύχημα, αναγκάστηκε να διακόψει την αποστολή του και να επιστρέψει ή μεταφερθεί σε ναυπηγοεπισκευαστικές εγκαταστάσεις για επισκευές ανεξάρτητα από το επίπεδο επιβιωσιμότητας. Με την εξαίρεση των USS Enterprise και USS Tripoli, που αφού ολοκλήρωσαν επείγουσες βασικές επισκευές 51 και 30 ημερών αντίστοιχα επέστρεψαν στις επιχειρήσεις (εφόσον ο τότε πόλεμος δεν είχε τελειώσει ακόμα), κάθε φορά που ένα πλοίο επιφάνειας είχε υποστεί ζημιές, περίπου με βεβαιότητα έβγαινε κι εκτός δράσης.
2) Υπήρξαν περιπτώσεις όπου πλοία με επίπεδο επιβιωσιμότητας 2 και 3 σε πραγματικές συνθήκες πολεμικών επιχειρήσεων δεν κατάφεραν ούτε να συνεχίσουν την αποστολή τους, ούτε να επιστρέψουν για επισκευές με δικές τους δυνάμεις αλλά χρειάστηκαν ρυμουλκό ή φορτηγίδα για την μεταφορά τους σε ναυπηγοεπισκευαστικές εγκαταστάσεις (περιπτώσεις USS Cole, USS Port Royal) αν κι υποτίθεται ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να μπορούν να αποχωρήσουν από το σημείο.
3α) Με την εξαίρεση των θωρηκτών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα σύγχρονα πολεμικά πλοία δεν έχουν την απαραίτητη δομική αντοχή για να αντέξουν απευθείας πλήγμα από κύριο πυρομαχικό (αντιπλοϊκό πύραυλο, τορπίλη, νάρκη). Με άλλα λόγια, ενώ παλαιότερα για την βύθιση ενός πολεμικού πλοίου, ακόμα και αθωράκιστου, απαιτούνταν πολλαπλά πλήγματα με βλήματα ναυτικών πυροβόλων, σήμερα τα αντιπλοϊκά πυρομαχικά είναι δυσανάλογα ισχυρότερα και ένα και μόνο πλήγμα είναι σχεδόν βέβαιο ότι είτε θα βυθίσει, είτε θα αχρηστέψει το πλοίο στόχο για μεγάλο διάστημα ή και μόνιμα.
3β) Ειδικά όσον αφορά το αμερικανικό Ναυτικό, τυχόν επίθεση σε πλοία του με πυρομαχικά πυρηνικής κεφαλής, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα τα εξαϋλώσει, ακόμα κι αν η εκτόνωση της έκρηξης συμβεί όχι στο εσωτερικό τους αλλά σε απόσταση από αυτά. Το δε ραδιενεργό κύμα (fallout) είναι εξίσου βέβαιο ότι θα βγάλει εκτός υπηρεσίας μόνιμα ή για μεγάλο διάστημα κάθε άλλο πλοίο που θα επηρεαστεί από την έκρηξη, ακόμα και πλοία του μέγιστου επιπέδου επιβιωσιμότητας (3).
4) Αν και τα περισσότερα πλοία έχουν πολλαπλά εναλλακτικά συστήματα διεξαγωγής μάχης, η έκταση ζημιών σε κρίσιμα υποσυστήματα όπως το προωστήριο σκεύος, το κύριο ραντάρ κτλ και ενδεχομένως σε συνδυασμό με απώλεια ζωής είναι συνήθως αρκετές συνθήκες για να επιβάλλουν την εγκατάλειψη της αποστολής ή την αποχώρηση από το πεδίο μάχης, που για την εξέλιξη της μάχης ισοδυναμεί με απώλεια ολόκληρου του πλοίου, ακόμα κι αν αυτό επισκευαστεί σε υστερότερο χρόνο. Ποτέ στη σύγχρονη ιστορία πλοίο που δέχτηκε πλήγμα δεν συνέχισε τη μάχη, ακόμα κι αν είχε σχεδιαστεί θεωρητικά ώστε να μπορεί να συνεχίσει τη μάχη, ούτε καν το περιβόητο θωρηκτό KMS Bismarck.
5) Απροσδόκητες ζημιές από ατύχημα μπορούν να είναι αρκετές για να αχρηστέψουν και βγάλουν εκτός υπηρεσίας ένα πλοίο για χρόνια. Ενδεικτική η περίπτωση του USS Port Royal, πλοίου επιπέδου επιβιωσιμότητας 3, που έμεινε ακυβέρνητο επειδή προσάραξε αλλά και του USS Fitzgerald, επίσης επιπέδου επιβιωσιμότητας 3 που επιπλέον έχασε και την ικανότητα διεξαγωγής μάχης λόγω ζημιών στην υπερκατασκευή και στο σύστημα μάχης Aegis.
