Ρώσος πρέσβης στην ΕΕ για Ελλάδα, Τουρκία Λιβύη και η “ξύλινη γλώσσα” της διπλωματίας

Η λεγόμενη «ξύλινη γλώσσα» ένας τρόπος έκφρασης για να μιλάει κάποιος, χωρίς όμως να λέει κάτι επί της ουσίας. Πέρα από την πολιτική, η ανωτέρω τακτική εφαρμόζεται και στη διπλωματία.
Κάτι τέτοιο παρατηρήσαμε και στις πρόσφατες δηλώσεις του Ρώσου πρέσβη στην ΕΕ για Ελλάδα Βλαντίμιρ Τσιζόφ στην “Καθημερινή Κύπρου“, αναφορικά με το μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης.
Ο Τσιζόφ δήλωσε ότι “Η όποια διευθέτηση σε θέματα θαλασσίων ζωνών πρέπει να βασίζεται στο διεθνές δίκαιο. Πρώτα απ’ όλα, όσον αφορά την αρμοδιότητα της κυβέρνησης Σαράτζ (GNA) να υπογράφει τέτοιες συμφωνίες, τηρούμε κριτική στάση. Δεν υπάρχει στη Λιβύη κυβέρνηση που να εκπροσωπεί όλη τη χώρα, αλλά πρόκειται για δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα” (GNA και LNA).
“Ξύλινη γλώσσα” ίσων αποστάσεων
Είναι αξιοπερίεργο πως μερίδα ελληνικών ΜΜΕ παρουσίασαν τη παραπάνω δήλωση ως “καταδίκη” από πλευράς Ρωσίας του μνημονίου Τουρκίας – Λιβύης. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει. Μια “καταδίκη” ή έστω υπόνοια καταδίκης, θα ίσχυε εφόσον η Ρωσία χαρακτήριζε ευθέως παράνομο το μνημόνιο. Η επίκληση στο “διεθνές δίκαιο”, ειδικά στην προκειμένη συμφωνία, την οποία έχει καταδικάσει σχεδόν το σύνολο της Δύσης, θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως “βρείτε τα μόνοι σας”.
Ας αναλογιστούμε απλά τι θα έγραφε μερίδα του λεγόμενου “αμυντικού” τύπου, αν μια παρόμοια (ισαποστακιστική) “καταδίκη” προερχόταν πχ από την Ευρωπαϊκή Ένωση (για την ιστορία, η ΕΕ έχει καταδικάσει τη συμφωνία ως παράνομη).
Διαβάστε επίσης

ΑΝΑΛΥΣΗ: Γιατί η Ρωσία είναι πλέον ο στενότερος σύμμαχος της Τουρκίας και εξελίσσεται σε εχθρό της χώρας μας