Ο Μουσταφά Κεμάλ είχε οργανωθεί από νεαρή ηλικία στο κίνημα των Νεοτούρκων, μια φράξια στρατιωτικών του οθωμανικού στρατού με εθνικιστική ατζέντα που εξελίχθηκε με σκοπό την αναμόρφωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αν και δεν ήταν το πρώτο, αποδείχθηκε ίσως το πιο ριζοσπαστικό για την προώθηση του τουρκισμού αντί του πολυεθνικού αυτοκρατορικού μοντέλου. Το χειρότερο, όμως, ήταν πως η αντίληψη αυτή προέκρινε όχι απλά την αποκοπή και απομάκρυνση των “ξένων” (μη Τούρκων εθνικά) αλλά και την εξόντωσή τους.
Μετά την καλή (αλλά όχι εξαιρετική, όπως η τουρκική μυθοπλασία την παρουσιάζει), απόδοση του Κεμάλ στην υπεράσπιση μέρους της χερσονήσου της Καλλίπολης κατά τη συμμαχική απόβαση το 1916, αυτός τοποθετήθηκε στο μέτωπο της Παλαιστίνης όπου αντιμετώπισε την επίθεση των Βρετανών και Αράβων.
Με την κατάρρευση του μετώπου, ο Κεμάλ ανέλαβε την οργάνωση των υποχωρούντων υπολειμμάτων του στρατού και με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου επέστρεψε σε μια ταπεινωμένη και ηττημένη Τουρκία. Τον Απρίλιο του 1919 ανέλαβε επιθεωρητής στρατού στη βόρεια Ανατολία με αποστολή την αναδιοργάνωση και την εσωτερική ασφάλεια. Με αυτές τις εντολές, στις 19 Μαΐου 1919, αποβιβάστηκε στη Σαμσούντα με πραγματικό σκοπό όμως να εφαρμόσει την ατζέντα του νεοτουρκισμού.
Η συνέχεια στο Military History
