Ο βυζαντινός στρατός ηττάται κατά κράτος στα βάθη της Ανατολίας από τον Σελτζουκικό στην τοποθεσία του Ματζικέρτ (αρμενικά Manazkert, σήμερα το τουρκικό Malazgirt).
Στον 11ο αιώνα η κατάσταση στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν κακή. Μια σειρά από καταστροφικούς αυτοκράτορες, όπως ο Κωνσταντίνος Μονομάχος και ο Κωνσταντίνος Δούκας, είχαν αφήσει τα οικονομικά της αυτοκρατορίας αλλά και την στρατιωτική της ετοιμότητα σε οικτρή κατάσταση. Οι μέρες του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου φαίνονταν πως είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Ειδικά η διάλυση του ικανού σώματος της Στρατιάς του Ιβηρικού, στο παλιό θέμα των Ιβήρων, μεταξύ της σημερινής Αρμενίας και Γεωργίας, άφησε την πόρτα της ανατολικής Μικράς Ασίας ανοιχτή και οι εισβολείς δεν άργησαν να περάσουν το κατώφλι της.
Οι αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης πίστευαν πως μια ικανή διπλωματική αποστολή μπορούσε να αντικαταστήσει έναν ετοιμοπόλεμο στρατό, αλλά υπολόγιζαν χωρίς τους ηγεμόνες της τουρανικής (τουρκο-περσικής) αυτοκρατορίας των Σελτζούκων στην Ανατολή. Σύντομα οι επιδρομές κατά των επαρχιών της αυτοκρατορίας ξανάρχισαν παραβιάζοντας την ειρήνη που το 1064 είχε συμφωνήσει ο Κωνσταντίνος ο ‘Μονομάχος’, καταλαμβάνοντας και ισοπεδώνοντας την πόλη του Ανίου σφάζοντας τον πληθυσμό.
Ο αυτοκράτορας Ρωμανός ο 4ος Διογένης, ικανός στρατιωτικός που πρόσφατα είχε αναλάβει τα ηνία της αυτοκρατορίας, αποφάσισε να κλείσει το ζήτημα των ανατολικών συνόρων με μια μεγάλη εκστρατεία. Η επιτυχία της θα οδηγούσε όχι απλά σε παύση της ανασφάλειας στις επαρχίες της Ανατολής αλλά θα συνάσπιζε γύρω του τις ομάδες διεκδικητών του θρόνου, εξασφαλίζοντας σταθερότητα και πρόοδο. Έτσι, το 1071 κατάφερε να συγκεντρώσει ένα πολυάριθμο αλλά ετερόκλητο στράτευμα αυτοκρατορικών και μισθοφορικών στρατευμάτων, με τη συμμετοχή πολλών μελών της αριστοκρατίας, άλλων προσκείμενων σε αυτόν κι άλλων εχθρών του.
Η συνέχεια στο Military History