6) H αντίδραση του πληρώματος συνήθως είναι ο παράγοντας εκείνος που κρίνει καταλυτικά το αν το πλοίο θα χαθεί ή όχι, κι όχι τα χαρακτηριστικά ασφαλείας κι επιβιωσιμότητας. Συγκριτικό παράδειγμα οι καταστροφικές ζημιές που υπέστη η φρεγάτα USS Samuel B. Roberts, που κανονικά θα έπρεπε να είχαν ως αποτέλεσμα την άμεση βύθιση της, αλλά το πλήρωμα όχι μόνο έσωσε το πλοίο, αλλά επισκευάστηκε και επέστρεψε σε υπηρεσία. Αντίθετα, η νορβηγική φρεγάτα HNoMS Helge Ingstad (συγκρίσιμης σχεδίασης, δομικής αντοχής και εκτοπίσματος) δεν κατέστη δυνατό να σωθεί, αν και βυθίστηκε σε διάστημα ημερών, σε καιρό ειρήνης και υπό πιο ευνοϊκές συνθήκες.
7) Ειδικά όσον αφορά το σενάριο επίθεσης με τορπίλη: δεδομένου ότι οι σύγχρονες τορπίλες είναι κατευθυνόμενες και εκρήγνυνται κάτω από τους στόχους και όχι πάνω σε αυτούς, οι πιθανότητες παθητικής αντοχής του πλοίου στόχου από εύστοχη βολή τορπίλης είναι με μία λέξη μηδενικές. Το φαινόμενο της φυσαλίδας ουσιαστικά χρησιμοποιεί το ίδιο το βάρος του πλοίου στόχου προκειμένου κατά την πτώση του να κοπεί στα δυο. Η επιβιωσιμότητα του πλοίου λοιπόν θα εξαρτηθεί αποκλειστικά από το αν μπορεί να εντοπίσει πρώτο το υποβρύχιο ώστε να του επιτεθεί πρώτο, αν μπορεί να παραπλανήσει την τορπίλη με αντίμετρα ενεργά και παθητικά ή τέλος αν μπορεί… να πλεύσει με μεγάλη ταχύτητα προς την αντίθετη κατεύθυνση ώστε να αποφύγει την τορπίλη (το λεγόμενο outrun). Πλήγμα τορπίλης σε πολεμικό πλοίο σήμερα με σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα ισοδυναμεί με απώλεια του πλοίου.
8) Από κάποιο σημείο και μετά, η ωμή ποσότητα εκρηκτικής ύλης στέλνει στον κάλαθο των αχρήστων όλες τις θεωρίες περί επιπέδων επιβιωσιμότητας. περίπου ~200 κιλά πλαστικών εκρηκτικών C4 παραλίγο να βυθίσουν άυτανδρο το USS Cole, που σώθηκε μόνο χάρη στις έγκαιρες και ψύχραιμες ενέργειες του πληρώματός του. Αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό ωστόσο είναι ότι είχε προηγηθεί κι άλλη παρόμοια απόπειρα επίθεσης εναντίον του ίδιας κλάσης USS The Sullivans (DDG-68), με πολύ μεγαλύτερη ποσότητα εκρηκτικών, αλλά το σκάφος που τα μετέφερε ήταν πολύ μικρό και ανατράπηκε. Αν είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία, η πολύ μεγαλύτερη ισχύς της έκρηξης πιθανόν να είχε όχι απλώς προκαλέσει ζημιές σε αυτό το Burke, αλλά με το ωστικό κύμα να το είχε αναποδογυρίσει.
9) Το υλικό κατασκευής των πλοίων είναι στην πράξη παράγοντας που δεν κρίνει την έκβαση της προσπάθειας διάσωσής του. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, το αν τα πλοία ήταν από χάλυβα ή αλουμίνιο δεν έπαιξε κανένα ρόλο είτε στην βύθιση / απώλειά τους είτε στην διάσωσή τους, σε αντίθεση με την σχετική μυθολογία που διαδίδεται μέχρι και τις μέρες μας, ακόμα και από υποτιθέμενες «σοβαρές» ιστοσελίδες αμυντικού τύπου που υποστηρίζουν σοβαρά ότι π.χ. το HMS Sheffield βυθίστηκε επειδή… ήταν φτιαγμένο από αλουμίνιο (σ.σ. ήταν φτιαγμένο από χάλυβα).
