Ως απεικόνιση η παραπάνω φωτογραφία, από έντυπο υλικό της Rheinmetall, που παρουσιάστηκε στην αμυντική έκθεση Eurosatory 2024 στο Παρίσι, δείχνει μια κατασκευή σε μέγεθος τυπικού κοντέινερ, που χωρά μόλις… 126 περιφερόμενα πυρομαχικά σε αντίστοιχα κελιά εξαπόλυσης!
Η ιδέα βέβαια δεν είναι πρωτότυπη καθώς προτάσεις για μαζική φόρτωση μη επανδρωμένων και περιφερόμενων πυρομαχικών έχει ήδη παρουσιαστεί πολλές φορές, όπως π.χ. από τον εκτοξευτή Locust του Αμερικανικού Ναυτικού…
τον κινεζικό της CETC με 48 βλήματα πάνω σε τροχοφόρο όχημα…
έως τον ιρανικό εξαπόλυσης των μεγάλου μεγέθους Shahed 136, πάνω σε πλατφόρμα φορτηγού.
Η ιδέα όμως της Rheimetall έχει ενδιαφέρον γιατί πατά σε στανταρισμένο φορέα, δηλαδή τυπικό κοντέινερ 20 ποδών (ή και άλλων μεγεθών), το οποίο μπορεί να μεταφερθεί σχεδόν οπουδήποτε, ως “σφραγισμένο”, έτοιμο για βολή με τα περιφερόμενα πυρομαχικά φορτωμένα. Στην απεικόνιση μάλιστα φαίνονται ως βλήματα τα γνωστά Hero της ισραηλινής UVision, με την οποία η Rheinmetall έχει υπογράψει στρατηγική συμφωνία.
Πέρα από τα Hero όμως, μια τέτοια κατασκευή μαζικής εξαπόλυσης, είναι εκτίμηση μας πως μπορεί να φτιαχθεί από κάθε χώρα, προφανώς και στην Ελλάδα. Σε κοντέινερ, που μπορεί να παραμένουν μόνιμα αποθηκευμένα κοντά σε συνοριακές ζώνες, χωρίς διακριτικά και βαφές καμουφλάζ βέβαια. Και αν εμφανιστεί μια πολεμική κρίση να μπορούν είτε με ένα τράκτορα (που τον βρίσκεις τοπικά), είτε με μια συρόμενη πλατφόρμα από κάποιο στρατιωτικό όχημα, αλλά ακόμη και από σταθερή θέση, να εξαπολύσουν εκατοντάδες μη περιφερόμενα πυρομαχικά, ως φράγμα πυρός σε αποβατική ενέργεια, σε απόπειρα διάβασης ποταμού, σε εχθρική προέλαση κ.ο.κ. Τα σενάρια είναι πολλά και νομίζουμε προφανή, όπου τα περιφερόμενα πυρομαχικά με κάποιο λογισμικό στοχοποίησης θα χτυπήσουν αδιάκριτα ότι κινείται σε μια ορισμένη ζώνη δράσης, χωρίς δηλαδή να χρειάζεται το καθένα να τηλεκατευθύνεται αυτόνομα.
Αντίστοιχη λειτουργία αυτόνομης δράσης προσφέρουν και τα Hero 120, τα Mini HARPY της ΙΑΙ, τα SkyStriker της Elbit (για να αναφέρουμε π.χ. ισραηλινές λύσεις), αλλά και πολλά ακόμη διεθνώς. Και εδώ βέβαια, μια τοπική παραγωγή “εθνικού” περιφερόμενου πυρομαχικού, με ήδη υπαρκτές ελληνικές προτάσεις θα μπορούσε να προτιμηθεί.
Που θέλουμε να καταλήξουμε; Πως το πέρασμα από τις “μπροσούρες” των διεθνών κατασκευαστών σε πρακτική τοπικη εφαρμογή, μπορεί να γίνει πολύ σύντομα και σχετικά εύκολα, αρκεί να υπάρχει θέληση και λογική χρηματοδότηση. Χωρίς να χρειάζεται κάθε φορά κάποια μεγαλόπνοη παραγγελία, υπέρμετρη μελέτη και γραφειοκρατική διαχείριση.