10) Σε συνέχεια του (9): Αν ένα πλοίο «αναλωθεί» από πυρκαγιά επειδή δεν κατέστη δυνατός ο έλεγχός της, τότε το πλοίο θα χαθεί ή θα βυθιστεί, είτε το κύριο υλικό κατασκευής του είναι το αλουμίνιο είτε όχι. Απόδειξη τόσο η περίπτωση του USS Belknap, που δέχτηκε «βροχή» από καύσιμο υλικό (κηροζίνη JP-5) με αποτέλεσμα η πυρκαγιά όχι απλώς να μην μπορεί να ελεγχθεί, αλλά να ενισχύεται γεωμετρικά και να προκαλέσει και συνεπακόλουθες εκρήξεις. Για του λόγου το αληθές, το ίδιο συνέβη και στο USS Bonhomme Richard παρόλο που δεν ήταν φτιαγμένο από αλουμίνιο, αφού όλες του οι εσωτερικές δομές και επιφάνειες είχαν υποστεί σοβαρές στρεβλώσεις και παραμορφώσεις ενώ η νησίδα είχε σχεδόν καταρρεύσει από τις υπερβολικές θερμοκρασίες που αναπτύχθηκαν (Δείτε αναλυτικό φωτορεπορτάζ από το εσωτερικό του εδώ). Το αλουμίνιο σταμάτησε να χρησιμοποιείται από το αμερικανικό Ναυτικό ως υλικό κατασκευής αφότου άρχισαν να διαπιστώνονται ρωγμές στην αλουμινένια υπερκατασκευή των καταδρομικών κλάσης Ticonderoga. Επανήλθε σε χρήση στα πλοία LCS κι αφού είχαν μεσολαβήσει 30 χρόνια εξέλιξης της μεταλλουργίας.
Πρέπει να σημειωθεί εξάλλου ότι μία από τις πλέον «αβύθιστες» φρεγάτες ήταν κλάσης OH Perry, από… αλουμίνιο δηλαδή:
USS Thach: Η αμερικανική φρεγάτα που δεν ήθελε με τίποτα να βυθιστεί!
Στα καθ’ ημάς τώρα και πίσω στο κεφάλαιο LCS/MMSC
Τι θα σημαίνουν τα παραπάνω σε περίπτωση που το Πολεμικό Ναυτικό κινηθεί προς την προμήθεια αμερικανικών πλοίων; Παρόλο που οι MMSC είναι διαφορετικά πλοία από τις LCS κυρίως όσον αφορά το εκτόπισμα και το πλήρωμα (η διαμόρφωση και μεταφερόμενος οπλισμός και συστήματα έτσι ή αλλιώς ποτέ δεν είχαν καμία σχέση για να συγκριθούν), πρακτικά και από τα παραπάνω στοιχεία και δεδομένα, εξάγεται με ασφάλεια το συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται να κριθεί η απόδοσή και η τύχη τους τους στην μάχη από το επίπεδο επιβιωσιμότητας που τους αποδίδει το αμερικανικό Ναυτικό. Πλοία των μέγιστων επιπέδων αχρηστεύτηκαν ή βυθίστηκαν, παρόλο που αυτό δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί, ή να μην είχε συμβεί τόσο «εύκολα».
Καταλυτικό ρόλο στην επιβιωσιμότητά τους θα παίξει όχι το επίπεδο επιβιωσιμότητάς τους, ούτε το αν έχουν αλουμίνιο ως υλικό στην κατασκευή τους, όχι το μικρό ή μεγάλο τους εκτόπισμα, αλλά άλλοι παράγοντες, μάλλον πιο… πεζοί. Τα όποια μεταφερόμενα αντίμετρα κι αισθητήρες του πλοίου καθώς και το επίπεδο εκπαίδευσης κι αποφασιστικότητας του πληρώματος. Μέχρι σήμερα, αυτοί οι δυο παράγοντες έκριναν είτε την απώλεια είτε την διάσωση όλων των πλοίων που ενεπλάκησαν σε επιθέσεις ή ατυχήματα, δηλαδή ό,τι γνωρίζουμε ήδη μέχρι σήμερα. Δεν προκύπτει κανένα στοιχείο για κάτι διαφορετικό.
Οι υπερσύγχρονες ρωσικές φρεγάτες που όταν παραδοθούν… δεν θα είναι πια υπερσύγχρονες.
Το ίδιο το αμερικανικό Ναυτικό εξάλλου, όπως αποτυπώνεται σε δηλώσεις εν ενεργεία στελεχών του (κι όχι εν αποστρατεία, ή νυν εργαζομένων στα ανταγωνιστικά ναυπηγεία…) θεωρεί ότι τα πλοία αυτά θα βασιστούν περισσότερο στα σχεδιαστικά τους πλεονεκτήματα για την επιβίωσή τους, ήτοι το χαμηλό ίχνος στα ρανταρ, που θα καθυστερήσει ίσως και καταλυτικά τον εντοπισμό τους, το εξίσου χαμηλό θερμικό ίχνος, η σχεδόν αθόρυβη πλεύση τους όταν κινούνται μόνο με τους ντιζελοκινητήρες τους και βέβαια ο εξωφρενικά υψηλή τους ταχύτητα (50+ κόμβοι) για πλοία μεγέθους φρεγάτας.
Και παρόλο που οι MMSC δεν προβλέπεται να μπορούν να πετύχουν τόσο υψηλές ταχύτητες (μεγαλύτερο εκτόπισμα, διαφορετικό σύνολο προωστήριου σκεύους, διαφορετικές ρυθμίσεις), ωστόσο και πάλι η υψηλότερη ταχύτητά τους θα είναι πολύ υψηλότερη από την υψηλότερη των περισσότερων ανταγωνιστικών πλοίων ίδιας κατηγορίας κι εκτοπίσματος που συνήθως κινούνται κάτω από τους 30 κόμβους.
Ζημιές στις προπέλες αποτρέπουν γερμανική κορβέτα από συμμετοχή στην άσκηση BALTOPS
Από εκεί και πέρα το “real life” επίπεδο επιβιωσιμότητας των πλοίων του Πολεμικού Ναυτικού εξαρτάται από το ίδιο το Πολεμικό Ναυτικό και το πώς και με τι θα επιλέξει να εξοπλίσει τα πλοία του, όσον αφορά αντίμετρα κάθε είδους, ενεργητική τερματική άμυνας, συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου, δολώματα και κυρίως κατά πόσο θα επενδύει στην εντατική εκπαίδευση του προσωπικού του σε όλα αυτά. Ακόμα και κάποιο καταδρομικό ή αντιτορπιλικό πρώην πλοίο του αμερικανικού Ναυτικού αν μπορούσε να πάρει το Πολεμικό Ναυτικό, όπως όντως εξετάζει κι επιδιώκει, αυτό δεν θα είχε νόημα, ακόμα και επιπέδου επιβιωσιμότητας 3 που θα ήταν, αν δεν φρόντιζε να το παραλάβει με τα απαραίτητα εργαλεία και να εκπαιδεύσει το προσωπικό του επαρκώς σε αυτά.
Υ.Γ 1. Τα ατυχήματα κι οι πληροφορίες για αυτά σταχυολογήθηκαν από εδώ.
Υ.Γ. 2. Η δουλειά μας είναι να σας ενημερώνουμε. Το κείμενο που διαβάσατε είναι σχεδόν 5500 λέξεις, και έγινε και έρευνα. Δεν πήραμε μια αναφορά του Κονγκρέσου, την μεταφράσαμε, ούτε κάποιο δημοσίευμα από το εξωτερικό. Ξέρουμε πως πουλάει η αντί-MMSC ρητορική, και είναι και εύκολη. Και ναι, είμαστε από τους λίγους, όχι που υποστηρίζουν, αλλά αποδέχονται το ενδεχόμενο αγοράς των πλοίων.
Υ.Γ. 3. Δεν λέμε πως η LCS είναι ανίκητη, ή θωρακισμένη σαν καταδρομικό μάχης. Απλά, δεν αντέχουμε την παραπληροφόρηση ή έστω τη λάθος πληροφόρηση. Πριν κάνουμε το μεγάλο άρθρο με τις απαντήσεις στις ερωτήσεις των αναγνωστών μας, φροντίζουμε να απαντήσουμε ένα μεγάλο ερώτημα. Επιφυλασσόμαστε για τις απαντήσεις σε όλα τα υπόλοιπα, δεν το ξεχνάμε.
Υ.Γ. 4. Με όλο το σεβασμό, ας κρατήσουμε ψηλά το επίπεδο της συζήτησης.
Y.Γ. 5. Δεν ξέρουμε αν το ΠΝ αγοράσει τις MMSC, αλλά οι αναγνώστες μας θα ξέρουν να κάνουν service Επιπέδου Ναυστάθμου σε λίγο με τόση πληροφόρηση!
